H αρχική σκέψη, όταν πρωτοάκουσα τους Devotchka στο How it Ends (ο τέταρτος δίσκος τους, εν έτει 2004) τελείως τυχαία σε ένα ψάξιμο στο διαδίκτυο, ήταν: “Αυτοί δε μπορεί παρά να είναι βαλκάνιοι..ή έστω να έχουν κάποια ρίζα από τα μέρη μας”. Όταν ήδη είχα συγκλονιστεί από κάμποσα τραγούδια και άρχισα να το ψάχνω περαιτέρω διαπίστωσα με έκπληξη πως πρόκειται για βέρους Αμερικάνους, και μάλιστα "βαθειά" Αμερική (Κολοράντο), όχι τίποτα παράλια.
Ο κόσμος μας, λόγω του internet και της δυνατότητας ταχύτατης και σε μεγάλες αποστάσεις μετάδοσης των πληροφοριών, έχει μικρύνει πολύ. Έτσι λοιπόν οι μουσικές της ευρύτερης περιοχής μας, έφτασαν στα αυτιά των Devotchka, τους γοήτευσαν και τους ενέπνευσαν. Αυτοί με τη σειρά τους μάγεψαν εμάς αφού με τα στοιχεία που μπόλιασαν τους “γνώριμους” σε εμας ρυθμούς, δημιούργησαν ένα μίγμα που κανένας Bregovic (ή τύπου Bregovic) -κακά τα ψέματα- δεν κατάφερε.
Το “κοριτσάκι” (devotchka στα ρωσικά), το’χει βάλει σκοπό να σε σηκώσει από την καρέκλα, να πατήσει πάνω στα πόδια σου και να σε παρασύρει σε ένα τρελό χορό. Και δεν τα καταφέρνει κι άσχημα ομολογουμένως…. ! Με τα βιολιά τους, το μπουζούκι(!!), τις βιόλες. Με ακορντεόν, τσέλο, τρομπέτες, σαξόφωνο (χάλκινα γενικά) και τους σλάβικους, ρουμάνικους, ρομά και ελληνικούς ρυθμούς τους. Όλα αυτά βέβαια μέσα από μια ροκ διάθεση και σε στιγμές στα όρια του... post punk. Και αυτό είναι που τους κάνει τόσο ενδιαφέροντες και σε αυτόν τον δίσκο. Ο φευγάτος συνδυασμός όλων των ανωτέρω, η χαρούμενη-χορευτική διάθεση, ο ρομαντισμός κάποιων άλλων εποχών καθώς και η θεατρική, βαθειά φωνή του frontman Nick Urata είναι σίγουρο ότι θα σε παρασύρουν στο δικό τους υπέροχο κόσμο. Μουσικά είναι σαφώς πιο κοντά στους Beirut απ' ότι σ' αυτό που έχει ονομαστεί… gypsy punk (το οποίο προσωπικά με αφήνει ανησ-Ηχη-τικά αδιάφορο).
Στο 100 Lovers, η μπάντα κινείται σε όσα έχει δώσει και στα προηγούμενα άλμπουμ. Το All the Sand In All the Sea είναι ένα επικό κομμάτι με συγκινητικά πλήκτρα. Το The Common Good αλλά και το The Man from San Sebastian είναι κλασσικά δείγματα του πως ακριβώς εννοούν το “βαλκανικό” post punk οι Devotchka. Το καλύτερο το φύλαξαν για το τέλος με το Sunshine, μια ορχηστρική κατακλείδα που σε στέλνει νωχελικά στην έρημο για τεκίλα.
Για να σας δελεάσω να κάνετε δικό σας το βινύλιο αναφέρω απλά ότι μέσα σε αυτό θα βρείτε δωράκι και το cd, κάτι που το 2017 θεωρείται φυδιολογικόμη πιθανό στα βινύλια, αφού κοστίζουν ένα τσουβάλι λεφτά (έστω ο κωδικός για mp3 download), και πρέπει κάπως να σε τραβήξουν. Το 2011 όμως δεν ήταν και τόσο δεδομένο!
Αξίζει να αναφέρουμε ότι την παραγωγή επιμελείται ο Craig Schumacher (Calexico) καθώς και ότι φιλοξενείται ο Μauro Refosco στα ντραμς, γνωστός από την πολυετή θητεία τους στη μπάντα του David Byrne ενώ αποτέλεσε και τον ντράμερ στο side project Atoms for Peace ….του Thom Yorke (άρα μόνο τυχαίο δε τον λες…)
Την αρκετά μεγάλη τους φήμη στην Αμερική την απέκτησαν λιγότερο με όσες δουλειές είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε και περισσότερο με το να ντύσουν με τις μουσικές τους την αρκετά επιτυχημένη και στην Ελλάδα ταινία Little Miss Sunshine (2006). Το καταπληκτικό 100 Lovers ήταν μια ευκαιρία να αποκτήσουν τη φήμη που τους αξίζει και στην Ελλάδα, μετά από 14 (έως τότε) χρόνια καριέρας, 6LPs, 1 live άλμπουμ, 1 EP και 2 soundtracks. Το καλοκαίρι του 2010 άνοιξαν τη συναυλία των Muse στο Παρίσι αφήνοντας εξαιρετικές εντυπώσεις, όμως από το 2011 και μετά δεν κυκλοφόρησαν κάποιο LP. Μακάρι να γίνει αυτό κάποια στιγμή σύντομα και ευχής έργο να τους δούμε κάποτε και στην Ελλάδα.
Ακούστε ένα δείγμα εδώ
Φωτογραφία: v_era
