Ήταν 1996. Από την κυκλοφορία του Virus Meadow των And Also The Trees είχε ήδη κυλίσει μία δεκαετία. Βρίσκομαι στην κουπαστή του πλοίου: Πειραιάς-Χανιά, φοιτητής, βραδινό δρομολόγιο, καρεκλίτσα προς το κάγκελο για να κοιτάς προς το απέραντο Αιγαίο ώστε οι νεανικές σκέψεις να μη βρίσκουν σύνορα, ζόρικο κρυάκι Νοεμβρίου και τζιν μπουφανάκι κλειστό καλά-καλά. Ένα χέρι στην τσέπη, το άλλο να κρατάει το disc-man. Play….
Το σοκ! Είναι αυτές οι στιγμές που μας σημαδεύουν και γίνονται ακλόνητος βράχος στη μνήμη και την πορεία της ζωής μας, ακόμα και αν τη στιγμή που συμβαίνουν μοιάζουν απλές.
Το cdακι Virus Meadow (αργότερα φυσικά θα το έπαιρνα και σε βινύλιο), που μόλις ξεκινούσε να γυρνάει θα έκανε το δεκάωρο βραδινό ταξίδι να κυλήσει σα νεράκι…! Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, ο μελαγχολικός του θρήνος ακούγεται φρέσκος σα να γράφτηκε τώρα, προφανώς γιατί τα μουσικά έργα που μας αφορόυν και μας αγγίζουν πραγματικά, δεν παλιώνουν ποτέ.

O δίσκος, ο δεύτερος του συγκροτήματος από το Inkberrow -ένα μικρό χωριό στο Worcestershire-, είναι αυτός που θα χαρακτήριζε τον ήχο τους για πάντα. Κινούμενοι πάνω στα post punk βήματα της εποχής, έβαλαν τις δικές τους πινελιές τόσο ηχητικά (μαντολίνο ή και κιθάρα με αντίστοιχο ήχο) όσο και θεματολογικά (όνειρα, ποίηση, αγροτική ζωή στην βρετανική επαρχία, ρομαντισμός κ.α.) και καθιερώθηκαν. Ναι μεν, υπήρξαν αλλαγές μελλοντικά, όχι όμως τόσο καθοριστικές ώστε να πει κανείς ότι έφυγαν από το μοτίβο που συναντάμε εδώ: λυρισμός, ρομαντισμός, λεπταισθησία με αέρινα, ντελικάτα φωνητικά.
Στην ουσία βέβαια, με αυτό τον δίσκο δεν καθιερώθηκαν απλά, αλλά καθόρισαν ένα ολόκληρο (υπο)ρεύμα μέσα στο new wave/post punk ιδίωμα. Σίγουρα σε αυτό έπαιξε ρόλο και η επαφή, η φιλία και η κοινή περιοδεία με τους Cure που τους έβαλε στο χάρτη. Έτσι κατόρθωσαν, σε μικρότερο βαθμό προφανώς από τους Cure, να γίνουν οι “παίζουν σαν τους…” για δεκάδες μεταγενέστερα συγκροτήματα, αφού με τον ήχο τους κατάφεραν γρήγορα να διώξουν απαλά τη σκιά της μπάντας του Robert Smith από πάνω τους.
Η tracklist είναι μεγαλειώδης. Ξεκινά με ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ: Slow Pulse Boy. Η κιθάρα του Justin Jones που ακροβατεί μεταξύ folk και post punk ήχων, συνδυασμένη με την παθιασμένη απαγγελία του αδερφού του Simon: “Wrap ourselves around the distance / For as long as we can hold / Somewhere a girl is singing / There is calm in the air /But there is greater calm than I can bear”, φτιάχνουν μια αιθέρια, και ταυτόχρονα “στοιχειωμένη” ατμόσφαιρα, που αν δε σου σταματά τελείως για λίγο την καρδιά, σίγουρα μειώνει τους σφυγμούς!
Ένα από τα διαμάντια του δίσκου είναι επίσης το ονειρικό Jack που ανοίγει τη δεύτερη πλευρά του δίσκου. Κατόπιν, ακολουθεί η αποθέωση του μαντολίνου με το The Headless Clay Woman, με τα απότομα ξεσπάσματα στα τύμπανα (του τότε ντράμερ Nick Havas) που σου δίνουν την αίσθηση πως διηγούνται την ιστορία του τραγουδιού από μόνα τους. Ένα κομμάτι “ορισμός” του goth, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ έστω. Το Gone.....Like The Swallows, που ακολουθεί, είναι ένα ακόμα αριστούργημα, το προεόρτιο για το ονειρικό τελείωμα με το Virus Meadow, στο οποίο μπορεί να βρει κανείς ένα από τα πλέον catchy riffs που έχουν γράψει ποτέ.
Το άλμπουμ Virus Meadow πάντα θα μου φέρνει στο μυαλό την κουπαστή του πλοίου, το φως του φεγγαριού, την αλμύρα της θάλασσας, την αφέλεια, την ανεμελιά και τον ενθουσιασμό της νεότητας. Η ζωή προχωράει, δυσκολεύει, γίνεται πιο σκληρή, λιγότερο ρομαντική και λυρική, περισσότερο κυνική. Όμως όσα συναντάμε στο διάβα μας και αξίζουν πραγματικά, όπως αυτός ο δίσκος, δεν παύουν ποτέ να μας κατακλύζουν και να αποτελούν την πυξίδα και, ίσως, το άπιαστο όνειρο που μας καθοδηγεί!

Y.Γ: Για να είμαι ειλικρινής δε γνωρίζω αν ισχύει για άλλες εκδόσεις -πιθανότατα όχι-. Όμως αυτή που έχω στα χέρια μου από την Ιταλική Digitalis περιέχει μέσα και το 45αρι από το δεύτερο single που κυκλοφόρησαν ποτέ, το The Secret Sea του 1984. Αν το πετύχετε, ασφαλώς και προτιμήστε το…
Παρακάτω, το Slow Pulse Boy, όπως το ζήσαμε (και άψογα απαθανάτισε η v_era) στο live τους στο Death Disco, στα τέλη του 2016.