Με τον φετινό τους δίσκο, Great Escape, οι Crippled Black Phoenix επιβεβαιώνουν (για πολλοστή μάλλον φορά) ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του prog / doom/ post ήχου. Μη περιμένετε αυτό απαραίτητα να μεταφράζεται σε sold out τεράστιων venues ή σε εκατομμύρια πωλήσεις (views στο youtube πιο σωστά) γιατί αυτό δε θα συμβεί. Δεν είναι τέτοιο το είδος που υπηρετούν, αλλά δε νομίζω καν πως τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Είναι ΚΑΙ θέμα ιδιοσυγκρασίας το αν θα επιλέξει κάποιος να καταλήξει Muse. Τι έχει γίνει στο Great Escape; Νομίζω πως (προσπαθώντας να είμαι όσο γίνεται πιο αντικειμενικός) έχει γίνει κάτι λιγότερο από το I, Vigilante από την άποψη της έμπνευσης, με σημαντικά περισσότερη προσθήκη synths. Δε θα έλεγα πώς, με τη χρήση των τελευταίων, υπάρχει κάποια στροφή στον ήχο τους ή κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα αυτά σε κάποια σημεία “μαλακώνουν” τη δυναμική της κιθάρας και κάνουν μερικά τραγούδια να ακούγονται λιγότερο άμεσα και ελαφρώς πιο χαωτικά. Χωρίς να υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό!
Ας δούμε λίγο τη λίστα με τα τραγούδια: To To You I Give είναι κομματάρα, θυμίζει βέβαια υπερβολικά το Burnt Reynolds, σα να έχει μπει στο πλυντήριο μαζί (κυρίως στα κιθαριστικό κομμάτι) με το We Forgotten Who We Are.
Ακούστε το εδώ
Το Times, They Are A’ Raging μπορείς να το πεις και το “κλασσικό” CBP κομμάτι του δίσκου, χωρίς να σε παρεξηγήσει κανείς. Μακρόσυρτο, επικό, με ωραίες εναλλαγές, σολαρίσματα και riffs! Η ειδικότητα τους. Βασικά, από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ! "Αγχώνομαι" από τώρα για τον έλεγχο των αντιδράσεων μου στην live εκτέλεσή του. Όπως και στην τρελή postιλα που λέγεται Slow Motion Breakdown, όπου η air guitar μου θα πάρει φωτιά.
Η διάρκεια του δίσκου είναι μεγάλη και αυτό -όπως έχω ξαναπεί- κάποιες φορές δεν είναι καλό. «Ουκ εν τω πολλώ το ευ» (τα λέγανε κάποιοι παλιά, να πω πως δε τα λέγανε;).Έτσι αν έλειπαν μερικές κάπως πιο αδύνατες στιγμές (Νebulas, Las Diabolicas, ενώ θα προτιμούσα και τα όμορφα Great Escape (pt I και ΙΙ) να “μαζεύονταν” σε ένα κομμάτι), το άλμπουμ θα πήγαινε κατευθείαν στα 2-3 καλύτερα τους. Και κανείς δε θα μπορούσε να τους πει: “Ναι, αλλά διαρκεί μόλις 50-55 λεπτά”.
Καλός δίσκος! Πολύ καλός! Και, για να μη ξεχνιόμαστε, είναι ένας ΣΟΒΑΡΟΣ δίσκος. Για άλλη μια φορά θίγουν πράγματα και καταστάσεις. Τα “χώνουν”, όπου θεωρούν ότι πρέπει να το κάνουν, όπως για παράδειγμα στο Nebulas όπου μιλούν για την κακοποίηση των ζώων. Ενώ το ξεκίνημα του δίσκου περιλαμβάνει αποσπάσματα από ομιλία του Allan Watts, Βρετανού φιλοσόφου του προηγούμενου αιώνα, ο οποίος ασχολήθηκε με τις φιλοσοφίες της ανατολής, παίζοντας σημαντικό ρόλο στο να “περάσουν” αυτές προς τη δύση. Στο απόσπασμα που ακούμε, αναφέρεται στην υγεία μιας κοινωνίας που κρίνεται κατά πολύ από το πόσο μπορεί να ενσωματώνει ανθρώπους που δε θέλουν να ζουν όπως η πλειοψηφία. Το πνεύμα ολόκληρου του δίσκου νομίζω πως κινείται γύρω από αυτό.
To τέλος του -μέτριου μουσικά- 2018 μας επιφύλασσε όμορφες εκπλήξεις (και Crippled και Riverside και All Them Witches και Myrrors) και ξεπαράδιασμα για αγορά βινυλίων! Λυπηθείτε μας! Ο Justin Greaves δε θα σταματήσει ποτέ να γράφει μουσικά έπη, κολλητικές μελωδίες και υπέροχα riffs και το Great Escape απλώς μας το υπενθυμίζει, χωρίς βέβαια να μπορεί να ξεπεράσει τα καλύτερα του παρελθόντος τους.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: To You I Give, Slow Motion Breakdown
8/10
