Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει ότι στην Ελλάδα υπάρχει παραγωγή πληθώρας νέων μουσικών σχημάτων στις μέρες μας; Το ιδιαίτερα ενθαρρυντικό στοιχείο μάλιστα, είναι ότι αυτή η άνθιση δε περιορίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής, αλλά διαπέρνα οριζοντίως όλο το φάσμα των ειδών. Δε ξέρω λοιπόν αν είναι σωστό να μιλάμε για συγκεκριμένη “σκηνή” ή απλά ν’απολαμβάνουμε τη μουσική καθώς γεννιέται και εξελίσσεται. Εντός αυτού ακριβώς του πλαισίου της μουσικής άνοιξης που ζει η χώρα εν μέσω οικονομικής κρίσης, συναντάμε τους Deaf Radio στην παρθενική τους εμφάνιση με στούντιο άλμπουμ, το φετινό Alarm. Το συγκρότημα αποτελούν οι Πάνος Γκλίνος (φωνητικά-κιθάρα), Δημήτρης Σακελαρίου (κιθάρα-φωνητικά), Αντώνης Μάντακας (μπάσο) και Γιώργος Διαθεσόπουλος (τύμπανα).

O ήχος τους ομοιάζει αρκετά με αυτόν των Queens Of The Stone Age και αυτό πρέπει να ειπωθεί από την αρχή. Τώρα που το σκέφτομαι και το “Deaf” του ονόματος, γλυκά και υπόγεια με παραπέμπει στη δισκάρα Songs For The Deaf των QOTSA.

Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι το ύφος τους βρίσκεται στον alternative/indie ήχο με αρκετές πινελιές από post punk, stoner και heavy στοιχεία. Ομορφιές με αλλά λόγια τις οποίες συναντάμε με το “καλημέρα”, στο επιθετικό Aggravation. Το Backseats, single του δίσκου που γνωρίσαμε πριν την επίσημη κυκλοφορία του, είναι ελαφρώς πιο μελωδικό και επιβεβαιώνει το αρχικό συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολύ ενδιαφέρον στο σύνολο του πόνημα. Ιδιαιτέρως με συνεπήρε το κιθαριστικό κρεσέντο στο τελευταίο ένα περίπου λεπτό του κομματιού. Στο Vultures & Killers αναγνωρίζεις περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κομμάτι του δίσκου τις επιρροές που αναφέραμε παραπάνω. Δυνατές κιθαριστικές μελωδίες, απότομα κοψίματα, ποικιλία στον τόνο των φωνητικών.

Μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες κατά την άποψη μου συνθέσεις του δίσκου είναι το Flowerhead. Εναλλαγές στο ρυθμό, σκοτεινό, με το μπάσο να δίνει τον τόνο, τα κιθαριστικά riffs να είναι βαριά και ασήκωτα και τα φωνητικά να συντελούν στο να δημιουργείται μια ζοφερή ατμόσφαιρα. Το Revolving Doors είναι το “αστέρι” του Alarm, κατά το κοινό κριτήριο. Καθαρά υποκειμενικά όμως, δε το ξεχωρίζω τόσο, καθότι μου θυμίζει έντονα αρκετά πράγματα. Το …And We Just Pressed The Alarm Button είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, αριστοτεχνικά τοποθετημένο στο τέλος του και αποτελεί την πλέον περιπετειώδη σύνθεση του άλμπουμ και μια καταπληκτική κατακλείδα. Παράλληλα είναι πιστεύω ο οδηγός πάνω στον οποίο πρέπει να πατήσουν για να διαμορφώσουν τον απόλυτα δικό τους ήχο στα επόμενα βήματα που ελπίζω πως σύντομα θα κάνουν.

Ακούστε εδώ

Οι Deaf Radio με το Alarm εμφανίστηκαν με θεαματικό τρόπο στο προσκήνιο και έστρεψαν την προσοχή μας σε αυτούς και σε όσα έχουν να πουν. Δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα αυτό, αντιθέτως πιστεύω πως πρόκειται για επίτευγμα. Τώρα ακολουθεί το επόμενο, εξίσου δύσκολο βήμα. Το να θεμελιώσουν δηλαδή καθ’ολοκληρίαν μία αποκλειστικά δική τους ταυτότητα, αποτρέποντας τους παραλληλισμούς με τους Queens Of The Stone Age. Νομίζω πως θα τα καταφέρουν μια χαρά. Η ποιότητα, η συνοχή και η επαγγελματική δουλειά σε όλα τα επίπεδα (σύνθεση, παραγωγή, artwork) του Alarm μου επιτρέπει να κάνω αυτή την πρόβλεψη.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Flowerhead, …And We Just Pressed The Alarm Button

7/10

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr