Το blues έχει βαθειά, δαιδαλώδη ιστορία. Παράλληλα, ακριβώς επειδή, αποτελεί τη συνισταμένη πολλών μουσικών συνιστωσών, καταφέρνει και είναι επίκαιρο όλες τις εποχές, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τις (μουσικές και μη) μόδες. Δεν είναι όμως πάντα εύκολο να υπηρετηθεί και αποδοθεί σωστά, ειδικά αν η προσπάθεια γίνεται από μη Αμερικανούς καλλιτέχνες. Γιατί, εκτός των προφανών προαπαιτούμενων, πρέπει να το νιώθεις. Οι Jumpin’ Bones είναι κατά την άποψή μου μια τέτοια, καλή, περίπτωση, και παρότι το είδος δε θα το έλεγα από τα αγαπημένα μου, το Marrow το άκουσα πολύ μα πολύ ευχάριστα. Και το μπόλιασμα που κατάφεραν να πετύχουν στο rhythm΄n΄blues τους με τις απαιτούμενες σταγόνες 60’s garage ήχων, με έκανε να τους συμπαθήσω ακόμα περισσότερο, ακόμα και αν η σχέση μου με το blues είναι μέτρια.
Τα μέλη του γκρουπ είναι τέσσερα. Οι τρεις παιδικοί φίλοι (Ορέστης Τσικούρης - φωνητικά, φυσαρμόνικα, Δημήτρης Δακόπουλος – κιθάρα, Κωνσταντίνος Αλούπης – μπάσο) ξεκίνησαν την ιστορία της μπάντας ως Blues Meanies και αργότερα προστέθηκε ο Σπύρος Γαβαλάς στα ντραμς. Μαζί έκαναν μπόλικα live και εν τέλει το 2015 έφτιαξαν έναν κεφάτο, χορευτικό δίσκο ονόματι Marrow που «μιλά» στην καρδιά του blues και στηρίζεται τόσο στην πολύ καλή τεχνική κατάρτιση των μουσικών όσο και στο άψογο δέσιμο τους. Εκτός από τα πολλά live, το πράγμα κάνει μπαμ ότι έφαγαν πολλές ώρες σε πρόβες. Ο δίσκος αυτός έγινε το 2017 βινύλιο από την ikaros records και εδώ ταιριάζει βέβαια το “κάλλιο αργά παρά ποτέ”.
Από τα 7 τραγούδια του δίσκου ξεχωρίζω κάμποσα, όπως το εναρκτήριο, boogie ύφους, Τ.Ι.Ν.Α. Ρυθμικό και χαρωπό αποτελεί ιδανική εισαγωγή του δίσκου. Λίγο πιο χαλαρό και easy going είναι το Stop Worryin’ Babe με ένα καταπληκτικό “riffακι” φυσαρμόνικας που κολλάει στο μυαλό. To Little Big Man είναι το κομμάτι με τις πλέον προφανείς 60’s garage αναφορές και είναι κατά την άποψη μου το καλύτερο του δίσκου. Πολύ moody, στα όρια του…ερωτικού, είναι και το Ηell I Feel Alright με το μπάσο να είναι σε πρώτο πλάνο, δημιουργώντας σκοτεινή ατμόσφαιρα. Σε μεταφέρει νοητά σε bar του αμερικάνικου νότου, και ήδη ψάχνω τον μπάρμαν για ένα ακόμα bourbon. Κάτι που περνά συνήθως στα “ψιλά” ενώ δε θα έπρεπε είναι το εξής: Επειδή το είδος είναι γνήσιο αμερικάνικο και παρέμεινε τέτοιο μέσα στις δεκαετίες (δεν αλλοιώθηκε και δε “μεταφέρθηκε” αυτούσιο και αλλού) είναι πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο η προφορά του τραγουδιστή να παραπέμπει εκεί. Η προφορά λοιπόν του Ορέστη είναι εξαιρετική και καλύπτει σε απόλυτο βαθμό την ανάγκη των συνθέσεων να ακούγονται έτσι, full αμερικάνικες δηλαδή.
Ένα αρνητικό που παρατήρησα είναι σίγουρα η διάρκεια του δίσκου. Μόλις 23 λεπτά και όσο και αν ισχύει το “ουκ εν τω πολλώ το ευ”, νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει ένα μίνιμουμ όριο. Γιατί μιλάμε για ντεμπούτο LP και όχι για ΕP. Έχει διαφορά. Φυσικά και αυτό δε μειώνει σε τίποτα την αξία του δίσκου αφού οι ιστορίες που έχουν να πουν και οι επτά συνθέσεις είναι πολύ δυνατές. Το δε μικρό αυτό μειονέκτημα, ήρθε να το λύσει η βινυλιακή έκδοση. Εκεί θα βρείτε δύο ακόμα όμορφες συνθέσεις, τα Down In Mexico και Double The Pleasure που συμπληρώνουν ιδανικά το δίσκο. Και για να μη ξεχάσω να πω την ελαφρώς πιασάρικη ατάκα μου: “Όσοι απολαμβάνετε την blues πλευρά των Doors, με το Marrow θα περάσετε υπέροχα”.
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Ηell I Feel Alright, Little Big Man.
Φωτογραφία: v_era
6,5 /10 και 7/10 για την έκδοση βινυλίου.
