Με τους Blur, στα χρόνια της μεγάλης κυριαρχίας τους (1990-2000) δεν είχα πολλά - πολλά. Αρκεί να αναφέρω πως στη -στημένη από τα Βρετανικά ΜΜΕ- “μάχη” τους με τους Oasis, ήμουν με τους δεύτερους. Οκ! Όλοι κάνουμε λάθη, είναι μέρος της ζωής. Αρκεί αυτά να μην είναι μοιραία. Ευτυχώς τα λάθη στη μουσική δε πολυπληρώνονται (πέρα από το ότι ακόμα και σήμερα ο κολλητός με κοροϊδεύει: “Ναι, αλλά τότε δε σου άρεσαν!”) και έτσι, εκεί γύρω στο 2000 άρχισα να τους προσέχω πιο σοβαρά. Mε το 13 του 2003 δε, κατάλαβα ότι οι Blur συγκεντρώνουν πάνω τους πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της βρετανικής μουσικής απ’όσο έως τότε νόμιζα. Έτσι, ξεκίνησα να ακούω τα άλμπουμ τους με ανάποδη χρονική σειρά από αυτή της κυκλοφορίας τους.
Φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από την ολοκλήρωση του Blur (1997), του αμέσως προηγούμενου δίσκου από το 13. Αυτός αποτέλεσε την αρχή της στροφής τους, της αποτίναξης από πάνω τους της brit-pop-only ταμπέλας, και ακόμα και σήμερα μπορεί να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Ακούγοντας τον ξανά και ξανά, μου έρχεται στο μυαλό το φοβερό airplay που “έφαγαν” τα (2 πρώτα κομμάτια) Song2 και Beetlebum, και ασυναίσθητα τα προσπερνώ γρήγορα. Όμως, πράγματι, αποτέλεσαν δυο απίστευτες hitάρες, δύο συνθέσεις εκρηκτικές και απόλυτα συναυλιακές.
Προχωρώντας μέσα στα βάθη της δαιδαλώδους λίστας τραγουδιών, συναντάς πολλά και διάφορα. Πέφτεις πάνω στο Μ.Ο.R. και είσαι σίγουρος ότι κάπου έχει βάλει το χέρι του ο Bowie. Oυπς! Όντως, οι συγχορδίες του κομματιού προέρχονται από τα Boys Keep Swingning και Fantastic Voyage του μεγάλου Bowie, ενώ και τα φωνητικά του Albarn, θυμίζουν τις late 70’s εποχές του David. Συναντάς τα “στρεβλά”, δύστροπα riffs και τα χορωδιακά φωνητικά του On Your Own. Συναντάς επίσης μια industrial δυάδα υποτονικών σκουριασμένων συνθέσεων όπως τα Theme From Retro και Υou’re So Great ενώ η υπνωτική ψυχεδέλεια συνεχίζεται με το Death Of A Party, απλά εδώ με το όργανο hammond η ατμόσφαιρα γίνεται κάπως πιο παιχνιδιάρικη. Βρίσκεσαι μπροστά σε ένα από τα πιο cool και easy-going κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ, το I’m Just A Killer For Your Love και αφήνεσαι τελείως στο τζαμάρισμα του Essex Dogs. Μαθαίνεις εν τέλει ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα όταν μια -τρομερά ταλαντούχα- brit pop μπάντα αποφασίζει να αναμείξει από noise μέχρι lo-fi και από shoegaze μέχρι punk.
Ίσως μια εξήγηση για τη μούρλα που επικρατεί στο άλμπουμ είναι ότι ένα μέρος του (όχι μεγάλο, και κυρίως κάποια φωνητικά) ηχογραφήθηκε στην Ισλανδία. Ο Albarn άλλωστε έχει σπίτι και κάποιες επενδυσούλες εκεί, έτσι βρήκαν την ευκαιρία εν μέσω καταρρακτών και glaciers να γράψουν και ίσως να εμπνευστούν κάποια τραγούδια. Διαφορετικού ύφους από αυτά πού έγραφαν ως τότε.
Το άλμπουμ περικλείει και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Ήταν η πρώτη φορά στην πορεία των Blur, που δεν αισθάνονταν καμία εξωτερική πίεση. “Να γράψουμε hits, να πουλήσουμε δίσκους, να μιλάμε για συγκεκριμένα (εμπορικά) θέματα” και ούτω καθεξής. Ήταν όμως και ο δίσκος στον οποίο η εσωτερική πίεση στη μπάντα (μέσω της έντασης και της ψυχρότητας μεταξύ Damon και Graham) είχε κορυφωθεί. Εξ ’ου και η απομάκρυνση από το Λονδίνο. Το δε Beetlebum είναι ένα κομμάτι που αναφέρεται στην ηρωίνη, με πολλές προσωπικές αναφορές του Damon, και αυτό είναι ένα ακόμα στοιχείο ενδεικτικό της συγκεκριμένης περιόδου της καριέρας τους. Το Blur ήταν ο δίσκος που έδωσε ζωή στη μπάντα σε ένα σημείο που η διάλυση φαινόταν κοντά. Δόθηκε έστω μία παράταση ζωής, καθότι το τέλος (της πρώτης περιόδου Blur) ήρθε κάμποσα χρόνια αργότερα. Ευτυχώς το Hong Kong τους έκανε καλό και είναι στις μέρες μας (2018), ξανά μαζί!
Και μερικές άχρηστες πληροφορίες για το Song2 που σαφώς και το κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρον. Το κομμάτι προέκυψε μετά από ένα hangover μελών της μπάντας, ως πλάκα. Συγκεκριμένα οι Blur ήθελαν να γράψουν μια παρωδία για το grunge (που εκείνα τα χρόνια κυριαρχούσε στην Αμερική αλλά και παγκοσμίως) και προέκυψε ο δυναμίτης, στον οποίο μάλιστα χρησιμοποίησαν 2 ντραμς. Αποτέλεσε το 2ο single του άλμπουμ, έχει διάρκεια 2.02, είναι 2ο στην tracklist και ήταν το 2ο κομμάτι που έγραψαν για το άλμπουμ. Τέλος, πάνω στην demo tape που το είχαν γράψει υπήρχε η ετικέτα “song2”. Πώς αλλιώς να το ονόμαζαν δηλαδή; Ήταν δε και το κομμάτι που τους βοήθησε να κάνουν το απίθανο, το πέρασμα δηλαδή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πάω να το ξανακούσω. Και αυτό και το Beetlebum και ολόκληρο το αριστούργημα.
Ας ξαναθυμηθούμε κάτι από το δίσκο.
Cheers to Blur!
Φωτογραφία: v_era
