Είναι κάπως δύσκολο να αξιολογήσεις ένα δίσκο που αποτελεί επιστροφή μιας ιστορικής μπάντας όπως οι Sad Lovers & Giants. Δεύτερος δίσκος εδώ και 27 χρόνια, πρώτος από το 2002. Μπερδεύομαι λίγο ως πως τον τρόπο αντιμετώπισης του. Να τον δω και να τον συγκρίνω ευθέως με τα σημερινά τους τέκνα (White Lies, Whispering Sons, κ.ο.κ) ή σαν τη συνέχεια μιας καριέρας που γέννησε τα σύγχρονα -αυτά- συγκροτήματα, σαν ένα κομμάτι μιας συνολικής δηλαδή πορείας 40 χρόνων; Θα αναφέρω και τις 2 απόψεις που ταυτόχρονα σχηματίστηκαν μέσα στο μυαλό μου κατά την ακρόαση: Ο δίσκος είναι μέτριος για το ένδοξο παρελθόν τους, και ανεκτά καλός, αν πρέπει να κριθεί μόνο με τα σημερινά δεδομένα.

Η κυκλοφορία του Mission Creep, για να είμαι ειλικρινής, το πρώτο που πέτυχε ήταν να με κάνει να ξαναθυμηθώ τους 2-3 πρώτους σπουδαίους δίσκους της μπάντας καθώς και τις επιτυχίες της που λόγω ηλικίας άκουσα καμία δεκαετία μετά την κυκλοφορία τους (50-50, Clint, Things We Never Did κ.ο.κ). Το single προπομπός του δίσκου μάλιστα, το Paradise, ανέβαζε πολύ ψηλά τον πήχη, αφού είναι ένα πολύ αστραφτερό post punk διαμαντάκι.
Η εισαγωγή γίνεται με το instrumental Cranes, που μάλλον δε μπήκε τυχαία εκεί. Λειτουργεί ως προπομπός των όσων θα ακολουθήσουν αλλά βοηθά και τον ακροατή να θυμηθεί λίγο την ιστορία της μπάντας.
Στο Biblical Crows η φωνή του Allard μου θύμισε πολύ την αντίστοιχη του Bid των Monochrome Set. Αλλά και όλη η σύνθεση θα μπορούσε να βρεθεί σε ένα άλμπουμ των προαναφερθέντων.
Ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου είναι σίγουρα και το σκοτεινό Beauty In Truth, επικό και επιβλητικό, βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές των Depeche Mode.

Το A Silent Decay θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιον από τους τελευταίους δίσκους του Morrissey, ενώ και η φωνή του Allard φέρνει σε Moz. Απλό αλλά στυλάτο το instrumental Witches, παίζει το ρόλο της γέφυρας που ενώνει τις δυο πλευρές του βινυλίου, με τη δεύτερη να είναι ελαφρώς πιο electro. Στον δίσκο υπάρχουν πάντως και κάμποσα νερόβραστα τραγουδάκια όπως το Uncharted Islands, το Siren ή το Loneliness.
Ο Mission Creep δεν είναι το μουσικό έργο που οφείλει κάνεις να τρέξει να ακούσει, πόσο μάλλον να αγοράσει. Εξαιρούνται φυσικά οι φανατικοί οπαδοί της μπάντας, ίσως και οι νοσταλγοί της συγκεκριμένης εποχής και της μουσικής που πήγαζε από το μεγάλο Νησί. Όμως, έχει αρκετές σημαντικές στιγμές, η ρομαντική, σκοτεινή ατμόσφαιρα του είναι θελκτική, ενώ το Paradise μπορεί άνετα να σταθεί μεταξύ των καλύτερων κομματιών της μπάντας. Όσο όμως ακούω τον δίσκο, και ενώ ταυτόχρονα ξαναγυρνάω και στο παρελθόντος τους, το μυαλό μου πάει σχεδόν αυτόματα σε μια ακόμα σκέψη: Πως είναι δυνατόν οι SLAG και οι, πολλοί αγαπημένοι μου και εξαιρετικά συγγενείς με αυτούς μουσικά, And Also The Trees, να είναι τόσο υποτιμημένοι, τόσο αδικημένοι από την ιστορία και τη μουσική κοινότητα ευρύτερα. Σε τι κόσμο ζούμε αλήθεια;

*2 κομμάτια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Paradise, Beauty In Truth.
6,5/10