Οι Πολωνοί Riverside ξεκίνησαν την πορεία τους πριν 14 χρόνια. Συνδετικός κρίκος των μελών είναι τα κοινά μουσικά γούστα και ειδικότερα η αγάπη για τους Marillion, τους Rush και τους Pink Floyd. Βασικότερο μέλος θεωρείται, αν και δεν υπήρξε ιδρυτής, ο τραγουδιστής και συνθέτης Mariusz Duda. Κάποια από τα μέλη είχαν συμμετοχές σε metal συγκροτήματα, έτσι ο ήχος της μπάντας τόσο στις πρώτες στουντιακές εμπειρίες τους όσο και στα πρώτα live και demo τους είχε έντονα στοιχεία από το είδος. Από το 2001 όμως κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Οι αλλαγές στον ήχο τους αρκετές, άλλοτε ανεπαίσθητες και άλλοτε σημαντικές.

Οι πρώτοι δυο δίσκοι (Out of Myself, 2003 και Second Life Syndrome, 2005) τους καθιέρωσαν στο χώρο του ατμοσφαιρικού, μελωδικού progressive. Λίγο πριν την κυκλοφορία του 3ου άλμπουμ, Rapid Eye Movement (2007), περιοδεύουν μαζί με τους Dream Theater, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα η δουλειά τους να φτάσει στα αυτιά πολύ μεγαλύτερου κοινού. Η αναγνώριση πλέον ήταν παγκόσμια και ίσως αυτό τους έδωσε την -ψυχολογική- άνεση να πειραματιστούν περισσότερο με τον ήχο τους. Ο πειραματισμός αυτός αρχικά οδήγησε στο πολύ δυναμικό Anno Domini High Definition (2009) το οποίο είχε και τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία ως τότε. Ήταν το πρώτο άλμπουμ εκτός της τριλογίας «Reality Dream» και το πρώτο στο οποίο άγγιζαν τα όρια του prog metal. Ενδεχομένως οι αρχικές καταβολές κάποιων μελών που ζητούσαν διέξοδο να οδήγησαν στο ξέσπασμα αυτού του άλμπουμ. Η επόμενη δουλειά τους, Shrine of New Generation Slaves (S.O.N.G.S) του 2013, ήταν αυτή που τους εκτόξευσε εμπορικά. Μέσω μιας νέας στροφής, ίσως όχι τόσο έντονης όσο η προηγούμενη, ασχολήθηκαν με τον πολύ σκληρό ήχο, μονό που τώρα χρησιμοποίησαν λιγότερο prog-metal φόρμες και περισσότερα hard rock στοιχεία.
Και φτάνουμε στο καταπληκτικό φετινό τους δημιούργημα, ένα από τα ομορφότερα άλμπουμ του 2015, Love, Fear and the Time Machine. Εδώ λοιπόν ο Duda και η παρέα του αφήνουν την prog-hard rock έκφραση του S.O.N.G.S και επιστρέφουν στο μελωδικό, καθαρό progressive. Επιστροφή στις ρίζες, πλέον όμως ωριμότεροι, περισσότερο συνειδητοποιημένοι και με πιο ξεκάθαρο προσανατολισμό. Λιγότερα τεχνικά σημεία και πολυπλοκότητα, περισσότερη αμεσότητα και μελωδία. Ο ήχος τους πιο γεμάτος από ποτέ, προσεγμένος στη λεπτομέρεια και, ίσως να είναι η εντύπωση μου, αλλά θαρρώ πως είναι ο πιο «Duda» δίσκος τους. Αυτό γίνεται φανερό με το πρώτο άκουσμα και επιβεβαιώνεται η αίσθηση αν προσέξουμε ότι στα credits εκτός από τους στίχους, πλέον και η μουσική έχει την υπογραφή του. Το δε καταπληκτικό ορχηστρικό τελευταίο κομμάτι – bonus στην έκδοση του βινυλίου (Promise) - μοιάζει σα να είναι βγαλμένο από κάποια… Lunatic Soul στιγμή του Duda (το side project του, με περισσότερες ακουστικές κιθάρες, «ηλεκτρονικές» αναζητήσεις αλλά και με αρκετές ομοιότητες με τους Riverside ως προς τον prog χαρακτήρα).
Χαρακτηριστικό επίσης του δίσκου είναι ότι, σε αντίθεση με το παρελθόν τους αλλά και με την πεπατημένη των συγκροτημάτων του χώρου, δεν καταφεύγει σε ιδιαίτερα μεγάλες συνθέσεις. Ωστόσο, σε κανένα κομμάτι δεν υπάρχει η αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Εδώ θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η μικρή διάρκεια ενδεχομένως να βοηθά και στο εμπορικό κομμάτι, καθότι αυξάνει κάπως την πιθανότητα του air play στο ραδιόφωνο (οκ, όχι στο ελληνικό και σίγουρα όχι των fm).
Αν και θεωρώ ότι το άλμπουμ στο σύνολο του είναι εξαιρετικό, παρολ’αυτά ξεχώρισα κάποια κομμάτια. Μου άρεσε ιδιαίτερα το #Addicted για το δυναμισμό του και την …έως και alternative χροιά του, «κόλλησα» απίστευτα με το Afloat -μια μοναδική μελωδική σύνθεση με μπάσο, πλήκτρα και τα κρυστάλλινα φωνητικά του Duda- και δε θα μπορούσα να μην αναφέρω και το Towards The Blue Horizon, το κομμάτι με τη μεγαλύτερη διάρκεια στο δίσκο και την πλέον καθαρά progressive δομή- πολλές εναλλαγές, ακουστική κιθάρα και κατάληξη με ηλεκτρικό ξέσπασμα. Τέλος, αναφορά πρέπει να γίνει και στο Time Travelers με τη νοσταλγική διάθεση και τους πιο catchy στίχους του άλμπουμ.

Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στον art designer Travis Smith. Ο τύπος κάνει φοβερή δουλειά, έχει συνεργαστεί με τους πάντες στο χώρο αλλά και οι Riverside στηρίζουν για πολλά χρόνια την εικόνα του προϊόντος τους σε αυτόν. Κακά τα ψέματα, στην εποχή του download, το artwork είναι επιπλέον και σημαντικό δέλεαρ προκειμένου να αγοράσεις ένα cd/δισκο.
Εφόσον ο ίδιος ο Steven Wilson έχει πει πως αντιμετωπίζει σαν μάλλον απίθανο το ενδεχόμενο της επανασύνδεσης των Porcupine Tree, θεωρώ πως με αυτό το άλμπουμ οι Riverside βάζουν ισχυρή υποψηφιότητα στο να γίνουν το μεγαλύτερο prog-rock συγκρότημα του πλανήτη. Αυτό για μια μπάντα που δεν προέρχεται από μία παραδοσιακή χώρα-δύναμη στο χώρο της παγκόσμιας μουσικής (Αγγλία, ΗΠΑ, ούτε καν κάποια Σκανδιναβική), είναι πράγματι εντυπωσιακό. Επίσης, μιας και οι Anathema μου έρχονταν συνεχώς στο μυαλό κατά τη διάρκεια των ακροάσεων, ας το γράψω: Αυτή φαίνεται πως είναι η οριστική στροφή των Riverside. Νομίζω πως μόλις έγραψαν το δικό τους Alternative 4. Σαφώς, όπως και οι Anathema με το προαναφερθέν άλμπουμ, έτσι και οι Riverside ίσως προβληματίσουν κάποιους οπαδούς που τους είχαν συνηθίσει σε πιο σκληρούς ήχους, νομίζω όμως πως θα κερδίσουν πολλούς περισσότερους. Σημασία εν τέλει έχει πάντα η ειλικρίνεια, ο σεβασμός στον ακροατή και η εξέλιξη σου. Βασικές αρχές που με το Fear, Love and The Time Machine σίγουρα τήρησαν. Και από τα ανωτέρω προκύπτει αυτό το ωραίο συναίσθημα της ανυπομονησίας μέχρι να έρθεις σε επαφή με το επόμενο βήμα τους.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: #Afloat, Addicted.
8,5 / 10
Φωτoγραφία: v_era

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο soundgaze.gr