Ας ξεκινήσουμε με το όνομα της μπάντας: Τhe Kundalini Genie. Tι ακριβώς είναι αυτό; Σε συνέντευξή του ο ιδρυτής και ουσιαστικά μοναδικό σταθερό μέλος της μπάντας από τη Γλασκώβη, Robbie Wilson, απάντησε πως «δεν έχω ιδέα πως μου ήρθε, απλώς μου άρεσε σαν ήχος και το επέλεξα». Κάπως έτσι ξεκινά η πορεία μιας μπάντας που αισίως κυκλοφόρησε φέτος το τέταρτο LP της από το 2017, παρακαλώ (το βινύλιο κυκλοφόρησε στα μέσα του 2018 από τη «δικιά μας», Blackspin Records). Ευτυχώς η επιλογή του μουσικού της δρόμου δεν ήταν το ίδιο τυχαία, αλλά προσανατολισμένη γύρω από ήχους που μας αρέσουν. Και αυτό γιατί το acid / psychedelic μείγμα που ακούμε στο ντεμπούτο τους, Reverbaration (το οποίο είναι και το αντικείμενο αυτού του κειμένου), ύφος που λίγο-πολύ συνέχισαν να υπηρετούν και στις επόμενες δουλειές, είναι πραγματικά πολύ…cool!
Γιατί μας αρέσει ο Reverbaration; Οι λόγοι είναι αρκετοί, με βασικότερο την χαλαρή ατμόσφαιρα και την laid back φάση που προσφέρει στον ακροατή. Υπνωτικές μελωδίες, πολύ δεμένο ρυθμικό κομμάτι της μπάντας (παρά το γεγονός ότι οι μουσικοί είναι περισσότερο guests παρά μόνιμα μέλη), space μελωδίες και όσο χρειάζεται flat, φωνητικά.

Το The Soul That Makes Me Yours, δεν είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, όμως είναι χαρακτηριστικό αυτού, δίνει το στίγμα και προϊδεάζει εξαιρετικά τον ακροατή για το ταξίδι στη 60’s ψυχεδέλεια που ακολουθεί. Ειδικά με το «γύρισμα» που κάνει από τη μέση και μετά (μαζί με το κιθαριστικό σόλο), σας υπόσχομαι ότι θα σας ξεσηκώσει. Καλύτερο κομμάτι κατά την άποψή μου είναι το Inside, Out! Oι ρυθμοί πέφτουν, οι κιθάρες βαραίνουν (κάτι που…καλό είναι να συμβαίνει…) και η groovy κατάσταση γίνεται εθιστική. Το 7λεπτο Room One, είναι μια κλασσική περίπτωση αργόσυρτου, sexy τριπαρίσματος από αυτά που μας έχουν συνηθίσει οι Brian Jonestown Massacre. Φανταστείτε γνωστούς, περπατημένους δρόμους της παρέας του Anton Newcombe, με λιγότερο πλούσια ενορχήστρωση όμως, πιο «ωμό» και γήινο. Δεύτερο αγαπημένο είναι σίγουρα το Saturn Has Rhythm, το απόλυτα 60’s υπνωτικό, ένα κομμάτι ποτισμένο από την αρχή μέχρι το τέλος, από τα περίεργα και χαμηλότονα φωνητικά μέχρι το κιθαριστικό solo, στις μελωδίες και την ατμόσφαιρα που δίδαξαν οι Velvet Underground. Καταπληκτικό!

Τι θα μπορούσε να μην αρέσει στον Reverbaration; Σίγουρα το γεγονός ότι πολλά απ’όσα ακούμε, τα έχουμε συναντήσει πρόσφατα σε πολλές μπάντες -κυρίως από την άλλη άκρη του Ατλαντικού- όπως φυσικά τους Dandy Warhols ή τους φίλους τους, The Brian Jonestown Massacre, αλλά και γειτονάκια του Wilson όπως οι Γάλλοι, αγαπημένοι μας, Liminanas. Παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν βέβαια, οπότε αν δεν ενοχλεί αυτό το γεγονός, πραγματικά περνάς υπέροχα με το που ακουμπάς τη βελόνα στα αυλάκια του.
Ο ίδιος ο R. Wilson μιλώντας για τον δίσκο είπε πως πολλά τον δυσκόλεψαν, δεν είχε ευχέρεια χρόνου και έκανε κάποια πράγματα με λάθος τρόπο (σε σχέση πάντα με το πως δούλεψε στη συνέχεια της πορείας του μέχρι σήμερα). Εγώ θα πω πως αυτό το αυθόρμητο, το ωμό και το “ερασιτεχνικό” που ενδεχομένως να ακούει κανείς σε κομμάτια όπως το Demo Number Nine ή το Don’t You Forget it, είναι ακριβώς αυτά που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Αυτά που κάνουν τη διαφορά.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Inside, Out!, Saturn Has Rhythm.
7/10