Oι Godspeed You! Black Emperor είναι οι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες του post rock κινήματος (περί κινήματος πρόκειται και όχι απλώς είδους μουσικής). Μαζί με τους Mogwai (με δεδομένο πάντως οτι οι Sigur Ros είναι μια κατηγορία μόνοι τους), έδωσαν την τελική ώθηση σε κάτι που άρχισε να αχνοφαίνεται -ίσως- από τους Talk Talk στα τελειώματά τους. Το συμμάζεψαν, το μορφοποίησαν οριστικά και το εγκατέστησαν για πάντα στο μυαλό μας, από τις πρώτες νότες τους, στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Λίγα χρόνια αργότερα (2002), έμειναν στην αφάνεια, αφήνοντας το να μεγαλώνει και να εξελίσσεται. Το πράγμα όμως κάπου άρχισε να στραβώνει. Και όπως ένας γονιός, αφήνει ελεύθερο το παιδί του να αναπτυχθεί μα μόλις αισθανθεί ότι αυτό έχει την ανάγκη του, σπεύδει να βοηθήσει, έτσι έπραξαν και οι εν λόγω. Μετά από μια αποχή δέκα ετών, επέστρεψαν και πάλι δυνατοί. Έτσι, τα τελευταία χρόνια, με τρία άλμπουμ το ένα καλύτερο από το άλλο και με το φετινό Luciferian Towers στην κορυφή, βάζουν οριστικά τα πράγματα στη θέση τους.

Οι ιστορίες χωρίς λέξεις είναι η τέχνη τους. Η αίσθηση περιπέτειας, τα πάθη και τα συναισθήματα που γεύεται κάνεις σε κάθε τους δαιδαλώδη σύνθεση, μικρής ή μεγάλης διάρκειας, είναι μοναδικά. Είναι στάλες αναζωογόνησης. Στο Luciferian Towers φαίνεται πως γυρίζουν στα μέρη που πρωτοξεκίνησαν, στα μοτίβα του F♯ A♯ ∞ που είκοσι χρόνια μετά, αποτελεί μοναδικό μνημείο έμπνευσης για τους πάντες, γιατί όχι και για τους ίδιους;

Ο δίσκος, υπό αυτό το πλαίσιο, βγάζει μια νοσταλγία όμως σε καμία περίπτωση δε σε αφήνει εκεί. Oι GY!BE πάντοτε κοιτούσαν μπροστά. Έτσι και εδώ, αποπνέουν φρεσκάδα και κάθε δευτερόλεπτο που περνά σου δημιουργεί ερεθιστική περιέργεια ως προς το τι θα ακολουθήσει στο επόμενο. Το άλμπουμ διαρκεί 44 λεπτά, ίσως τα ωραιότερα της δισκογραφικής χρονιάς.

Φέτος, θέλοντας να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, προσέθεσαν στον ήχο τους κάποια νέα στοιχεία που δε θα έλεγα πώς είναι τόσο ευδιάκριτα. Μετά από αρκετές ακροάσεις ίσως αντιληφθεί κάνεις ένα κλικ παραπάνω jazz στοιχείων που δένουν εκπληκτικά με τα σκουριασμένα/ζοφερά περιβάλλοντα που δημιουργούν συνήθως. Τα πνευστά επίσης κερδίζουν αρκετό έδαφος στον ήχο τους, όπως στο Undoing Luciferian Towers. Και για να το ελαφρύνουμε λίγο, η παραφωνία των πνευστών μου φέρνει σε κάθε ακρόαση στο μυαλό τον Peter Sellers στην εναρκτήρια σκηνή του The Party. Χαμόγελο, κλείνει η παρένθεση.

Δεύτερο κομμάτι (από τα τέσσερα συνολικά) το Bosses Hang που χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πλέον φασαριόζικο του δίσκου, με δεκάδες όργανα να ηχούν δίχως αύριο το ένα στη "μούρη" του άλλου ,που παρόλαυτα εξαιτίας των απόλυτα ξεκάθαρων μελωδιών του, ηχεί σαν ένα από τα πλέον εύκολα-στο αυτί- κομμάτια τους. Όσο βέβαια το “εύκολα” και οι GY!BE μπορούν να κολλήσουν στην ίδια πρόταση.

Με το Fam/Famine γίνεται ένα μικρό διάλειμμα, για να ξεκαθαρίσουν οι σκέψεις απ’ότι προηγήθηκε. Ο δίσκος κλείνει με το 15λεπτο (χωρισμένο σε 3 μέρη) Anthem For No State, μια από τις ομορφότερες συνθέσεις που έχουν γράψει ποτέ. Αυτοί, ή οποιοσδήποτε άλλος. 20 χρόνια μετά το -δισκογραφικό- ξεκίνημα τους, πόσο μα πόσο πολύ τους έχουμε ανάγκη τελικά!

Λίγες λέξεις λοιπόν και ένα μικρό κείμενο για τον συγκλονιστικό αυτό δίσκο. Γιατί αυτοί μας έμαθαν πως δε χρειάζονται λέξεις. Να ακούσετε το δίσκο χρειάζεται και να μεθύσετε μαζί τους, για άλλη μια φορά.

* ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΑΝ ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΝΟΛΟ

9/10

Φωτογραφία: v_era