ΔΠΔ : συμβολικό ακρωνύμιο για τη λέξη ΔΙΠΟΔΟ σύμφωνα με τους Mechanimal και τίτλος της τρίτης τους δισκογραφικής δουλειάς. Σε γενικές γραμμές το ύφος του άλμπουμ κινείται σε πλαίσιο minimal-electronica με industrial, shoegaze, και pop στοιχεία. Όπως και να’χει μια κάποια... ταμπελίτσα χρειάζεται για να καταλάβουμε για τι μιλάμε.
Στο γενικό πρόσταγμα (ηλεκτρονικός προγραμματισμός, παραγωγή κ.ο.κ) βρίσκεται ο Γιάννης Παπαϊωάννου ενώ επέστρεψε και ο αρχικός κιθαρίστας Τάσος Νικογιάννης που αναλαμβάνει ξανά τις κιθάρες μαζί με τον Κώστα Ματιάτο. Παράλληλα, στα ντραμς βρίσκεται ο Αντώνης Χαραλαμπίδης και στο οπτικό μέρος η Αγγελική Βρεττού. Σημαντικότατη όμως αλλαγή που σαφώς επηρεάζει -σε σχέση με τα 2 πρώτα άλμπουμ και τα αντρικά φωνητικά- μεγάλο κομμάτι της ατμόσφαιρας του τελικού αποτελέσματος είναι ότι πλέον τα φωνητικά είναι γυναικεία, και μάλιστα πολύ γνώριμα. Πρόκειται για την Ελένη Τζαβάρα, γνωστή από τους δυο πρώτους δίσκους των Film αλλά και από τη μετέπειτα solo καριέρα της, ως Εtten.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την αναφορά μας στο άλμπουμ ακριβώς από εκεί, τα φωνητικά. Η Ελένη ακούγεται τελείως διαφορετική σε σχέση με το πώς την έχουμε γνωρίσει, τόσο που χρειάστηκε να ξαν’ακούσω τις παλιές δουλειές της, για να συγκρίνω και να επιβεβαιωθώ ότι είναι όντως αυτή. Η λεπτή, υψίτονη φωνή έχει κατέβει σε άλλα επίπεδα, πιο σκοτεινά και βαρύτονα ώστε να δέσει με τη shoegaze ατμόσφαιρα των συνθέσεων. Το πάντρεμα έχει γίνει αρκετά πετυχημένα νομίζω, τουλάχιστον στις περισσότερες συνθέσεις.
Ο δίσκος περιλαμβάνει οχτώ νέα τραγούδια στο (λευκό) βινύλιο, ενώ στην ψηφιακή έκδοση συναντάμε άλλα δυο ορχηστρικά κομμάτια. Προσωπικά, τα τελευταία θεωρώ ότι είναι τα καλύτερα από πλευράς σύνθεσης και πιστεύω ότι θα έπρεπε να υπάρχουν και στο βινύλιο. Δεν αντιλαμβάνομαι τη λογική της μη επιβράβευσης αυτού που θα αγοράσει το βινύλιο αλλά σίγουρα κάποιος λόγος θα υπάρχει...
Η τραχύτητα του παρελθόντος ήχου τους έχει μετατραπεί σε κάτι αρκετά πιο μαλακό, όχι όμως απαραίτητα συμβατικό. Θεωρώ όμως ότι είναι σαφής η προσπάθεια να γίνουν πιο εμπορικοί, ή καλύτερα να περάσουν σε λίγο πιο διευρυμένο κοινό. Σα χροιά ήχου σίγουρα το πετυχαίνουν όμως θεωρώ ότι η ενορχήστρωση θα μπορούσε να είναι λίγο πιο γεμάτη.
Όμορφες συνθέσεις υπάρχουν αρκετές. Όπως προανέφερα, τα 2 instrumental κομμάτια της ψηφιακής έκδοσης ξεχωρίζουν. Αρχικά συναντάμε το Sawdust το οποίο μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι απόκοσμο και φέρνει στο νου σκουριασμένες, ζοφερές εικόνες. Πιο κιθαριστικό είναι τo Ferrum που έχει catchy ανατολίτικο ρυθμό, οποίος όμως στην πορεία χάνεται σε ένα industrial περιβάλλον και άνετα «ντύνει» σκηνές φουτουριστικής ταινίας.
Μια γλυκιά μελωδία κεντημένη πάνω στη ζεστή φωνή της Ελένης ακούμε στο Thistlemilk. Συναισθηματικό, dreampop με τα φωνητικά να είναι σαφώς πιο ήπια σε σύγκριση με την υπόλοιπη ατμόσφαιρα του κομματιού. Έτσι γίνεται πολύ ενδιαφέρον το τελικό αποτέλεσμα. Ανάλογη εντύπωση αποκομίζω και από το single, Radio On, όπου αν και το tempo είναι ελαφρώς πιο έντονο, πάλι έχεις την αίσθηση ότι τα φωνητικά είναι «αλλού» σε σχέση με το περιβάλλον, πιο χαλαρά και αιθέρια. Το Sextant τώρα που το σκέφτομαι - αν και δε το λες καθαρά electro κομμάτι - φέρνει στους Kraftwerk αρκετά - ειδικά το αρχικό υπόκωφο beat που διατρέχει όλο το κομμάτι - γεγονός που υποσυνείδητα επηρέασε θετικά την κρίση μου: «It\'s all a deep dive / A senses trap / One sacrifice, so here we come»
Το artwork του βινυλίου είναι στα γνώριμα υψηλά αισθητικά και ποιοτικά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει η Inner Ear και χαίρομαι που βρισκόμαστε πλέον όλοι μας στην ευχάριστη θέση να το θεωρούμε αυτονόητο και παγιωμένο.
Συμπερασματικά θα έλεγα πως κάθε άλμπουμ που αποτελεί στροφή στον ήχο ενός συγκροτήματος έχει τις δυσκολίες του. Έχει όμως και μεγάλο ενδιαφέρον για ακροατές και καλλιτέχνες. Το ΔΠΔ είναι ένα πρώτο, καλό, βήμα στην αλλαγή που -προφανώς- θέλουν να επιφέρουν στον ήχο τους. Στο χέρι τους είναι στο μέλλον να πετύχουν ακόμα καλύτερα πράγματα. Τις δυνατότητες είναι σαφές ότι τις έχουν.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Radio On, Sawdust.
6/10 για το βινύλιο, 6,5/10 η ψηφιακή έκδοση.
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο soundgaze.gr
