Ο πέμπτος δίσκος του Damon McMahon, του ανθρώπου που κρύβεται πίσω από το όνομα Amen Dunes, προέκυψε σε μία δύσκολη -για τον καλλιτέχνη- φάση. Ο δίσκος ετοιμαζόταν ενώ μάθαινε ότι η μητέρα του έπασχε από καρκίνο σε τελευταίο στάδιο. Δε ξέρω πως θα αντιμετωπίζαμε το δίσκο αν δεν είχαμε γνώση του γεγονότος, πάντως τώρα που το γνωρίζουμε, μπορούμε να αντιληφθούμε πολλά πράγματα σε σχέση με την πηγή της μουσικής και -κυρίως ίσως- στιχουργικής έμπνευσης.

Από τις πρώτες φορές που τον άκουσα (ξεκίνησε πίσω στο 2006 αλλά τον πρωτοπέτυχα στο τρίτο του άλμπουμ, Spoiler του 2013) ο Damon μου θύμισε έντονα τον Richard Aschroft. Ο καθένας μας κάνει τους παραλληλισμούς του, άλλοτε εύστοχοι άλλοτε όχι, πάντως ειδικά στο Freedom η ομοιότητα είναι εκπληκτική. Πέρα από τη χροιά της φωνής, η εκφορά του λόγου, το ελαφρύ τρεμούλιασμα, ο τρόπος που σχεδόν συχνά απαγγέλλει ή που δίνει έμφαση στο τέλος κάθε φράσης, το «πνεύμα» του Richard από το Sonnet, το Lucky Man, το Love Is Noise μου μοιάζει να είναι εδώ! Πάντως το εναρκτήριο (μετά το σύντομο intro), Blue Rose για ένα ανεξήγητο λόγο μου έφερε στο μυαλό τον Bono στο One Tree Hill. Το παρατράβηξα μάλλον με τους παραλληλισμούς.

Γενικώς, η indie που έχει φτιάξει εδώ, αν και Αμερικανός, θυμίζει έντονα βόρειοβρετανικές μουσικές. Psych - folk ήχοι με μπόλικα synths, ντύνουν και ενισχύουν όμορφα τη φωνή του, που αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο του συνολικού αποτελέσματος, και συνθέτουν ένα δίσκο που μας φέρνει μνήμες από όμορφα πράγματα, είναι ζεστός, κυλάει ομαλά και το σημαντικότερο, δεν κάνει κοιλιά (εντάξει, το Satudarah θα μπορούσε να λείπει). Φυσικά χαρακτηρίζεται από μελαγχολία όμως το μουσικό κομμάτι είναι ρυθμικό και δεν αφήνει το σύνολο να γίνει βαρετό, μίζερο ή υπερβολικά πεσιμιστικό. Χαρακτηριστικά, ακούστε τα Time και Miki Dora (ειδικά αυτό είναι από τα κορυφαία του δίσκου). Στο στιχουργικό κομμάτι, όπως και στις προηγούμενες δουλείες του, κυριαρχούν «δύσκολα» θέματα όπως τα οικογενειακά προβλήματα, η έλλειψη πατέρα, η φτώχεια. Εδώ προστίθεται βέβαια και η αρρώστια της μάνας, και όλη η αγωνία και δυστυχία που προκύπτει από αυτό. Ενδεικτικά: “Daddy was the coolest kid in school / He was always in the alley sniffing glue /Yeah, he did it till his little lips turned blue / See you in the park at dark / Talking better ‘bout the dad that you never knew / Yeah, talking ‘bout the things you said you'd do”.

Η φωνή του Damon (αναπόφευκτα γυρνάμε σε αυτήν) είναι βελούδινη, “σκοτεινή” και εκεί που δε το περιμένεις ανεβαίνει κλίμακες και γίνεται πιο οξεία όταν χρειάζεται, όπως στο Skipping School και στο αργόσυρτο Believe που είναι αφιερωμένο στη μητέρα του και τον αξιοπρεπή και γενναίο τρόπο που αντιμετώπισε το πρόβλημα υγείας της.

Ακούστε εδώ

Το Freedom είναι ένας όμορφος indie δίσκος, ο πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος του καλλιτέχνη. Οι αντιθέσεις του, το σκοτάδι που γεννά φως και πάλι σκοτάδι, δεδομένα θα σας γοητεύσει αρχικά. Δώστε του λίγο χρόνο και θα σας συναρπάσει ολοκληρωτικά! Αποτελεί σίγουρα μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, έως τώρα, και αναμφίβολα αξίζει της προσοχής σας.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Blue Rose, Miki Dora.

7 / 10