Κατά καιρούς, εμφανίζονται συγκροτήματα με ξεχωριστή αύρα που προσφέρουν σε όλους μας ένα παραπάνω λόγο να αγαπάμε τη μουσική. Κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι διαθέτουν σε σωστή αναλογία στοιχεία όπως ταλέντο, έμπνευση, φρεσκάδα, θράσος και αυθορμητισμό. Οι Savages, από το ντεμπούτο τους, το Silence Yourself του 2013 έδειξαν πράγματι ότι τα διαθέτουν όλα και στις σωστές δόσεις. Το επόμενο βήμα έχει πάντα δυσκολίες, είναι αυτό που μπορεί να σε εξαφανίσει ή να σε βάλει οριστικά στο πάνθεον της μουσικής. Νομίζω λοιπόν πως με το Adore Life τα κατάφεραν μια χαρά και ενδεχομένως να πέτυχαν και περισσότερα από όσα με το ντεμπούτο τους.
Να ξεκινήσω με μια προσωπική παρατήρηση. Μεταξύ της ακρόασης του πρώτου και του δεύτερου άλμπουμ μεσολάβησε ένας... τυφώνας. Αναφέρομαι στην περσινή μεγαλειώδη εμφάνιση τους στο Plissken Festival 2015. Εκεί όπου και ο πλέον υποψιασμένος, δε γινόταν παρά να μείνει έκπληκτος με το δυναμισμό τους, εντυπωσιασμένος από το δέσιμο τους και συνεπαρμένος από την άνεση τους στη σκηνή. Όλα αυτά από μια μπάντα που ξεκίνησε την πορεία της μόλις το 2011 και έκανε την πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή το 2012.
Το ενδιαφέρον με τις Savages είναι ότι δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα στο να δείχνουν τις επιρροές τους. Οι συγκρίσεις για παράδειγμα της Jehnny Beth (φωνητικά) με την Siouxsie Sioux είναι εύλογο να γίνουν, οι ομοιότητες είναι αρκετά εμφανείς, όπως επίσης και η σύγκριση της κίνησης της στη σκηνή με αυτή του Ian Curtis. Και μουσικά, οι ομοιότητες με μπάντες εκείνης της new wave-post punk σκηνής όπως οι Bauhaus, οι Joy Division αλλά και αρκετές στιγμές και με την νεότερη PJ Harvey, είναι σημαντικές. Όμως, φαίνεται πως συγχρόνως, ξέρουν να πατάνε γερά σε αυτό που οι ίδιες θέλουν να κάνουν. Η προσωπικότητα άλλωστε και των τεσσάρων μελών είναι έντονη και αυτό τις βοηθά - και ελπίζω να το κάνει και στο μέλλον- στο να ανοίγουν και να βαδίζουν σε ένα δικό τους μονοπάτι.
Κάποιες διαφορές στον ήχο, αλλά και τη θεματολογία σε σχέση με τον πρώτο δίσκο εντοπίζονται, αν και θα έλεγα πως σε γενικές γραμμές το ηχόχρωμα είναι παραπλήσιο. Αυτό που πιο πολύ «φωνάζει» εδώ, είναι η τρομερή αυτοπεποίθηση που τους δίνει η απρόσμενη ίσως επιτυχία του ντεμπούτου αλλά και ο ενθουσιασμός του κόσμου στα live τους. Η μεγαλύτερη διαφορά εντοπίζεται μάλλον στο στιχουργικό κομμάτι καθώς εδώ οι αναφορές στην αληθινή αγάπη (για τη ζωή, για το σύντροφο) καταλαμβάνουν σχεδόν το σύνολο του άλμπουμ. Ερωτικά τραγούδια, βασανισμένα αλλά και βίαια, με το γκάζι συνήθως «σανιδωμένο». Μπορείς μέχρι και concept άλμπουμ να το πεις, αφού πραγματικά περιστρέφεται στο σύνολό του γύρω από το ίδιο θέμα: το πάθος για τη ζωή και τον έρωτα.
Οι Savages δεν καθυστερούν. Στέλνουν από την αρχή το μήνυμα για το «πού το πάει» το άλμπουμ. Όπως μας άφησαν στο περσινό live, να χοροπηδάμε και να τραγουδάμε με τα χέρια υψωμένα, έτσι ακριβώς μας ξανασυναντούν! Στο εναρκτήριο The Answer η κιθάρα της Gemma Thomson παίρνει φωτιά. Δεν είναι τυχαία η γενική ιδέα στο καλογυρισμένο live video clip του κομματιού με τον κόσμο να χορεύει μέσα σε παραλήρημα. Και ενώ το τραγούδι είναι ένας πύραυλος και υποθέτεις ότι μιλάει το λιγότερο για... παγκόσμια επανάσταση, οι στίχοι μιλάνε για ερωτικά ξεσπάσματα: «Sleep with me / And we'd still be friends / Or I know / I'll go insane».
Το Evil είναι ένα από τα μελωδικά κομμάτια του δίσκου με τα τύμπανα και το μπάσο να φτιάχνουν “χορευτικό” post punk υπόβαθρο και την Beth να μας προτρέπει ειρωνικά σε αδράνεια: «Don't try to change / don't try to change / Although we hurt you /and we break you», υπονοώντας το ακριβώς αντίθετο. Στο Sad Person, πάλι η Ayse Hassan με το μπάσο της φτιάχνει σκοτεινή ατμόσφαιρα μέσα στην οποία θα αφεθούμε στα υπέροχα φωνητικά της Jehnny. Ξέσπασμα a la Siouxsie στο μέσο του τραγουδιού, ή μήπως a la Savages; Όπως είπαμε και παραπάνω, οι επιρροές τους είναι σαφείς, οι Savages σε πείθουν όμως ότι αυτό που ακούς είναι «δικό τους». Κατόπιν, συναντάμε το γαλήνιο Adore. Πρόκειται για μια κοφτερή μπαλάντα, με εκρηκτικό, επικό τέλος και την Beth να κραυγάζει : “Ι Adore Life”. Αυτό που είναι και το βασικό μήνυμα του δίσκου «Λατρέψτε τη ζωή, ζήστε τη στο μέγιστο».
Το Slowing Down the World, είναι επίσης ένα αργό κομμάτι, απλά προσωπικά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα πιθανώς όμως να αξίζει και άλλες ακροάσεις. Με αποζημιώνουν όμως άμεσα με μια φοβερή πεντάδα κομματιών που περιλαμβάνει συνθέσεις με ιδιαιτερότητες, όπως το Surrender που αποτελεί το πλέον πειραματικό τους κομμάτι. Νομίζω ότι είναι συγχρόνως η στιγμή της Fay Milton να πρωταγωνιστήσει, καθότι πρόκειται για μια industrial ύφους σύνθεση, τα ντραμς της οποίας ξεχωρίζουν. Νωρίτερα βρίσκουμε το φασαριόζικο και αρκετά minimal Ι Need Something New, χαοτικό και ατέρμονο. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα και μόνο κομμάτι όμως αυτό θα ήταν το When in Love, πιθανότατα γιατί το ύφος και ο ρυθμός θυμίζει αρκετά Joy Division. Απλό, σκοτεινό και ρυθμικό, στηρίζεται κατά πολύ στον ήχο του μπάσου του βρετανικού post punk και αυτός είναι ικανός λόγος για να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Πράγματι, το παίξιμο της Αyse και εδώ είναι υπέροχο μέσα στην μετρονομική ακρίβειά του. Λίγο πριν το τέλος, το T.I.W.I.G είναι μάλλον το πιο έντονο, επιθετικό κομμάτι που έχουν γράψει. Μπορεί να μιλούν διαρκώς για αγάπη αλλά εδώ σε προειδοποιούν ότι «This is what you get when you mess with love”! Τελευταίο κομμάτι το Mechanics. Είναι σκοτεινό, απόκοσμο, σα να βγαίνει από τα έγκατα της γης. Αργόσυρτο, με μία υπόκωφη βοή που σου γεννά το αίσθημα του παρατεταμένου κινδύνου αλλά που ταυτόχρονα, δημιουργεί μια απίστευτη αδημονία για το επόμενο τους βήμα.
Ακούστε εδώ
Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ στις τέσσερις κοπέλες από το Λονδίνο (για την ακρίβεια η Beth είναι Γαλλίδα που ζει στο Λονδίνο) είναι ότι τόσο στα άλμπουμ τους, όσο και στις live εμφανίσεις και τα υπόλοιπα κομμάτια που στοιχειοθετούν τη δημόσια παρουσία τους διακρίνεις μεν τέσσερις έντονες προσωπικότητες, όμως η μπάντα σα σύνολο είναι αυτή που έχει την πρωτοκαθεδρία. Σαφώς, και ειδικά στα live, η Beth ως τραγουδίστρια βγαίνει λίγο πιο μπροστά, όμως παρατηρείς μια σπάνια και αξιοθαύμαστη ισορροπία μεταξύ τους.
Οι Savages νομίζω πως αποτελούν μια βαθειά ανάσα ανακούφισης της Βρετανικής μουσικής σκηνής, και όλων όσων την αγαπούν. Όσοι απογοητευτήκαν τα τελευταία χρόνια με τις παλινωδίες των πάλαι ποτέ δυνατών «χαρτιών» (Muse, Editors οι πρώτοι που μου ήρθαν στο μυαλό), μπορούν να ελπίζουν και πάλι. Προς το παρόν απολαμβάνουμε ξανά και ξανά το Adore Life γιατί ήδη από τόσο νωρίς, βρισκόμαστε μπροστά σε έναν από τους δίσκους της χρονιάς.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωη σας : When in Love, Τhe Answer
8/10
Φωτογραφία: v_era
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr
