Στις μέρες μας είναι χαρακτηριστικά εύκολο να εκφραστεί κάποιος μουσικά και να γίνει γνωστός, αφού δε χρειάζεται καν να έχει εξασφαλίσει τη στήριξη δισκογραφικής. Αρκεί ένα… router για να ανεβάσει τη μουσική του στο internet. Ειδικά στο χώρο του indie/folk/alternative, εμφανίζονται χιλιάδες δίσκοι. Οι πλείστοι εξ αυτών προέρχονται από την Αμερική -η οποία έτσι κι αλλιώς έχει τη μερίδα του λέοντος σε sites και blogs που σχετίζονται με νέα μουσική- και είναι από άθλιοι έως μέτριοι. Ανύπαρκτη πρωτοτυπία και ελάχιστη έμπνευση. Παρολαυτά, σπανίως και με αρκετό ψάξιμο, μπορεί να συναντήσεις και διαμαντάκια, όπως συνέβη όταν έπεσα πάνω στο ντεμπούτο των Mothers με τον ιδιαιτέρως εύγλωττο τίτλο When You Walk A Long Distance You Are Tired. Χιουμοριστικός και γοητευτικά απλός τίτλος στον οποίο λένε τα προφανή και εμμέσως μας καλούν να χαλαρώσουμε λίγο τους ρυθμούς της ζωής μας. Σχετικά απλά και… προφανή είναι και αυτά που παίζουν, αλλά σε πολύ καλό επίπεδο, με αποτέλεσμα να έχει προκύψει ένας συμπαθητικός δίσκος.

Οι Mothers είναι ένα indie/folk Αθηναϊκό (της Τζώρτζια, των ΗΠΑ) συγκρότημα που ξεκίνησε ως το solo project της Kristine Leschper. Μάλιστα, τα περισσότερα από τα τραγούδια τα έγραψε η ίδια σε διάστημα δύο χρόνων, κατά τη διάρκεια των σπουδών της. Κατόπιν τα έφερε στην επιφάνεια, δίνοντας τους και την τελειωτική μορφή, όταν με τον ντράμερ Μatthew Andregg έφτιαξαν τους Mothers (μαζί με τους Drew Kirby στην κιθάρα και Chris Goggins στο μπάσο). Η εκτεταμένη χρονική περίοδος μέσα στην οποία γράφτηκαν τα κομμάτια, συντέλεσε κατά την άποψη μου στο να αποκτήσει το καθένα ξεχωριστή προσωπικότητα και βάθος. Αυτός, νομίζω πως είναι σημαντικός λόγος ώστε οι Mothers να διαφοροποιούνται -και να ξεχωρίζουν- από τις άλλες χιλιάδες αντίστοιχες μπάντες. Ακόμα πιο σημαντικός βέβαια, είναι ότι τα περισσότερα είναι καλογραμμένα τραγούδια.

Ένα ακόμα στοιχείο τους που προκαλεί ενδιαφέρον είναι η ιδιαίτερη φωνή της Kristine, η οποία ελαφρώς φέρνει σε αυτή της Joanna Newsom. Το στυλ στα φωνητικά το ανέπτυξε μόνη της, αυτοδίδακτα και έχεις την αίσθηση ότι διαρκώς κλαίει και οδύρεται ακόμα και όταν τραγουδά -σχετικά- δυναμικά κομμάτια όπως το υπέροχο It Hurts Until It Doesn’t. Στο εναρκτήριο δε Too Small For Eyes, το μοιρολόι πάει σύννεφο, με την τρεμουλιαστή φωνή και το μαντολίνο της να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Πάντως το τραγούδι είναι πραγματικά μια ελεγεία.

Από τις άκρως συμπαθητικές συνολικά οκτώ συνθέσεις ξεχωριστή θέση στις προτιμήσεις μου απέκτησαν τρεις ακόμα. Πρώτο το Copper Mines που πιθανότατα είναι και το «αστέρι» του δίσκου. Το ωραίο με το κομμάτι είναι ότι αυξομειώνει «ταχύτητα» και από αργό γίνεται γρήγορο και πάλι πίσω. Φυσικά τα φωνητικά κυριαρχούν ως συνήθως όμως ο δυναμισμός που αποκτά είναι σημαντικός και απαραίτητος συνολικά για το άλμπουμ, ώστε να σπάσει λίγο τη συμπαθητική μεν, υποτονική κάποιες φορές, «μουρμούρα» του συνόλου.

Το πιο περιπετειώδες κομμάτι του δίσκου είναι το Lockjaw. Διαρκείς, ξαφνικές εναλλαγές στο ρυθμό, φωνητικά με συχνές διακοπές στη ροή, με το παίξιμο της μπάντας να έχεις την αίσθηση ότι «ξυπνά» της Kristine ώστε να συνεχίσει να τραγουδά τους στίχους. Τέλος, στα όρια του progressive είναι το επικό κρεσέντο με το οποίο κλείνει ο δίσκος στο αισιόδοξο Hold Your Own Hand. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η θεματολογία των στίχων της Kristine. Αυτοί περιστρέφονται γύρω από καθημερινές ιστορίες και προσωπικές σκέψεις για τη ζωή, ίσως και βιωματικές εμπειρίες. Ερωτικές απογοητεύσεις, το πώς βλέπει ο καθένας μας τον εαυτό του, το πώς διαλύεσαι κάποιες στιγμές και πώς καταφέρνεις να ξαναμαζέψεις τα κομμάτια σου και να συνεχίσεις. Ενδεικτικά: “I hate my body / I love your taste”, “I’ve been finding new knives to kiss with”, “Your silence is coming home again”.

Ακούστε εδώ

Το ντεμπούτο άλμπουμ των Mothers με τον παράξενο τίτλο είναι ένας ειλικρινής δίσκος. Δεν περιέχει υπερβολές, δεν προσπαθεί να γίνει μυστήριος ή υπερβολικά σύνθετος και επιτηδευμένος, όμως είναι ανήσυχος και εξελίσσεται μέσα από κάθε ακρόαση. Αρκετά κομμάτια μάλιστα κατάφεραν να βρεθούν στην playlist σταθμών ενώ αφορμή για την κριτική που μόλις διαβάσατε έδωσε το γεγονός ότι το Copper Mines βρέθηκε σε λίστα κομματιών που άκουσα μεσημεράκι σε café/bar της πόλης (κι όμως, υπάρχουν ακόμα café/bars στην Αθήνα που παίζουν «κανονική» μουσική και μάλιστα νωρίς). Δεν θα τον δείτε μάλλον στους δίσκους της χρονιάς ούτε διεκδικεί κάποια κορυφή ποιότητας. Αξίζει όμως να του αφιερώσετε χρόνο και σίγουρα το συνθετικό ταλέντο τους, αφήνει ελπίδες για ακόμα καλύτερο μέλλον.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Copper Mines, Too Small For Eyes

7/10

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο soundgaze.gr