Όποτε ακούω την ατάκα “το rock’n’roll πέθανε” με πιάνουν τα νευράκια μου. Συνήθως λέγεται από ανθρώπους που η μουσική δεν αποτελεί πλέον κομμάτι της ζωής τους ή που δεν παρακολουθούν καθόλου τις νέες κυκλοφορίες (ένα και το αυτό μάλλον). Οι ίδιοι δηλαδή που λένε ατάκες αναπόλησης του στυλ “αχ, οι μουσικές που έβγαιναν τότε, δεν υπάρχουν πια”. Σε όλους αυτούς -τους, τω όντι, πολλούς- μια πιθανή λύση/απάντηση θα ήταν να τους κλειδώσουμε σε ένα δωμάτιο και να τους βάλουμε να ακούσουν δυνατά το καινούριο άλμπουμ των Phobophobes, Miniature World. Θα περάσουν καλά!
Η…διασκέδαση θα ξεκινήσει με το Where Is My Owner που ο τραγουδιστής μας το κάνει λιανά πολλές φορές: “I want to feel like I’m pretending”, παρά το γεγονός ότι εγώ δε βλέπω καμιά προσποίηση από μέρους τους. Αντ’αυτού, τα λένε χύμα, όπως στο Human Baby: “Remind my I’m a human (baby) / Look around / I see nothing”.
Οι κλεισμένοι στο δωμάτιο που προαναφέραμε, θα απολαύσουν σίγουρα το πλέον πιασάρικο τραγούδι του δίσκου, το The Never Never. Το συγκεκριμένο το αναφέρω, χωρίς να τρελαίνομαι κιόλας, γιατί δείχνει ήδη να ξεχωρίζει σε δημοφιλία από τα υπόλοιπα της tracklist. Όπως και οι ίδιοι, γλαφυρά, το χαρακτήρισαν: Είναι pop σε “υπερβολική εμπορευματοποίηση”. Από την άλλη, αυτό που μου άρεσε πραγματικά πολύ είναι το Mama Power. Μοιάζει σαν το πλέον “χύμα” τραγούδι τους, λίγο εκτός κλίματος από το υπόλοιπο άλμπουμ, αλλά με την ...καλή έννοια.
Το άλμπουμ έχει όλα όσα αγαπάμε στον post punk ήχο. Τo βαθύ, αγριεμένο μπάσο, τα μυστήρια φωνητικά, τις “νευρικές” κιθάρες, τις σαγηνευτικές μελωδίες και τους στίχους με τις προσωπικές ιστορίες εσωστρέφειας. Τα έχει όλα αυτά, μαζί με μπόλικη τρέλα. Γιατί θέλει λίγη μούρλα να βάλεις για φωτογραφία εξωφύλλου στο ντεμπούτο (κιόλας) άλμπουμ σου (στην έκδοση βινυλίου), την εικόνα που προκύπτει στην ανάλυση του μικροσκοπίου της καλλιέργειας βακτηρίων που βρέθηκαν πάνω στο παλαιότερο σωσμένο μικρόφωνο των Abbey Road Studios. Θέλει και φαντασία σίγουρα!
Πέρα απ’αυτό, η μπάντα στη σύντομη ιστορία της πρόλαβε να φτιάξει και δραματικές ιστορίες (χωρίς τη θέληση της προφανώς) καθότι ο κιθαρίστας τους George Russell πέθανε λίγο πριν την ολοκλήρωση του άλμπουμ στα τέλη του 2016. Το τελευταίο τραγούδι που πρόλαβε να γράψει στο στούντιο με τη μπάντα είναι και ένα από τα αγαπημένα μου, το The Naked Rambler με το σόλο γρατζούνισμα της κιθάρας να είναι -σαν ειρωνεία- από τα χαρακτηριστικότερα σημεία του κομματιού. Αξίζει να αναφέρουμε βέβαια πως το Human Baby που αναφέραμε παραπάνω, γράφτηκε από τη μπάντα σαν αποχαιρετισμός στον Russell.
Ακούστε εδώ
Θέλει πρωτοτυπία για να ξεχωρίσεις πλέον, ακόμα και στην Αγγλία που δεν υπάρχει και καμία σπουδαία παραγωγή συγκροτημάτων (αν και τελευταία κάτι αρχίζει να κινείται). Και οι τύποι στους Phobophobes φαίνεται πως την διαθέτουν, μαζί με τόλμη, θράσος και έμπνευση. Ακούστε τους τώρα, πριν γίνουν πολύ μεγάλοι και καταλήξουν Muse (πάντα ελλοχεύει αυτός ο κίνδυνος όταν μεγαλώνεις πολύ, ειδικά αν είσαι από το Νησί).

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: The Naked Rambler, Mama Power

7/10