Οι Murder by Death είναι ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα του americana/alternative ήχου, με παρουσία στο χώρο από το 2000 όταν και πρωτοξεκίνησαν από την Indiana των ΗΠΑ.

Οφείλω να παραδεχθώ ότι δεν τους ήξερα μέχρι και το 2010 και το άλμπουμ Good Morning, Magpie. Το όνομα τους ήταν αυτό που αρχικά μου κέντρισε το ενδιαφέρον, φέρνοντας στο νου την -αγαπημένη- ομώνυμη ταινία του σκηνοθέτη Robert Moore πίσω στο 1976 («Πρόσκληση σε γεύμα από τον υποψήφιο δολοφόνο» σε ...απλά ελληνικά), όπου έπαιζαν οι πάντες (Peter Sellers, Truman Capote, Alec Guiness και η λίστα δε τελειώνει…) και την οποία συστήνω ανεπιφύλακτα. Έτερον εκάτερoν. Τελικά δεν επρόκειτο για τυχαία επιλογή ονόματος, αλλά έγινε με βάση την ταινία, γεγονός που με έκανε να τους συμπαθήσω αυτόματα.

Η προηγούμενη δουλεία τους, το Bitter Drink, Bitter Moon (2012) είχε ανεβάσει ιδιαίτερα ψηλά τον πήχη καθότι έσφυζε από ιδέες. Στο Big Dark Love (2015) δε μπορώ να πω ότι έμεινα παραπονεμένος, ίσως όμως οι προσδοκίες και η εκτίμηση στο συγκρότημα να μετριάζουν λίγο την τελική μου εντύπωση.

Κύριο συστατικό του ήχου των MbD είναι η βαθειά, βαρύτονη, επιβλητική φωνή του τραγουδιστή Adam Turla. Η ομοιότητα με αυτή του Johnny Cash στα δικά μου αυτιά είναι πρόδηλη και αυτό μόνο σαν καλό μπορεί να το εκλάβει κάνεις. Συνηθίζουν επίσης στα άλμπουμ τους να καταπιάνονται με κάποιο θέμα, μετατρέποντάς τα σε -κατι σαν- concept άλμπουμ. Από τον τίτλο, δίσκου και τραγουδιών, αλλά και από δηλώσεις των ιδίων, καταλαβαίνει κανείς ότι εδώ το θέμα τους είναι ξεκάθαρο : H αγάπη, σε όλες της τις εκφάνσεις. Στίχοι όπως “Are you awake / can I come over tonight / I know it\'s a big dark love / let me in / me and my love”, το πιστοποιούν.

Ξεχωρίζοντας κάποια κομμάτια από τον διάρκειας μόλις 33 περίπου λεπτών δίσκο, σίγουρα το πρώτο που θα αναφέρω είναι το ομώνυμο με το επικό κρεσέντο στο τέλος και την αναφορά σε μια θολή, σκοτεινή αγάπη που φέρνει μια θλίψη, μια ανατριχίλα. Μακράν η καλύτερη στιγμή της ηχογράφησης. Βέβαια, εναρκτήριο κομμάτι είναι το γλυκό I Shot An Arrow που μιλά για τη διάθεση για προσφορά στον κόσμο γύρω σου και στο οποίο χαρακτηριστικό είναι το σαγηνευτικό μπάσο του Matt Armstrong. Ιδιαίτερα catchy είναι και το Strange Eyes που επιλέχθηκε και σα single και είναι από τα πλέον περιπετειώδη και γεμάτα, από πλευράς ενορχήστρωσης, κομμάτια του δίσκου. Αιθέρια πλήκτρα μαζί με στροβιλιζόμενα τύμπανα δημιουργούν ομιχλώδη τοπία, ενώ τσέλο και πιάνο οδηγούν μέχρι το όμορφο τέλος με το βιολί. Ακολουθεί το πανέμορφο αν και μικρής διάρκειας Dream In Red με μια στοιχειωμένη ατμόσφαιρα αμερικάνικης ερήμου που ενισχύεται από το τσέλο της Sarah Balliet συνδυασμένο τέλεια με μελωδία από μπάντζο.

Σημαντική στιγμή είναι το Solitary One στο οποίο τραγουδούν για τη μοναχικότητα και κυρίαρχα είναι τα πνευστά του νέου μόνιμου μέλους τους, David Fountain. Έντονη στιγμή του δίσκου και το δυναμικό It Will Never Die. Δραματική, κινηματογραφικού τύπου η μπαλάντα Hunted που έχει επιλεγεί για να κλείσει το δίσκο, με το τσέλο να πετυχαίνει την κορύφωση της συγκίνησης που προκαλούν οι λιτοί στίχοι :“ I was singin\' into the darkness / Moonlight thick as mud / There was no way she could understand / It was a roaring in the blood “, ένας ιδιαίτερα μελοδραματικός επίλογος.

Κατά την άποψη μου πάντως δύο τραγούδια δε θα έπρεπε να υπάρχουν στο δίσκο. Τα Last Thing και Natural Pearl δεν έχουν πολλά να προσφέρουν, είναι μάλλον ανέμπνευστα και έκτος κλίματος. Ίσως πάλι να φταίει το γεγονός ότι η country μουσική, χωρίς αλλά στοιχεία να τη διανθίζουν, δε μου λέει απολύτως τίποτα.

Ακούστε εδώ

Συμπερασματικά θα έλεγα πως πρόκειται για ένα αξιοπρεπέστατο δίσκο μιας αγαπημένης, τίμιας μπάντας και ασφαλώς για έναν από τους ομορφότερους της περασμένης χρονιάς. Παρ’όλαυτά, λιγότερο το θέμα της διάρκειας και περισσότερο η μέτρια - συνολικά - για τα δεδομένα τους έμπνευση, δημιουργούν ένα προβληματισμό, ακριβώς γιατί μας έχουν συνηθίσει σε ακόμα καλύτερα πράγματα. Σαφώς, και πάλι πετυχαίνουν απόλυτα να σε εντάξουν στον americana/ folk-alternative κόσμο τους, πάντα με τις σωστές δόσεις gothic και country στιγμών. Απλά σου μένει μια αίσθηση ημιτελούς προσπάθειας, σαν κάτι να παρέλειψαν αυτή τη φορά. Συμβαίνει σε όλες τις μπάντες, αρκεί να μη γίνεται κανόνας…

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας : Big Dark Love, Hunted.

7/10

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο soundgaze.gr