Η πρώτη μου επαφή με τους Boxer Rebellion έγινε μάλλον τυχαία, όταν σε ένα βαριεστημένο ψάξιμο στο Youtube έπεσα πάνω στο Diamonds, το πρώτο single από το προηγούμενο, τέταρτο στη σειρά άλμπουμ τους, με τίτλο Promises που κυκλοφόρησε το 2013. Ένα pop/rock κομψοτέχνημα που – παραδόξως, καθότι δεν είμαι και ο φανατικότερος του είδους - μου κίνησε το ενδιαφέρον. Η καλή pop άλλωστε έχει από τη φύση της τη δυνατότητα να σαγηνεύει, έστω επιφανειακά. Τα παράδοξα συνεχίστηκαν όταν βρήκα σε τιμή κάτω των…2 ευρώ το (cd) άλμπουμ τους The Cold Still σε Αθηναϊκό πολυκατάστημα και εντυπωσιάστηκα και πάλι μαζί τους (και με την τιμή φυσικά). Ψάχνοντας για αυτούς διαπίστωσα και άλλο παράδοξο. Ήταν από το 2006 χωρίς συμβόλαιο με εταιρεία και έτσι, δίσκοι και tour είναι αυτοχρηματοδοτούμενα. Η επαφή μου με τη μπάντα είχε και συνέχεια καθώς στα τέλη του 2014 μπόρεσα, μαζί με άλλους 60-70 φίλους τους, να τους δω ζωντανά στη συναυλία τους σε μπαρ των Αθηνών. Και εκεί έγινε το οριστικό: με κέρδισαν!

Πλέον προσπαθώ να παρακολουθώ τη δισκογραφία τους και βρήκα πολύ ενδιαφέρον ότι μετά από καιρό μια Βρετανική μπάντα είχε κάτι να μου πει. Όμως, με εντυπωσίασαν και άλλα στοιχεία που έμαθα στην πορεία, όπως ας πούμε το γεγονός ότι το 2003, έστω και από τύχη, «άνοιξαν» συναυλία των A Perfect Circle στο Λονδίνο, πριν καν κυκλοφορήσουν το πρώτο τους άλμπουμ. Αλλά και το γεγονός ότι μια μπάντα χωρίς συμβόλαιο και μη έχοντας διαθέσει σε φυσική μορφή, παρά μόνο σε ψηφιακή, το άλμπουμ Union του 2009, κατάφερε να μπει στο top-100 στα album charts του Billboard.

Φτάνουμε αισίως στο 2016 και την πέμπτη τους δισκογραφική δουλειά, το Ocean By Ocean. Η τετράδα των τριών Άγγλων και του Αμερικανού frontman Nathan Nicholson συνεχίζει στο μονοπάτι της φωτεινής pop/rock και ακόμα καταφέρνουν να το κάνει καλά. Η διαφορά που συναντάμε όμως εδώ, σε σχέση με όλα τα προηγούμενα άλμπουμ είναι ότι κάποιος μάλλον ξέχασε να συμπεριλάβει στην ηχογράφηση και τις κιθάρες. Δε γνωρίζω αν ο λόγος είναι η αντικατάσταση του έως το 2014 βασικού κιθαρίστα Todd Howe με τον Andrew Smith ή αν η επιλογή αυτή ήταν απόλυτα συνειδητή. Έτσι, θα έλεγα πως πλέον ο ήχος παίρνει μια στροφή προς το new wave έως και τη synthpop, χωρίς όμως ποιοτικά να υστερεί. Και πάλι υπάρχουν εξαίσιες μελωδίες στα τραγούδια τους, ενώ και οι στίχοι εξακολουθούν αν είναι το ίδιο συναισθηματικοί και ταιριαστοί με το ύφος της μουσικής τους. Μελαγχολία αλλά και φωτεινές στιγμές, δεμένα όλα αρμονικά.

Μετά από αρκετές ακροάσεις συνειδητοποίησα τελικά ότι στο μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου η ομοιότητα τους με τους A-ha είναι εκπληκτική. Αυτό μπορεί να το διακρίνει πεντακάθαρα κανείς σε κομμάτια όπως τo εναρκτήριο Weapon που φωνάζει 80’s από χιλιόμετρο και το Let It Go που κλείνει το δίσκο. Τόσο η μουσική όσο και η χροιά της φωνής του Nathan, ο τρόπος με τον οποίο προφέρει τις λέξεις, το ανεβοκατεβάσματα της έντασης της φωνής, όλα παραπέμπουν στους Νορβηγούς synth pop γίγαντες και τον Morten Harket. Παράλληλα σε πολλά κομμάτια αισθάνεται κανείς έντονα την ατμόσφαιρα των Talk Talk, όπως το Keep You Close, το Pull Yourself Together ακόμα και το προαναφερθέν Weapon. Πολύ ενδιαφέρουσα στιγμή και το Redemtion, ιδανικό δείγμα του πόσο εκλεκτή pop μπορούν να γράψουν.

Υπάρχουν πολλές μαγικές στιγμές στο άλμπουμ όπως το πρώτο single Big Ideas που το ακούς με τα μάτια κλειστά και η αισιοδοξία αναβλύζει από μέσα σου, παρά το γεγονός ότι οι στίχοι περιγράφουν καλές σχέσεις με κακό timing: “I feel lucky / With the worst luck /Wish I'd met you now / before we're broken in”. Όμως, το γοητευτικό, που, αν και βουτηγμένο στην pop μελαγχολία κατορθώνει ταυτόχρονα να ηχεί αισιόδοξο και φωτεινό Let’s Disappear κλέβει την παράσταση. Διαθέτει στις σωστές αναλογίες ρομαντισμό, catchy στίχους, ρυθμό και διάρκεια. Επική pop, όπως ακριβώς τη θέλουμε!

Και μόνο για τα δυο τελευταία τραγούδια, είμαι ευτυχής που άκουσα το δίσκο, ευτυχής που γνώρισα τη μουσική των The Boxer Rebellion. Δε γνωρίζω μετά από αυτά, τι άλλο πρέπει να κάνει μια μπάντα για να αποκτήσει τη δημοφιλία που της αξίζει. Βλέποντας τα videoclips τους το βρήκα! Να αλλάξει σίγουρα σκηνοθέτη.

Ακούστε εδώ

Θα το γράψω όπως ακριβώς το σκέφτομαι και αν ακούσετε το δίσκο πιθανότατα να συμφωνήσετε μαζί μου: αυτό είναι το άλμπουμ που περίμενα να γράψουν οι dream pop ήρωες μου, οι Mercury Rev, για να συνεχίσω να τους θαυμάζω και να θέλω οπωσδήποτε να αποκτήσω ό,τι καινούριο κυκλοφορούν. Τέτοιες όμορφες μελωδίες, τέτοια ατμόσφαιρα και ιδέες θα έπρεπε να έχει το εξωφρενικά αδιάφορο φετινό τους The Light In You, και ας λείπουν - δυστυχώς - οι κιθαριστικές στιγμές, όπως προαναφέραμε. Ίσως τελικά να ανατέλλουν νέοι ήρωες στο συγκεκριμένο μουσικό είδος.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Let’s Disappear, Big Ideas

7/10

Φωτογραφία: v_era

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr