Υπάρχουν επιστροφές και επιστροφές. Άλλες μυρίζουν αρπαχτή από χιλιόμετρο και άλλες γίνονται με καλές προθέσεις όμως απλά…δεν. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις όπου οι καλλιτέχνες επιστρέφουν και είναι σα να μην έφυγαν ποτέ. Με τους LCD Soundsystem βρισκόμαστε μπροστά στην τελευταία περίπτωση, και μάλιστα σε καραμπινάτη εκδοχή της. Γύρισαν με ένα εξαιρετικό δίσκο (American Dream), αντάξιο της ιστορίας τους, ικανό να καλύψει το κενό των χρόνων σιγής.

Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, δεν έχει περάσει τόσος πολύς καιρός από το τελευταίο τους live στο Madison Square Garden τον Απρίλιο του 2011, με καλεσμένους διάφορους καλλιτέχνες, (όπως ας πούμε τους Αrcade Fire), που είχε ως στόχο να γίνει σαφές ότι όντως ήρθε το τέλος. Το οποίο live (μαζί με άλλα στιγμιότυπα του “τέλους” τους) αποτέλεσε και αντικείμενο του ντοκιμαντέρ που είδαμε και στις νύχτες πρεμιέρας το 2012, το Shut Up and Play the Hits. Παρόλ’αυτά, από τότε διαφαινόταν ότι μάλλον μιλάμε για ένα παρατεταμένο break, ώστε να διευθετηθούν θέματα στην προσωπική ζωή των μελών, παρά για οριστική διάλυση. Ή, τελοσπάντων, έτσι ήθελα να πιστεύω.

Δεν του πρέπει, δεν του αξίζει λοιπόν, αυτού τον δίσκου να τον κρίνουμε με κριτήρια “επιστροφής”. Με τα “κανονικά” κριτήρια, είναι ένα ακόμα τουβλάκι στο άκρως χορευτικό electro/rock κάστρο που χτίζει αυτή η τεράστια μπάντα από το 2005. Στιχουργικά μιλάμε με βεβαιότητα για το καλύτερο επίπεδο που ο James Murphy έχει φτάσει από το ξεκίνημα του.

Στο Οh Baby έχουμε ένα φόρο τιμής στον Alan Vega των Suicide, που “έφυγε” το -καταραμένο για τη μουσική- 2016. Αυτός ήταν σίγουρα ένας από τους ήρωες του James και όλης της electro/rock σχολής της Νέας Υόρκης και με το πάθος της φωνή του το πιστοποιεί: “Oh baby / Lean into me / There's always a side door / Into the dark”. Και εδώ που τα λέμε, όλο το άλμπουμ βγάζει μια νοσταλγική διάθεση, παραπέμπει στη χορευτική Νέα Υόρκη της εποχής του Vega του τέλους των 70’s. Νοσταλγική αλλά όχι παλιομοδίτικη αφού και το αντίστοιχο All My Friends υπάρχει (Call The Police) αλλά και τα Tonite, Ι Used To και Other Voices είναι κομμάτια που μοιάζουν “σύγχρονα”. Ακόμα και αν στο τελευταίο μυρίζει Talking Heads από χιλιόμετρο.

Υπάρχει δε και το Emotional Hearcut που είναι εκεί για να δικαιολογεί όσους τους αποκαλούν electro/punk μπάντα. Αγριούτσικο σε ύφος, με κιθάρες να σκούζουν αλλά και με κλασσική Kraftwerkιζουσα αίσθηση. Το περιπετειώδες άλμπουμ τελειώνει με ένα μάλλον πένθιμο τραγούδι (Black Screen) που (αν και από τους στίχους δε το πολυαντελήφθην) διάβασα πως είναι ένας φόρος τιμής του Murphy στον φίλο και ήρωα του, David Bowie.

Τo American Dream είναι ένας από τους δίσκους της χρονιάς. Κρυφοπιστεύω μάλιστα πως συνολικά είναι ότι καλύτερο έχουν φτιάξει ποτέ. Αλλά αυτό θα αφήσουμε να το δείξει ο χρόνος. Το σημαντικό είναι ότι οι LCD είναι και πάλι εδώ και όσο ακούω το άλμπουμ τόσο συνειδητοποιώ το πόσο πολύ τους έχουμε ανάγκη.

Ακούστε τους...

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Call The Police, Black Screen

8/10