Oι Deerhunter είναι μία από τις πλέον συνεπείς μπάντες του εναλλακτικού ήχου της τελευταίας εικοσαετίας. Συνεπείς ως προς την ποιότητα και ειλικρίνεια των δίσκων τους. Η ειλικρίνεια έγκειται στο γεγονός ότι πάντοτε έγραφαν και έπαιζαν αυτό που τους εξέφραζε την εκάστοτε στιγμή, χωρίς παρωπίδες και στεγανά, χωρίς την ανάγκη να αιχμαλωτίσουν τη συνθετική τους διάθεση προκειμένου να υπηρετήσουν ένα μουσικό είδος ή μία μόδα, ούτε όμως απορρίπτοντας τα δεδομένα του «τώρα». Με το φετινό Why Hasn’t Everything Already Disappeared?, η μπάντα από την Ατλάντα κάνει ακριβώς αυτό. Δίνει στους ακροατές της ήχο που ακολουθεί μεν το μονοπάτι των indie/folk πειραματισμών που ξεκίνησε με το Fading Frontier, εμπλουτισμένο όμως με νέα στοιχεία όπως η -όχι τόσο κιθαριστική- ψυχεδέλεια, εμπνεόμενη από το ρεύμα της εποχής μας. Σαν κύριο οδηγό της όμως πρωτίστως έχει τις μελωδίες, που γλυκαίνουν μια διάχυτη μελαγχολική διάθεση!
Για του λόγου το αληθές, απολαύστε τα κύματα μελωδίων του εναρκτήριου Death in Midsummer, που φέρνουν στο μυαλό από Grandaddy (ειδικά στο κομμάτι των πλήκτρων) μέχρι… Piano Magic. Τα ίδια, από την άποψη της μελωδικής πανδαισίας ισχύουν και στο Νo One’s Sleeping, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με το πανέμορφο, χαρούμενο, μουσικό κρεσέντο από τη μέση και μετά.
Υπάρχουν και οι στιγμές όπου τα πλήκτρα και οι vintage ρυθμικές προτάσεις κυριαρχούν, όπως στο δίλεπτο instrumental Greenpoint Gothic. Το spacy (pop) ύφους, What Happens to People και το Futurism μοιάζουν να έχουν βγει από τις shoegazing εποχές τους, μία δεκαετία πριν. Η δε Cate Le Bon, χρωματίζει με τα φωνητικά της ένα ακόμα dream pop αλλά και jazzy ατμόσφαιρας νωχελικό κομμάτι, το υπνωτικό Tarnung. Το Nocturne που ρίχνει την αυλαία είναι το δεύτερο -πολύ- καλό κομμάτι του δίσκου και αυτό με τη μεγαλύτερη διάρκεια.
Φυσικά η σπουδαία 4AD που τους εμπιστεύτηκε για μια ακόμα φορά δεν έκανε λάθος, ενώ και το εξώφυλλο είναι πραγματικά ένα καταπληκτικό έργο τέχνης. Ο Bradford Cox και η παρέα του, στην ογδόη αυτή στροφή της άκρως ενδιαφέρουσας καριέρας τους αποφασίζουν να μην κάνουν φασαρία με τη μουσική τους και αφήνοντας πίσω τον ηχητικό πόλεμο του αγριότερου παρελθόντος τους, επιλέγουν να θορυβήσουν μέσω των στίχων. Νομίζω πως εκεί είναι το “ζουμί” του Why Hasn’t Everything Already Disappeared?, με τις ανησυχίες της μπάντας να φαίνονται ήδη από τον τίτλο του δίσκου. Στίχοι όπως “What happens to people? They quit holding on. What happens to people? Their dreams turn to dark” ή “No one's sleeping, Great unrest in the country, There's much duress. Violence has taken hold, follow me, the golden void”.
Σίγουρα δε μιλάμε για την καλύτερη δουλειά τους, αποτελεί όμως αυτή που θα τους ανοίξει πιθανότατα πόρτες που μέχρι τώρα δεν είχαν καταφέρει να διαβούν. Θα βρεθούν σίγουρα μπρόστα σε ευρύτερο ακροατήριο με την επιλογή τους να εξερευνήσουν πιο pop περιβάλλοντα. Μάλιστα σε μια εποχή που οι καθαροί indie ήχοι δεν διάγουν τις καλύτερες μέρες δημοφιλίας τους, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Εξαρτάται πάντα από το πώς το διαχειρίζεται κανείς…! Το μέλλον θα δείξει, προσωπικά όμως δε θα χαλαστώ αν κάποια στιγμή επιστρέψουν στον θόρυβο του παρελθόντος τους.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Nocturne, Νo One’s Sleeping.
6,5/10
