O νέος δίσκος (δεύτερος, μετά το Roots του 2015) των Mind Departure είναι ένα απολαυστικό progressive κομψοτέχνημα. Κυκλοφορούν πολλές δουλειές τα τελευταία χρόνια απο εγχώριες μπάντες, και ο χρόνος μοιάζει λίγος για να προλάβεις να ακούσεις καλά τα πάντα, πόσο μάλλον να γράψεις για αυτά. Την πρώτη...δόση από MD την έλαβα μετά από ένα live, όπου μάλιστα τους πέτυχα τυχαία, σαν support band. Η ζωντανή απόδοση των περισσότερων κομματιών, ήταν τόσο εκφραστική και έντονη -από αυτές που μένεις με το στόμα ανοιχτό- που με έκανε να θέλω να ακούσω το Something’s Rotten in the State, ξανά και ξανά. Αρκετούς μήνες μετά, ήρθε η ώρα να γράψω γι'αυτο μερικές σκέψεις.
Πρόκειται για ένα υπερπλούσιο (14 κομμάτια, περίπου 60 λεπτά) concept άλμπουμ, στο οποίο η μπάντα "ακολουθεί" την πορεία ενός άντρα με όραμα να αλλάξει τον κόσμο γύρω του. Την προσπάθεια, το μόχθο, την αντίσταση, την απογοήτευση, την προδοσία. Και φυσικά την τελική…θυσία! Γνώριμα πράγματα, με έντονη δόση αλληγορίας, που τα συναντάμε γύρω μας (και τα ζούμε ενδεχομένως) και που οπωσδήποτε παρουσιάζουν ενδιαφέρον θεματολογικά ικανό να προκαλέσει κάποιον να ασχοληθεί με αυτά, στιχουργικά και μουσικά.

Τα παιδιά, ο Δημήτρης φωνητικά, ο Χρήστος στην κιθάρα, ο Κριστιάν στο μπάσο και ο Βαγγέλης στα ντραμς κατάφεραν να φτιάξουν έναν σημαντικό απ’όλες τις απόψεις δίσκο. Το μουσικό κομμάτι πολύ ελκυστικό από μόνο του, και οι στίχοι μαζί με το όλο concept, ολοκληρώνουν την…απόλαυση. Οι συνθέσεις είναι προσεγμένες στη λεπτομέρεια τους και ενώ το progressive mood σαφώς και κυριαρχεί στον ήχο τους, κάθε τραγούδι έχει ιδιαίτερα στοιχεία, διαφοροποιείται και χαράζει το δικό του μονοπάτι…
Έτσι, ας πούμε στο Rise Up, συναντάμε τον δυναμισμό της πρώτης φάσης των Muse. Στο We are the Ones to Rule, τα αλλεπάλληλα prog γυρίσματα αλλά και το ρεφραίν με τα δεύτερα φωνητικά, στέλνει το μυαλό μου στους Queen. Από τα πιο ξεχωριστά, επικά κομμάτια του δίσκου είναι το Just Believe it, ενώ χαρακτηριστικό του περάσματος από prog σε alternative feeling και πάλι πίσω είναι το φοβερό Confrontation. Στο I’ve Got A Feeling συνάντησα πάρα πολλά αγαπημένα στοιχεία: Ωραία κιθαριστικά riffs, απότομες υφολογικές μεταβολές και ξεσπάσματα, αλλαγές στη χροιά της φωνής, ανακάτεμα prog και indie ύφους. Να και μια post rock διάσταση στο δίσκο με το ορχηστρικό A Serpent’s Kiss! Τέλειο! Στο δε, αργόσυρτο κομψοτέχνημα Ego, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, αναδεικνύεται η εκπληκτική φωνή του Δημήτρη. Οι Radiohead συναντούν τον Serj Tankian. Το έχω ακούσει δε ξέρω και εγώ πόσες φορές, όσο γράφω αυτές τις γραμμές. Μπορεί να σας ακούγεται υπερβολικός ο παραπάνω συνειρμός αλλά ακούστε το και ίσως συμφωνήσετε μαζί μου.
Πολύ χαίρομαι που η συνεχιζόμενη εμφάνιση συγκροτημάτων και καλών μουσικών στην Ελλάδα, εξαπλώνεται και διανθίζεται και προς άλλα μουσικά είδη, πέραν του heavy/stoner ήχου. Πολλά μπράβο στους Mind Departure. Ο Something’s Rotten in the State είναι ένας δίσκος που αξίζει να ακούσετε, να του επιτρέψετε να αγκαλιάζει την ψυχή σας! Το πιστεύω βαθιά πως έχει πολλά να σας προσφέρει, σε μια εποχή που είναι όλα μαύρα, επικίνδυνα και δύσκολα.
Y.Γ: Μόνο να απορεί είναι κανείς. Σε τι κόσμο ζούμε αλήθεια; Εντάξει, είπαμε πως πλέον δεν αγοράζουμε δίσκους ακόμα και αν μας τα φέρνει στο σπίτι, δωρεάν, πιτσαρία. Αλλά ούτε στο youtube, ούτε εκεί πλέον ακούμε τις καλές μουσικές; Θλίψις…
* 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Εgo, I’ve Got A Feeling.
7/10