Ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα πολυάριθμα μέλη των πατεράδων του post rock, των Godspeed You! Black Emperor, είναι ότι δε συμπαθούν τις συνεντεύξεις. Έτσι, ενώ αρκετά πράγματα είναι γνωστά για τη μπάντα, λίγα από αυτά μπορείς να τα βρεις με λόγια ειπωμένα από τους ίδιους. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος για τον οποίο έχουν δημιουργηθεί μύθοι και…παρεξηγήσεις γύρω από αυτούς, τη ζωή τους, τα πιστεύω τους.
Παρακάτω παραθέτουμε κάποια γεγονότα και μερικές από τις ατάκες που πυροδοτήθηκαν από αυτά ή ακόμα και γενικότερες απόψεις τους. Ίσως κατορθώσουμε έτσι να τους κατανοήσουμε καλύτερα. Να αντιληφθούμε πως λειτουργούν και το ποια είναι η γενικότερη στάση ζωής τους.
- Σε κάποια περιοδεία τους στην Αμερική το 2003, σταμάτησαν με τα βανάκια τους σε ένα βενζινάδικο. Ο ιδιοκτήτης, για δικούς του λόγους, τους θεώρησε υπόπτους, και κάλεσε την αστυνομία να συλλάβει τους πιθανούς τρομοκράτες. Όταν ήρθε το FBI, παρότι σύντομα τους αναγνώρισε (και παρότι φυσικά είχε γνώση της ευρύτερης αντικυβερνητικής/συστημικής τους δράσης), δε βρήκε ενοχοποιητικά στοιχεία και τους άφησε να φύγουν. Λίγες μέρες αργότερα, ο εκ των ιδρυτών τους, E.Menuck, μίλησε στο κοινό και αναφέρθηκε σε όσα έζησαν. Έκανε μάλιστα την υπόθεση πως η προέλευση τους ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο αφέθηκαν ελεύθεροι γρήγορα: “Ήμασταν μάλλον τυχεροί που δεν είμαστε από το Πακιστάν ή την Κορέα, αλλά λευκά αγόρια από τον Καναδά, 1000 άτομα έχουν συλληφθεί στην Καλιφόρνια και κανείς δε ξέρει που βρίσκονται” φέρεται να είπε στο Pitchfork, κάτι που ο ίδιος βέβαια αρνήθηκε κατηγορώντας το περιοδικό ότι έκανε…κοπτοραπτική σε όσα ο ίδιος ανέφερε. Το γεγονός πάντως της παραλίγο σύλληψης τους, ο Michael Moore το αναφέρει στο βιβλίο του Dude, Where's My Country? στο κεφάλαιο: “The United States of BOO!»
-Το 2013 κέρδισαν το μουσικό βραβείο Polaris, και έβγαλαν μια ανακοίνωση στην οποία φάνηκε ότι το αρνούνται. Στην ανακοίνωση μεταξύ άλλων ανέφεραν πως “το να κάνεις ένα gala σε περίοδο λιτότητας και εγκαθιδρυμένης παρακμής, είναι κάτι παράξενο”, και “το να διοργανώνεις ένα gala απλά για να βάζεις μουσικούς να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο για ένα χρηματικό τσεκ, δεν εξυπηρετεί καθόλου τα ενάρετα μουσικά ιδεώδη” καταλήγοντας “δώστε τα χρήματα στα παιδιά να στήσουν μόνα τους, τα δικά τους πάρτυ. Δώστε τα σε μεγαλύτερους να γράψουν τα μουσικά τους έργα, και όχι σε μουσικούς/τηλεοπτικούς stars. Αφήστε ακόμα και αυτούς να το παλέψουν χωρίς κυβερνητικά χρήματα στις τσέπες τους. Εμείς αυτά τα λεφτά θα τα χρησιμοποιήσουμε για να δημιουργήσουμε ένα πρόγραμμα ώστε οι κρατούμενοι φυλακών στο Quebec να έχουν μουσικά όργανα εφόσον το επιθυμούν”. Η ανακοίνωση είχε προκαλέσει…ένα μικρό χαμό, και έμεινε σαν εντύπωση πως η μπάντα αρνήθηκε το βραβείο. Ο Mamuck αργότερα ανέφερε: “Είπαμε oτι έπρεπε να πούμε και προσπαθήσαμε να το πούμε όσο πιο ευγενικά μπορούσαμε, και αισθάνομαι ότι κάποιοι άνθρωποι το εξέλαβαν σωστά και άλλοι άνθρωποι επέλεξαν να μην αναγνωρίσουν ότι υπήρξε κάποια προσπάθεια ευγνωμοσύνης στα λόγια μας. Δεν είναι σαν να γράψαμε μια επιστολή όπως «Άντε γ^%&^θείτε! Ηλίθιοι!». Προσπαθήσαμε να το αναγνωρίσουμε, το καταλαβαίνετε;”
Park Mount Royal - Montreal 2009
- Πολλά χρόνια πίσω (έχει τη σημασία του αυτό), κάπου στο 2000 ο David Bryant (κιθαρίστας της μπάντας, μηχανικός ήχου αλλά και δημιουργός ταινιών) σε συνέντευξη του στο The Wire είχε πει: “Πιστεύω πως οι μέρες δόξας τελείωσαν. Όταν ξεκινήσαμε, πάνω κάτω ξέραμε τους πάντες στη αίθουσα (της συναυλίας). Ξέραμε γιατί είμαστε εκεί αλλά και γιατί αυτοί ήταν εκεί. Τους μίλαγες μετά το live και σου το έλεγαν οι ίδιοι. Τώρα παίζουμε μπροστά σε 700 ανθρώπους (σ.σ: τότε! Τώρα παίζουν μπροστά σε περισσότερους…), φεύγουν, δε μιλάς σε κανένα. Γίνεται όλο και πιο απογοητευτικό και είναι λιγότερο ικανοποιητικό σε ένα ορισμένο επίπεδο. Όχι μουσικά, προφανώς θα σταματούσαμε να το κάνουμε αν δεν μας ενδιέφερε να κάνουμε τη μουσική που κάνουμε, αλλά στο επίπεδο της επικοινωνίας με τους ανθρώπους που παίζουμε. Αυτή η παρουσία μπροστά σου που δεν ανταποκρίνεται πέραν ενός Wooh!'"
- Σε συνέντευξή τους στον Guardian το 2012, λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία του Allelujah! Don't Bend! Ascend! είπαν, μεταξύ άλλων: “Κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να προσποιηθεί κανείς ότι όλα είναι εντάξει. Οι πλούσιοι συνεχίζουν να παίρνουν περισσότερα και εμείς (όλοι) συνεχίζουμε να παίρνουμε λιγότερα. Άνθρωποι φεύγουν από τις χώρες τους και καταφθάνουν στις ακτές μας, τρέχοντας να φύγουν από τα χάλια που έχουμε προκαλέσει στις χώρες τους, και εμείς τους αντιμετωπίζουμε σαν κλέφτες. Ανοίγεις το ραδιόφωνο και είναι σαν ένα γα#$νο σόου τρόμου: τα πράγματα που κάνουν οι κυβερνήσεις μας στο όνομά μας γίνονται όλα απλώς για να παχαίνουν τους εαυτούς τους πάνω στη συνεχιζόμενη παρακμή μας”. Στην ίδια συνέντευξη, ξεχώρισα και το κάτωθι: “Όλη η μουσική είναι πολιτική, σωστά; Είτε κάνεις μουσική που ευχαριστεί τον βασιλιά και την κουστωδία του, είτε κάνεις μουσική για αυτούς έξω από τα τείχη. Με αυτό δεν έχει να κάνει η μουσική (και ο πολιτισμός), σωστά; Η μουσική πρέπει να μιλάει για τα πράγματα που δεν είναι καλά. Να λέει ότι τα πράγματα δεν είναι καλά, αλλιώς δεν θα έπρεπε να υπάρχει καθόλου. Τα καλύτερα τραγούδια είναι τα τραγούδια που βρίσκονται πάνω σε αυτή τη γραμμή. Εμείς προσπαθούμε απλώς να πλησιάσουμε αυτήν την τελειότητα".
Montreal, 2009
- O ντράμερ της μπάντας, Aidan Girt, σε συνέντευξη του στο music.com της Αυστραλίας, λίγο μετά την επανένωση της μπάντας έκανε, το 2013 κάποιες επισημάνσεις αναφορικά με την επιστροφή της. Είπε πως δεν πιστεύει ότι κατά τη διάρκεια της απουσίας τους, άλλαξαν πολλά πράγματα στο παγκόσμιο περιβάλλον, μουσικό και μη. Στην πραγματικότητα, αν οι GY! BE επέστρεφαν σε πέντε, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, δεν θα επηρέαζε αυτό σε κάτι τον τρόπο που λειτουργεί η μπάντα, η καθολική δηλαδή ανάγκη επικοινωνίας της και η σύνδεση των μελών με όσα τους βοηθούν να προχωρούν μαζί.
“Υπάρχουν πάντα κάποιες σταθερές στον κόσμο. Υπάρχουν ακόμη δισεκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε, δισεκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν το κατάλληλο σπίτι. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν αυτά τα πράγματα, αλλά εξακολουθούν να βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Υπάρχει μια τρύπα στο στρώμα του όζοντος. Ίσως υπάρχουν διάφοροι πολιτικοί εδώ και εκεί, και η προσοχή του κόσμου να πηγαίνει από το ένα μέρος στο άλλο ... αλλά ο πόνος είναι ακόμα εκεί, η ανισότητα παραμένει εκεί. Δεν υπήρξε κάποια μοναδική στιγμή ή κάποια τυχαία συνάντηση που μας έφερε πίσω, γιατί όλα είναι τα ίδια! Αυτό μας έφερε μαζί ξανά!".
Φωτογραφίες: v_era
