Βρισκόμασταν σε αγαπημένο δισκάδικο για χάζι, μήπως και έρθει έμπνευση για κάποια αγορά. Όταν στο τέλος βρεθήκαμε μεταξύ τριών δίσκων, η ερώτηση που θέσαμε στους εαυτούς μας ήταν: “Ποιά μπάντα έχει πιθανότατα να βρίσκεται στο ≥7/10, σε κάθε περίπτωση;”. Η επιλογή ήταν μάλλον εύκολη. "Μα Anathema φυσικά”, και ας ακούγεται αυτό σαν διαφημιστική ατάκα για απορρυπαντικό. Anathema και The Optimist, παρά το γεγονός ότι λίγες μέρες πριν, ακούγαμε συζητήσεις για το πόσο “μέτρια”, “τρία πουλάκια κάθονταν” έως και “ξενέρωτη” ήταν η εμφάνιση τους στο Rockwave 2017.

Οι Anathema αποτελούν για το Sliding Backwards ένα από αυτά τα συγκροτήματα που χτυπούν ευαίσθητες χορδές. Είναι οι μελωδίες, τα φωνητικά, η θεματολογία, τα ξεσπάσματα, το ότι σε κάθε δίσκο δεν ξέρεις σε τι ηχητική “φάση” θα τους πετύχεις (και κρυφοελπίζεις να τους πετύχεις..στην παλία), είναι το Liverpool και η μουσική παράδοση του, που πιθανότατα επηρεάζει και αυτούς σε κάθε τους βήμα; Είναι προφανώς λίγο απ΄όλα.

Στο προκείμενο. Το The Optimist είναι ένας τυπικός Anathema δίσκος της τελευταίας δεκαπενταετίας. Η ανωτέρω πρόταση ήδη διώχνει αρκετούς (παλαιούς) οπαδούς που αποφάσισαν να διαβάσουν με μια κρυφή ελπίδα η μπάντα να ξαναθυμήθηκε το άγριο(τερο) και ποιοτικότερο παρελθόν της. Δε συνέβη αυτό, και δε νομίζω να ξανασυμβεί εδώ που τα λέμε.

Στα έντεκα κομμάτια του βινυλίου (διπλός δίσκος, 180gr, συμπαθητικό artwork και κλασσικά προσεγμένη kscope παραγωγή) συναντάει κανείς πολλά. Το Leaving It Behind, “παίζει” πάνω σε Radioheadικη ατμόσφαιρα με ελαφρύ electro σκοτεινό beat, κάτι που πλέον οι νέοι Anathema χρησιμοποιούν πολύ συχνά. Το κομμάτι θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο We’re Here… (2010). Τα γυναικεία φωνητικά που κάποτε ήταν απλά ένα κερασάκι που “έδενε το γλυκό” τώρα έχουν γίνει απαραίτητο συστατικό και προσωπικά με κουράζουν αρκετά. Αυτά για το αδιάφορο Endless Ways, που για το soundrack του Grey’s Anatomy είναι διαμάντι! Ακολουθεί το “συμφωνικό” και ελαφρώς πλαδαρό The Optimist που όμως το σώζει το σημαντικό τελευταίο λεπτό της εξόδου του.

Τo πράγμα ζωηρεύει κάπως στη δεύτερη πλευρά. Το San Fransisco είναι μεν ένα σχετικά απλό electro πρελούδιο, παρουσιάζει όμως ενδιαφέρον αφού δημιουργεί μια διαρκώς αυξανόμενη ένταση και προσμονή. Στο κομμάτι δε γίνεται τελικά κάτι φοβερό όμως έρχεται το Springfield να σε αποζημιώσει. Η καθαρά post rock λογικής και δομής σύνθεση, το καλύτερο μακράν σημείο του άλμπουμ, που μάλλον του έκανε και “ζημιά” γιατί παρουσιάστηκε σαν προπομπός του εν λόγω δίσκου και ανέβασε στο θεό τις προσδοκίες.

Το δεύτερο πιο τσαχπίνικο κομμάτι ακούει στο όνομα Wildfires και μαζί με το Back To The Start φτιάχνουν ένα δίδυμο στο τέλος που σώζει τον δίσκο. Το πρώτο είναι ένα συμφωνικό μεν, δυναμικό δε κομμάτι (ξέρουν καλά πλέον την τέχνη του να φτιάχνουν τέτοιου στυλ συνθέσεις) ενώ το δεύτερο είναι μελωδικό, ήσυχο στην αρχή και εντονότερο προς το τέλος του.

Ακούστε εδώ

Αυτό είναι οι Anathema. Πάνω από 7/10 πάντα, όπως προείπαμε. Αυτή την καθιέρωση, την έχουν κερδίσει με το σπαθί τους, με 4-5 δισκάρες του παρελθόντος αλλά και με μια αρκετά σοβαρή πορεία την τελευταία δεκαετία. Ναι, ασφαλέστατα οι δίσκοι μετά το A Natural Disaster (2003) είναι μετριότατοι, η πορεία είναι φθίνουσα και τείνει λίγο προς το…συμφωνικό χαλάρωμα. Πάντα όμως έχουν αυτό το κάτι, ίσως να είναι το νερό στο Liverpool δε ξέρω, που τους κάνει γοητευτικούς. Δε θα συστήσω λοιπόν ανεπιφύλακτα το δίσκο σε παλαιότερους οπαδούς που έφυγαν στην πορεία (σίγουρα όχι σε αυτούς), ούτε στους εναπομείναντες ή σε αυτούς της τελευταίας δεκαπενταετίας (αν και αυτοί θα είναι μάλλον οκ!). Θα τον συστήσω μόνο σε όσους βλέπουν τους Anathema, όπως εγώ: “Oι δικοί μας Anathema”.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας : Springfield, Wildfires

7,5/10

Φωτογραφίες: v_era