Για να είμαι εξ αρχής ξεκάθαρος, το metal δεν είναι το είδος της μουσικής που προτιμώ. Καλό είναι λοιπόν, οποιοσδήποτε διαβάσει τα παρακάτω, να τα αντιμετωπίσει υπό αυτό το πρίσμα. Οι Art Of Simplicity είναι ένα (prog metal, prog rock) συγκρότημα που ενισχύει την άποψη ότι στην Ελλάδα (της κρίσης) τα τελευταία χρόνια τα πράγματα στο χώρο της πραγματικής μουσικής πάνε πολύ καλά.
Η μπάντα προέρχεται από μια δεκαετή περίοδο hiatus και όσο να’ναι η επιστροφή πάντα εγκυμονεί κινδύνους. Τα ιδρυτικά μέλη -Νίκος Μοίρας και Ματθαίος Δακούτρος- μαζί με τους Χρήστο Κουνέλη στα φωνητικά (Disharmony), Δημήτρη Κοσκινά στην κιθάρα (September Code), Γιώργο Παγίδα στο μπάσο (Verbal Delirium) και Γιώργο Σιδέρη στα πλήκτρα εννέα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, Caught In This Iless Storm, επέστρεψαν με ιδέες, όρεξη αλλά και αρκετά νοσταλγική διάθεση. Το τελευταίο είναι λογικό καθώς συμβαίνει σε όλους μας όσο τα χρόνια περνούν. Δεν είναι λάθος, αρκεί να προχωράς και να κοιτάς μπροστά. Αυτό νομίζω πως κάνουν με το περσινό -self released και με διανομή πλέον από την Ikaros Records- When Fables Have a Bitter Taste. Πατούν στο παρελθόν, το κρυφοκοιτάζουν (Pain Of Salvation, Psychotic Waltz μια σίγουρη επιρροή, αλλά όχι μόνο), αλλά βλέπουν και μπροστά. Anathema (οι καλές εποχές μέχρι και το Alternative4), My Dying Bride αλλά και πιο ήπια, προοδευτικού ροκ ύφους στοιχεία όπως Riverside είναι αυτά που το δικό μου, μη metal, αυτί μπορεί να πιάσει. Από τις παραπάνω αναφορές γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχει και μια σαφής υποβόσκουσα gothic διάθεση. Όποιες και να είναι οι επιρροές, οτιδήποτε και αν κάποιος ακούει ή δεν ακούει στη μουσική τους, σημασία έχει το αποτέλεσμα. Και με κομμάτια όπως τα For Her Ache και Τέλος δε χρειάζονται περαιτέρω αναλύσεις. Εξαιρετικά-ως επί το πλείστον- φωνητικά, με ηλεκτρικό βιολί που προκαλεί ανατριχίλα και προσεγμένα σε κάθε τους λεπτομέρεια. Αναφορά πρέπει να γίνει και στο Sweetest Denial που βρίθει από μοναδικές μελωδίες που μαρτυρούν και την…ελληνικότητα της μπάντας. Πολύ ιδιαίτερο σημείο του δίσκου.
Ένα ακόμα στοιχείο είναι και το ότι η παραγωγή είναι εξαιρετικού επιπέδου (Γιάννης Φασουλάκης) και αναδεικνύει όσα προτερήματα έχει τόσο η μπάντα συνολικά όσο και η κάθε σύνθεση ξεχωριστά. Μακάρι να συνεχίσουν στο δρόμο που τους (ξανά) έβαλε αυτό το –mini;- άλμπουμ και να μη χρειαστεί να περάσουν άλλα δέκα χρόνια για να έχουμε νέο υλικό τους.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: For Her Ache, Sweetest Denial.
7/10
Φωτογραφία: v_era
