Το κείμενο αυτό γράφτηκε με λίγη λογική και πολύ περισσότερο συναίσθημα. Δεν προέκυψε δηλαδή με αυστηρά μουσικά κριτήρια, ούτε απόλυτα προσωπικά γούστα (οκ, αυτό δεν είναι και εντελώς εφικτό). Δε μπήκε καν συγκριτικό ζύγι συσχέτισης του φετινού με παλαιότερους δίσκους των Black Rebel Motorcycle Club. Επίσης, όπως όλες οι απόψεις για δίσκους που βρίσκετε γραμμένες στο Sliding Backwards, έτσι και αυτή δεν έχει καμία ιδιοτέλεια, κανένα βαθύτερο, υπόγειο στόχο παρακίνησης για αγορά
Σύγκριση με παλαιότερους δίσκος δε θα κάνω λοιπόν, όμως η πρώτη σκέψη είναι ότι οι BR κατορθώνουν επί 20 χρόνια να αποτελούν μία σταθερή αξία. Χωρίς φαμφάρες, χωρίς σκάνδαλα και…«σελεμπριτιές», με απόλυτο όπλο τη φοβερή συνθετική τους ικανότητα, κυκλοφορούν πάντα το λιγότερο αξιοπρεπείς δίσκους και κρατούν τη σημαία του rock’n’roll ψηλά. Αυτό μάλιστα το κατάφεραν, χωρίς -αν το καλοσκεφτείτε- να έχουν να παρουσιάσουν περισσότερα από 4-5 hits (με την αυστηρή έστω έννοια του όρου) όλα αυτά τα χρόνια.
Στο προκείμενο όμως. Στον φετινό δίσκο δε (νομίζω πως) θα απαντήσετε hitαρες ούτε τραγούδια που θα γεμίσουν στάδια. Φοβερό ας πούμε είναι το πιασάρικο (Editors-alike) Echo, αλλά δεν το λες hit. Βέβαια, τα στάδια πιθανότατα θα γεμίσουν, αυτό όμως σαφέστατα και το κέρδισαν με την συνολική τους παρουσία όλα αυτά τα χρόνια. Θα βρείτε όμως ένα δίσκο που κυλάει υπέροχα, που θα σας γεμίζει εικόνες και σκέψεις και ίσως να σας φέρνει και κάμποσα δάκρυα στα μάτια. Βγάζει το παίξιμο τους μια νοσταλγία, είναι η αλήθεια. Γράφουν σήμερα αλλά το μυαλό είναι πίσω στα 90’s, και η επαγωγή συνεχίζεται αφού και τα… “90’s τους”, ευωδίαζαν Joy Division και την γενικότερη τέλη 70s – αρχές 80’s post punk ατμόσφαιρα.

Το Question Of Faith, με το κλασσικό ύφος BRMC, την καταπληκτική κιθαριστική “σπινιά” που χρωματίζει όλο το κομμάτι και το μικρό τζαμάρισμα στο τέλος, είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Στα δε King Of Bones και Ninth Configuration μας υπενθυμίζουν πόσο “τίμια” μπάντα είναι και τί διαολεμένη ικανότητα έχουν στο να γράφουν τραγούδια του: “Ναι ρε φίλε! Ας πιώ άλλη μια μπύρα!”, όταν τα ακούς έξω.
Η υγρασία στα μάτια μπορεί πολύ εύκολα να επέλθει από το άκουσμα κάθε νότας του ανατριχιαστικού Haunt, με εναλλαγές μελωδιών που παραπέμπουν σε Radiohead. “Light another melody / And drown into the sound / I’ve buried every living thing / Deeper than the ground”. Μου θύμισε πως όπως και για εμάς, έτσι περνούν τα χρόνια και για τους BRMC. Μεγαλώνουν αλλά αυτό γίνεται τόσο μα τόσο όμορφα. Μακάρι να συμβαίνει το ίδιο και σε εμάς.
Καλύτερο τέλος για τον δίσκο δε θα μπορούσε να υπάρξει από το αργόσυρτο έπος, All Rise. Μου ακούγεται σαν το αντίστοιχο Lose Yourself που αντιστοίχως “έκλεινε” τον Specter At The Feast (2013). Εξίσου επικό.
“Hanging on a single breath / Screaming till there's nothing left / This is all we'll ever find / Broken as the world unwinds”.
Νομίζω πως αυτό το “βιομηχανικό”, κιθαριστικό, κατάμαυρο περιβάλλον, με τα δερμάτινα πάνω στις μηχανές και το δρόμο ανοιχτό μπροστά να περιμένει να σε υποδεχτεί, είναι η απόλυτη ειδικότητα των BRMC. Και όπως πολύ σωστά, (θα το δεχθώ ότι έχει μια δόση υπερβολής) είπε ένας φίλος που είχε την τύχη να τους δει ζωντανά φέτος (και πόσο τον ζηλεύω…): “Οι BRMC είναι η μπάντα που έσωσε το rock’n’roll!”
Ακούστε τον Wrong Creatures. Μπείτε στο κόσμο του, ξανά και ξανά. Εγγυημένα θα ομορφύνει και τον δικό σας! Ο καλύτερος δίσκος του 2018, για το Sliding Backwards.

* 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Ηaunt, Question Of Faith.

9,5/10
Φωτογραφία: v_era