Οι Faith No More ήταν ανέκαθεν μια απρόβλεπτη, πολυσχιδής και εντελώς παλαβή μπάντα. Ακόμα και σήμερα (όπως ανέκαθεν), δεν μπορείς να ξέρεις τι απ’όσα κάνουν ή λένε τα εννοούν και τί είναι πλάκα. Είναι οι ίδιοι που από τη μια κυκλοφορούσαν πρωτοπόρους δίσκους στο χώρο του hardcore/funk metal, όπως τα We Care A Lot και The Real Thing (το πρώτο με τον Mike Patton ως τραγουδιστή, γεγονός που άλλαξε πιθανότατα όλη την πορεία της μπάντας, αφού βρήκε τον frontman που την απογείωσε), και την επόμενη στιγμή το γύρναγαν σε avant garde, swing, bossa nova έως και jazzy με κομμάτια όπως το Evidence ή τη διασκευή στο Easy των Commodores. Τη μία τους έβλεπες να τα δίνουν όλα στη σκηνή χορεύοντας ημίγυμνοι, και την άλλη έφτιαχναν videoclips ντυμένοι στην πένα. Στα πλαίσια αυτής της παλαβομάρας και όταν όλα έδειχναν ότι το πράγμα -μετά από 15 χρόνια- πήγαινε για διάλυση καθότι τα μέλη είχαν ήδη αρχίσει να “λοξοκοιτούν” προς άλλα projects, έσκασε σα βόμβα ένα άλμπουμ με τον ματαιόδοξο, αυτάρεσκο, μεγαλοπρεπή, μεγαλόπνοο και full αυτοσαρκαστικό τίτλο: Album Of The Year. Όλοι φυσικά προ της ακρόασης ρωτάγαμε, ψαχνόμασταν, προσπαθούσαμε να μάθουμε τί συμβαίνει και στη σκέψη μας υπήρχε η εύλογη απορία: “βρε λες;”.
Βεβαία, και για να μας μπερδέψει ακόμα περισσότερο, ο ίδιος ο ηγέτης της μπάντας Mike Patton, αργότερα εξηγούσε πως “είχαμε αρχίσει να γράφουμε κακή μουσική” θέλοντας να τονίσει το…ειρωνικό του τίτλου. Όπως είπαμε και παραπάνω, τα μέλη είχαν ξεκινήσει να ασχολούνται με άλλα σχήματα, να εμφανίζουν σημάδια κόπωσης ως προς τις μεταξύ τους σχέσεις, κάτι που έκανε σαφές ότι δε τους άρεσε πλέον αυτό που έκαναν. Έτσι, αποτέλεσε μάλλον φυσιολογική εξέλιξη το άλμπουμ αυτό να καταλήξει το κύκνειο άσμα της πρώτης περιόδου της μπάντας.
Αν δούμε βέβαια ποια τραγούδια θεωρούσαν “κακή μουσική” θα πρέπει να αμφισβητήσουμε πολύ σοβαρά το…γούστο τους. Το εκρηκτικό Collision αποτελεί ιδανικό ξεκίνημα για το δίσκο αλλά και κάθε συναυλία. Το μελωδικό Last Cup Of Sorrow, ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ. Το Helpless, που μοιάζει να είναι γραμμένο από “τρελούς με χαρτί” και τελειώνει με τις κραυγές “help!help!”. Το μαγευτικό Ashes To Ashes, με τον Patton να δίνει ένα ακόμα ρεσιτάλ φωνητικών. Το Pristina, που μοιάζει σαν να προεξοφλεί το τέλος τους, απόλυτα ταιριαστό στην τελευταία θέση της λίστας των τραγουδιών του άλμπουμ: “I'm watching you / You shall weep no more / It's your last breath of air / These walls won't keep them out / They'll keep you in / But who's going to protect you?”
Δείτε:

Σε αυτό το δίσκο είχαμε άλλη μία αλλαγή κιθαρίστα (τέταρτος διαφορετικός, σα τα πουκάμισα) με τον Jon Hudson να αναλαμβάνει την ηλεκτρική καρέκλα της θέσης. Φαίνεται πως τα πήγε καλά αφού μετά την φυγή του Jim Martin, ήταν ο μόνος που στέριωσε και είναι ακόμα και σήμερα ο βασικός κιθαρίστας. Το παίξιμο του εδώ προσεγγίζει περισσότερο από κάθε άλλο άλμπουμ τον metal ήχο, αλλά φυσικά πάντα υπό το πολύ ιδιαίτερο, μοναδικό και πρωτοπόρο πρίσμα των FNM.
Και μία προσωπική νότα σε σχέση με την επαφή με το Album Of The Year. Η αλήθεια είναι πως δε του πολυέδωσα σημασία όταν πρωτοκυκλοφόρησε, πάρα μόνο όταν έμαθα -λίγο καιρό μετά- πως η μπάντα θα σταματούσε να υφίσταται. Συνειδητοποιούσα έτσι, σιγά-σιγά τόσο τη σημασία αυτού του δίσκου, όσο όμως πιθανότατα και την αξία της μπάντας αλλά και της συμβολής της στην εξέλιξη του rock ήχου γενικότερα.
21 χρόνια μετά, η απορία παραμένει. “Bρε λες να ήταν όντως το καλύτερο άλμπουμ το 1997;”. Το ότι το συζητάμε και μόνο, σημαίνει ότι μια δόση αλήθειας μπορεί και να κρύβεται στον τίτλο. Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για άλλο ένα διαμάντι της τρομερής και φοβερής παρέας από το Σαν Φρανσίσκο. Που αν και μας τρόμαξαν ένα χρόνο μετά με τη διάλυση τους (1998), επέστρεψαν κάμποσα χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησαν ένα φοβερό δίσκο (Sol Invictus, 2015) και πλέον λειτουργούν σα μπάντα, με ζωντανές εμφανίσεις κλπ, αφήνοντας πάντα την ελπίδα για μία νέα κυκλοφορία να αιωρείται. Βέβαια, είπαμε: Είναι παλαβοί, ζουν και εργάζονται πλέον με τους ρυθμούς τους, οπότε μπορεί να μην εμφανιστούν ποτέ ξανά, ή ξαφνικά να κυκλοφορήσουν δυο δίσκους σε μία χρονιά. Όλα είναι πιθανά…
Υ.Γ: Το 2016 ο δίσκος κυκλοφόρησε σε remastered cd και βινύλιο με πολλά bonus tracks και extras. Όσοι πιστοί, ψάξτε το…!

Φωτογραφία: v_era