Η “ελληνική (μουσική) σκηνή” είναι πλέον μια πραγματικότητα και όχι μια απλή φράση ή ένας ευσεβής πόθος μας. Ο ρυθμός με τον οποίο ξεπετάγονται συγκροτήματα είναι εντυπωσιακός, τόσο που ακόμα και όσοι ασχολούμαστε λίγο πιο επισταμένως με το θέμα, να μην τα προλαβαίνουμε. Θα έλεγα πάντως ότι υπήρξε μια υπερφόρτωση σε συγκεκριμένα είδη (metal, post, stoner, heavy rock), η οποία ως ένα βαθμό ήταν δικαιολογημένη με βάση και τα παγκόσμια μουσικά δρώμενα. Χρειαζόταν και χρειάζεται όμως και κάτι διαφορετικό και κάτω από αυτό τον τίτλο μαζί με την προσθήκη του επιθέτου : “καλό” θα έβαζα τους Playgrounded.
Η μπάντα έχει ήδη δώσει τα διαπιστευτήρια της με το πρώτο άλμπουμ, το Athens του 2013. Η ελληνική σκηνή είναι ενεργή και πιο ζωντανή από ποτέ, η κρίση όμως ανάγκασε τα μέλη της μπάντας να μετακινηθούν στο εξωτερικό. Το επόμενο βήμα έγινε λοιπόν σε Νορβηγία και Ολλανδία κάτι που σίγουρα επηρέασε τόσο την ψυχική διάθεση της μπάντας όσο και την ατμόσφαιρα του δίσκου. Με το φετινό In Time With Gravity, οι Playgrounded προχωρούν τον ήχο τους ένα βήμα παραπέρα και κατά την άποψη μου απελευθερώνονται ακόμα περισσότερο από ταμπέλες. Ο ήχος τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως εναλλακτικό/post, heavy rock που όμως λόγω των έντονων ηλεκτρονικών στοιχείων καταφέρνει να γεφυρώσει πολλά μουσικά είδη. Και αυτό τους κάνει ξεχωριστούς.
Οι οκτώ συνθέσεις παρουσιάζουν ομοιομορφία ως προς τη λογική του χτισίματος τους. Έτσι, η post rock δομή κυριαρχεί και δίνει στο σύνολο ένα -ας πούμε- μοτίβο στην εξέλιξη των συνθέσεων. Δυναμισμός, έντονες κιθαριστικές στιγμές, πλήκτρα και ηλεκτρονικές παρεμβάσεις που ωθούν τον ήχο άλλοτε προς industrial, αλλοτε προς το heavy rock και άλλοτε-σπανιότερα- προς big beat/goth/elecro καταστάσεις. Σκοτάδι που διαδέχεται το φως και πάλι σκοτάδι. Αντιπροσωπευτικό δείγμα, και πιθανότατα καλύτερη στιγμή του δίσκου, είναι το βγαλμένο από τα έγκατα της γης, Waves. Προσωπικά με εντυπωσίασε και το Crossing. Νομίζω πως και η μπάντα το θεωρεί από τα κορυφαία της κομμάτια, γι’ αυτό μαλλον βρισκεται στην αρχή του δίσκου, ως μια ιδανική εισαγωγή. Μοιάζει σαν οι Riverside να συνεργάζονται με τις πιο σκοτεινές στιγμές του παρελθόντος των Depeche Mode. Φοβερή σύνθεση και το Rotterdam, όπου σίγουρα το πνεύμα του Maynard James Keenan (στην A Perfect Circle και Puscifer πλευρά του) γυρίζει μέσα στα σοκάκια της σύνθεσης. Εδώ που τα λέμε η ατμόσφαιρα Tool υπάρχει παντού στο δίσκο και αυτός είναι άλλος ένας λόγος ώστε να -μου- αρέσει ακόμα περισσότερο.
Εκτός των πολλών θετικών του δίσκου υπάρχουν και κάποια θεματάκια που, κατά την άποψη μου, μπορούν να δουλευτούν έτσι ώστε στο μέλλον να δούμε ακόμα καλύτερα πράγματα από τη μπάντα που έχει ανοίξει συναυλίες για τους Anathema και τους Riverside, οπότε δε χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο για την αξία τους. Ένα θέμα είναι -το έχω ξαναγράψει- ότι, όσο οξύμωρο και να ακούγεται, πολλές φορές δεν είναι καλή η μεγάλη διάρκεια σε ένα δίσκο. Οξύμωρο, γιατί συχνά γκρινιάζουμε για τη μικρή διάρκεια των δίσκων. Το δεύτερο θέμα είναι μάλλον συνέχεια του πρώτου. Πιστεύω πως μερικές (μία- δύο όχι παραπάνω) συνθέσεις δεν είναι τόσο δυνατές και ελαφρώς "πληγώνουν" το τελικό αποτύπωμα του δίσκου. Αν και με κομματάρες όπως το ανατριχιαστικό The Stranger Pt3. - Verdict στο τέλος του, ειναι δύσκολο να μη ξαναπατήσεις play.
Το εξώφυλλο (από την Ισμήνη Χριστακοπούλου) είναι εξαιρετικό και η αναφορά γίνεται -πέρα από το να δοθούν τα credits στη δημιουργό- γιατί είναι σημαντικό το μουσικό σου δημιούργημα να αισθάνεσαι την ανάγκη να το παρουσιάσεις με ένα αντίστοιχα καλό και προσεγμένο περιτύλιγμα. Και ευτυχώς αυτό το βλέπουμε από τις ελληνικές μπάντες όλο και πιο συχνά.
Είναι πολύ όμορφο τελικά, εκτός από δηλώσεις από μέλη συγκροτημάτων πως οι επιρροές τους είναι “πολλές και διάφορες”, να το βλέπεις αυτό, τω όντι, αποτυπωμένο στη μουσική τους. Ο In Time With Gravity είναι ένας μεστός, ώριμος δίσκος που ανεβάζει επίπεδο την μπάντα και την χρίζει ηγέτη ενός νέου φρέσκου ποικιλόμορφου ηχητικού κύματος.
Ακούστε τους εδώ
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Waves, The Stranger Pt3.- Verdict.
7,5/10
