Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ακούστε λοιπόν, το πρώτο κομμάτι (Bain Marie) του δεύτερου άλμπουμ των Arcadian Child από τη Λεμεσό, και θα συμφωνήσετε -χωρίς περιστροφές- πως κάτι σημαντικό συμβαίνει εδώ. Πρόκειται για μία πολύ δυνατή prog/psych σύνθεση, με κολλητικό ρεφραίν και φοβερή μελωδία. Και το καλό νέο είναι πως το κομμάτι αποτελεί προπομπό ενός συνολικά εμπνευσμένου και καλοδουλεμένου άλμπουμ, με πολλά ηχητικά ρεύματα ανακατεμένα στο blender και μπόλικη 70’s ατμόσφαιρα. Είναι σαφές πως στο δεύτερο βήμα της με το φετινό Superfonica, η μπάντα έρχεται με φόρα!
Φόρα, από την Κύπρο, απ’όπου είναι ή αλήθεια πως δεν έχει προκύψει εδώ και πολλά χρόνια κάτι που να μας έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον. Αυτό που μάθαινα από το όμορφο νησί, είναι πως σαν παλαβοί όλοι, παιδιά με πραγματικό ταλέντο, έτρεχαν να συμμετέχουν στα ελληνικά talent shows, για να καταλήξουν…τί αλήθεια; Τίποτα!
Το Superfonica ήρθε όμως να ανατρέψει αυτή την αντίληψη, με πάταγο. Η παρέα των Arcadian Child δεν αστειεύεται, βουτά στη rock μουσική με ανεπιτήδευτο τρόπο, δοκιμάζει τα όρια της και στον ίδιο δίσκο (σε μόλις 45 λεπτά) καταφέρνει να συμπεριλάβει πολλές από τις επιρροές της αλλά και να επιβάλει τα δικά της θέλω.
Μπορεί να ακουστώ υπερβολικός, όμως τραγούδι που να μην μου άρεσε δε βρήκα. Και σε μία εποχή που όλο και περισσότεροι λένε πως “πλέον όλοι ακούνε singles, λίγοι θα ασχοληθούν με ολόκληρο άλμπουμ”, ο Superfonica είναι η ξεκάθαρη απάντηση τους. Κοπιάστε εδώ λοιπόν, να ακούσετε 8 singles!
Εκτός του Bain Marie, που σίγουρα δεν μπήκε τυχαία πρώτο στην tracklist, θεωρώ αναγκαίο να αναφερθώ και σε μερικά ακόμα διαμάντια. To Brothers, με την κάπως πιο straight rock δομή, αργόσυρτο, μεθυστικό και με κάμποσες εναλλαγές. Από τα κορυφαία είναι και το σκοτεινό, ομιχλώδες Painting που είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια του δίσκου. Το δε She Flows είναι σίγουρα το πιο catchy και πιστέψτε με, είναι δύσκολο να μην σου αρέσει.
Το Before We Die, αργόσυρτο και επικό, θυμίζει αρκετά το Estimate των Black Angels. Δείχνουν όμως τις επιρροές τους και δε βλέπω κάτι κακό σε αυτό (αν οι επιρροές είναι καλές, πάντα). Το The March είναι επίσης εκπληκτικό, ψυχεδελικό με prog ανάπτυξη και heavy τάσεις, αλλά και στοιχεία μεσογειακής/ανατολίτικης μουσικής (συνολικά δηλαδή μιλάμε για το είδος που με “στέλνει”), ενώ θυμίζει πολύ τις εμπνεύσεις των αγαπημένων Θεσσαλονικιών Sleepin Pillow. Μέχρι και τα φωνητικά μοιάζουν πολύ με του Nomik, αλλά αυτό το αντιμετωπίζω ως προτέρημα του Παναγιώτη Γεωργίου, τη δυνατότητα του δηλαδή να έχει εναλλαγές και ποικιλία στη φωνή του. Επίσης, όποτε το συναντώ θα το τονίζω: H προφορά των αγγλικών, όταν το είδος την απαιτεί πρέπει να είναι σωστή. Του Παναγιώτη, είναι καταπληκτική και ταυτόχρονα ιδιαίτερη.

Μη τα μαρτυρήσουμε όμως όλα, ας μείνουν και μερικά για να τα ανακαλύψετε εσείς.
Συμπέρασμα: Παντού υπάρχουν σοβαρές, «δικές μας μουσικές» και καλές μπάντες. Αρκεί να ψάχνεις, να έχεις ανοιχτά μάτια και φυσικά να σε ενδιαφέρει πραγματικά. Οι Arcadian Child αξίζουν της προσοχής μας με το παραπάνω. Ακούστε πολλές φορές το Superfonica και θα ανταμειφθείτε απόλυτα! Στιβαρός ήχος, όμορφες εμπνεύσεις, σαφής μουσικός προσανατολισμός, εξαιρετικοί μουσικοί. Ο Παναγιώτης, ο Ανδρέας, ο Στάθης και ο Χρήστος έφτιαξαν, κατά την άποψή μας, έναν από τους δίσκους της χρονιάς, χωρίς αμφιβολία.

* 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Bain Marie, The March
8/10