Οι And Also The Trees είναι μια μπάντα που δε θα έβαζες στο γάμο σου για να διασκεδάσει ο κόσμος, εκτός αν ενδόμυχα δε τρελαινόσουν με την ιδέα του να παντρευτείς. Δεν είναι για να τους ακούς όταν έχεις ένταση και νεύρα γιατί παραείναι ήσυχοι και μπορεί να σπάσεις το πικ-απ. Ούτε βέβαια όταν είσαι υπερβολικά λυπημένος∙ δε θα το συνιστούσα. Τέλος, ξεκάθαρα δε θα βοηθήσουν αν θέλεις απεγνωσμένα να ξυπνήσεις το γείτονα. Οι And Also The Trees είναι μια μπάντα που οφείλεις να ακούς με απεριόριστη προσοχή. Να μη χάνεις νότα απ’όσα μελοδραματικά εξελίσσονται μέσα στα τραγούδια τους. Να προσέχεις όχι μόνο τη λεπτομέρεια στο στίχο, αλλά και την παραμικρή αλλαγή στη χροιά της φωνής του Simon Jones όταν απαγγέλει τις λέξεις. Οι AATT είναι το καλά κρυμμένο μυστικό (θα επανέλθω σε αυτό) λίγων αλλά πιστών φίλων τους. Είναι μια ντελικάτη πολυτέλεια που έμεινε αναλλοίωτη στο χρόνο παρά τα σχεδόν σαράντα χρόνια καριέρας.

Το φετινό, δέκατο τρίτο στη σειρά, Born Into The Waves ακολουθεί την παράδοση που πιστά έχουν χτίσει. Λυρικότητα, σημαντικές πινελιές goth ατμόσφαιρας, folk και post punk ύφος με στίχους ποιητικούς και βαθειά συναισθηματικούς. Ειδικά στο κομμάτι της gothic πλευράς της ταυτότητας τους θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω. Παρότι ο ήχος τους είναι αρκετά μακριά από την ένταση και το δυναμισμό που έχουμε συνηθίσει στο είδος, ο σεβασμός που εμπνέουν στο gothic και dark wave κοινό είναι μοναδικός, καθώς η μεγαλοπρέπεια που εκπέμπουν μέσω της μουσικής και των -κατάμαυρων- φωνητικών είναι καθηλωτική. Δεν είναι τυχαίο επίσης το γεγονός ότι στην ουσία οι AATT καθιερώνονται σα σχήμα, όταν τους επέλεξε 0 Robert Smith (Τhe Cure) για support group σε περιοδεία πίσω στο 1981.

Το πρώτο single και εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, Your Guess, είναι ένα από τα καλύτερα της καριέρας τους. Μελωδικό και αέρινο, κυρίως λόγω του γλυκού παιξίματος του οργάνου από τον κιθαρίστα Justin Jones που το διαπερνά καθ’όλη τη διάρκεια του τραγουδιού, αλλά και με post punk ένταση που μοναδικά μπορούν να προσθέτουν στα νωχελικά μουσικά τους περιβάλλοντα.

Στο Hawksmoor & The Savage πάλι, ο Justin αναλαμβάνει να δώσει το στίγμα της σύνθεσης μέσω του ξυλόφωνου, που προσφέρει folk χροιά στο κομμάτι. Το Winter Sea είναι το πλέον prog κομμάτι του δίσκου με κλαρινέτο, αρμόνικα και διαφόρων τύπων τύμπανα να το συνοδεύουν, τα δυο τελευταία παιγμένα από τον ντράμερ Paul Hill.

Το Seasons & The Storm είναι ελαφρώς αδιάφορο. Έχω την αίσθηση ότι σε αυτό και στο The Sleepers που ακολουθεί λείπει αυτό το “κάτι” που προσθέτουν στις περισσότερες συνθέσεις τους, λείπει το μαγικό συστατικό. Φοβερή στιγμή του δίσκου το δυναμικό (για τα δεδομένα της μπάντας) Bridges. Στιβαρό, έντονο, επικό και ταυτόχρονα ερωτικό. “My hand inside your head / Between your legs / Oh take me through the bridges of your town”.

Τo ορχηστρικό Naito-Shinjuku, αν και αργόσυρτο, αφήνει έντονο το σημάδι του στο συνολικό αποτέλεσμα του δίσκου. Όπως και παλαιοτέρα, με κομμάτια σαν το Bullet Head (από το Τhe Klaxon του 1993), έχουν αποδείξει πως και στα ορχηστρικά είναι καταπληκτικοί.

Τελευταία σύνθεση είναι το Τhe Skeins Of Love, όπου μας αποχαιρετούν με ανδαλουσιανή κιθάρα (κάπως έτσι μου ακούγεται τουλάχιστον), και στίχους όπως “The skeins of love / Brilliant in the night’s slow flood / Born into the waves”.

Σε ακόμα ένα δίσκο τους, οι AATT δεν επιφυλάσσουν εκπλήξεις. Φτιάχνουν ένα ακόμα λυρικό, μελωδικό, μουσικό διαμάντι και αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο. Μην περιμένετε να σας ενθουσιάσει με τις πρώτες ακροάσεις, άλλωστε ποτέ κανένας δίσκος τους δε το πέτυχε αυτό. Δε νομίζω ότι το επεδίωκαν άλλωστε και ίσως και να μη μπορούσαν. Σημασία έχει ότι με το κάθε άκουσμα το μυαλό μένει κολλημένο εκεί, οι σκέψεις πληθαίνουν και ωθούν την καρδιά σε περισσότερους χτύπους. Με το τέλος της πρώτης ακρόασης δεν χάνεις χρόνο, θέλεις οπωσδήποτε να τον ξανακούσεις. Ξανά και ξανά, ώστε να βυθιστείς για τα καλά στον κόσμο που δημιουργούν κάθε φορά.

Ακούστε εδώ

Πιθανότατα δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους. Είναι όμως πραγματικά αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι αυτή η μπάντα καταφέρνει μετά από τόσα χρόνια να βγάζει εξαιρετικές, ποιοτικές, φρέσκες δουλειές. Δεν ακούγονται σαν τους ΑΑΤΤ των 80’s ή των 90’s, αλλά σα μια νέα μπάντα. Είναι οι AATT του σήμερα, και είναι ευτυχία για όλους εμάς το ότι υπάρχουν.

Υ.Γ. Νωρίτερα στο κείμενο αναφέρθηκε η λέξη “μυστικό”, σε σχέση με το συγκρότημα και τη δημοφιλία του. Είναι παράδοξο το γεγονός ότι ενώ στο εξωτερικό υπάρχει αρκετά δυνατό fanbase, στην πατρίδα τους είναι πρακτικά άγνωστοι παρά τα τόσα πολλά χρόνια καριέρας. Για παράδειγμα η τελευταία τους συναυλία στην Αθήνα που είχε αρκετό και πολύ θερμό κοινό. Αλλά και με μια βόλτα στο internet διαπιστώνεις ότι πιο πολλές αναφορές για τη μπάντα υπάρχουν από μη αγγλικά sites. Και μια προσωπική εμπειρία. Βρίσκομαι σε δισκάδικο του Manchester, κάποιες δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από την πόλη Ιnkberrow απ’ όπου ξεκίνησαν. Κλασσικό, παλαιού τύπου, μπαρουτοκαπνισμένο και με μεσήλικα ιδιοκτήτη. Το μαγαζί γεμάτο Cure, Siouxsie και όλα τα σχετικά. Μετά από πολύ ψάξιμο, αποφασίζω να ρωτήσω αν έχει And Also The Trees. Σιωπή. Ξαναρωτάω. Με κοιτάζει καλά-καλά. Δεν έχει ιδέα ο άνθρωπος για τι πράγμα του μιλάω. Σκέψεις. Μα πως είναι δυνατόν; Ήρθα στην πατρίδα τους, σε πόλη κοντά στη γενέτειρα τους, και δε τους γνωρίζουν καν; Η Αγγλία προφανώς καμιά φορά «τρώει τα παιδιά της», και ας έχει τόσο βαθειά μουσική κουλτούρα αλλά και τόσο σημαντική και οργανωμένη μουσική βιομηχανία. Συμβαίνουν παντού αυτά τελικά.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Your Guess, Bridges

8/10

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο soundgaze.gr