Οι Naxatras έχουν επιλέξει να “μπλέξουν” με ένα είδος που σέρνει ιστορία περίπου 60 χρόνων, το ψυχεδελικό rock ευρύτερα. Ακολουθώντας το δρόμο της συγκεκριμένης ατμόσφαιρας οι πιθανότητες είναι με το μέρος σου να γοητεύσεις, όμως, ταυτόχρονα ο κίνδυνος να ακουστείς κοινότυπος ελλοχεύει. Οι Θεσσαλονικείς έχουν καταφέρει να επιβιώσουν και μάλιστα να ξεχωρίσουν ακριβώς γιατί αποφεύγουν να αναμασήσουν, έχουν ιδέες, εμπλουτίζουν τον ήχο τους αναμιγνύοντας είδη, και ακούγοντας τους δίσκους τους δεν βαριέσαι!
Έτσι και με στο ΙΙΙ, το τρίτο προφανώς άλμπουμ της κορυφαίας μπάντας του ελληνικού βορρά, οι ιδέες τους συναρπάζουν. Το τρίτο άλμπουμ συνήθως έχει τη δυσκολία αλλά και τη σημασία του, γιατί είναι αυτό που σε καθιερώνει και αποκρυσταλλώνει τον ήχο σου. Το πέτυχαν για τα καλά, πείθοντας μάλιστα και τα sites του εξωτερικού. Οι κριτικές αυτές μάλιστα, σίγουρα θα έπαιξαν το ρόλο τους στο να εξασφαλίσουν ένα ωραίο πακέτο συναυλιών σε Ευρωπαϊκές πόλεις, το χειμώνα που μας πέρασε (δείτε εδώ σχετικά).
Μιας και είπαμε παραπάνω περί ανάμιξης ειδών, το 65 περίπου λεπτών άλμπουμ ξεκινά με μια κομματάρα που εύκολα θα μπορούσες να βρεις σε άλμπουμ των All Them Witches (αν του ελάττωνες λίγο τη διάρκεια), το You Wont Be Left Alone. Riffs και ατμόσφαιρα παραπέμπουν σε heavy/southern rock, ενώ τα φωνητικά σε βυθίζουν στην τέλη 60’s - αρχές 70’s ψυχεδέλεια, στους Jefferson Airplane και όλη την Καλιφορνέζικη παρέα τους, ας πούμε. Εκπληκτικό!
Αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου είναι το 8λεπτό Prophet, που ξεχειλίζει…Black Sabbath. Tα riffs, η ατμόσφαιρα, όλα. Θα μπορούσα εύκολα να φανταστώ τον Ozzy να βρίσκεται στα φωνητικά του. Δίπλα του στέκεται το White Morning, νωχελικό, bluesάτο, με πλούσιο ήχο μπάσου, άλλοτε μελαγχολικό και άλλοτε απλώς chill out.

Επειδή δεν έχω σκοπό να κάνω αγιογραφία εδώ, θα πω και κάτι, ας πούμε, αρνητικό. Όπως είπα στην αρχή, την κοινοτυπία την αποφεύγουν και δεν κουράζουν. Μου λείπει κάτι σε αυτό το άλμπουμ όμως. Μου λείπει το κομμάτι που θα πω “Ουπς! Αυτό είναι! ”. Στα προηγούμενα δύο, υπήρξαν τέτοια. Εδώ, ενώ το συνθετικό επίπεδο είναι υψηλό στο σύνολο του, νομίζω ότι δεν υπάρχει δεκάρι, δεν υπάρχει το αντίστοιχο I am the Beyonder, ας πούμε. Μία δεύτερη παρατήρηση, χωρίς απαραίτητα να υπονοώ κάτι αρνητικό, είναι ότι μου φαίνονται λίγο πεσμένοι οι ρυθμοί τους, με περισσότερη τεχνική, που κανείς δεν αμφέβαλε ποτέ πως διαθέτουν, και λιγότερη ένταση και ξεσπάσματα. Με πέτυχαν ίσως σε φάση που ήθελα δυνατότερα πράγματα, αλλά δεν το αξιολογώ ως αρνητικό σε καμία περίπτωση.
Χαίρομαι πάρα πολύ που οι Naxatras είναι “ντόπιο προϊόν”. Και για να κοκορευτώ ότι παράγουμε και κάτι σε αυτή τη χώρα (ωραία μουσική και μπαντάρες!) αλλά και γιατί λόγω αυτού, έχουμε την δυνατότητα να τους βλέπουμε συχνά. Ανυπομονώ να ακούσω ξανά το άλμπουμ ζωντανά και σε κλειστό χώρο γιατί η ατμόσφαιρα του είναι εξαιρετική και ιδανική για φοβερά ταξιδιάρικο live.

*2 κομμάτια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: You Wont Be Left Alone, Prophet

7/10