Λίγες στιγμές μετά το τέλος της ακρόασης του προηγούμενου άλμπουμ των Pixies (Head Carrier, 2016) και δεύτερου μετά την επανασύνδεσή τους, είχα σκεφτεί πως είμαστε πολύ τυχεροί που, μετά από το εικοσαετές και πλέον δισκογραφικό hiatus τους, αποφάσισαν να επιστρέψουν. Θα χάναμε πολλά αν δεν υπήρχε δεύτερη περίοδος Pixies. Ακούγοντας το τρίτο της νέας εποχής, το φετινό Beneath The Eyrie, νομίζω πως αυτή η σκέψη επιβεβαιώνεται απόλυτα. Είναι όμορφο που Black Francis, David Lovering, Joey Santiago είναι ξανά μαζί, σε ικανοποιητικό συνθετικό επίπεδο και με παραγωγική διάθεση ικανή να ζωντανέψει σήμερα, μερικές από τις συγκινήσεις που μας προσέφεραν στο παρελθόν.
Και ας λείπει αυτό το “κάτι” που έδινε η μπασίστρια/τραγουδίστρια και γενικώς ΘΕΑ, που ακούει στο όνομα Kim Deal (για σύντομο διάστημα -μία Ευρωπαϊκή περιοδεία το 2013- είχε αντικατασταθεί από μία άλλη Kim, την Shattuck που δυστυχώς έφυγε πριν λίγες εβδομάδες από τη ζωή). Επειδή, δε, η απουσία της Deal είναι «θέμα», στα περί των Pixies (άλλωστε Black και Kim ποτέ δεν είχαν καλές σχέσεις), οφείλω να σημειώσω πως ή αντικαταστάτρια της, Paz Lenchantin (πρώην μέλος των A Perfect Circle, μεταξύ άλλων), όσο δύσκολο -και απαιτητικό- ρόλο και αν είχε, μπόρεσε να ταιριάξει πολύ καλά στον ήχο του γκρουπ. Δεν είναι τυχαίο που από session μουσικός, μετατράπηκε σε μόνιμο μέλος των Pixies. Τα δεύτερα φωνητικά που κάνει είναι όπως πρέπει, ενώ και το παίξιμο θυμίζει αυτό της Deal, στο λίγο πιο τεχνικό ίσως. Δε δίνει απαραίτητα κάτι καινούριο, αλλά δε νομίζω ότι είναι αυτός ο ρόλος της.
Στα του δίσκου τώρα. Κατά την άποψη μου υπάρχει ένα…πρόβλημα. Από τη μία, η “αύρα Pixies” είναι εδώ, ολοζώντανη και ξεκάθαρη: Κλασσικά κιθαριστικά μέρη (στα οποία γραπώνεις αυτόματα την air guitar σου), χαρακτηριστικές αυξομειώσεις του ρυθμού, «άγρια» φωνητικά συνδυασμένα με πιο γλυκά/pop γυναικεία δεύτερα. Από την άλλη όμως, όλα τα ανωτέρω συνυπάρχουν με στιγμές (κομμάτια ολόκληρα δηλαδή) αδικαιολόγητα μέτριες.
Η λίστα των τραγουδιών ξεκινά εντυπωσιακά: Το μεγαλειώδες In the Arms of Mrs. Mark of Cain, το υπερκλασσικό «Pixies» (σε riffs, ανεβοκατεβάσματα και ύφος) On Graveyard Hill και το “κολλητικό” Catfish Kate, τον ορισμό του πώς να φτιάξεις ένα groove-άτο pop/rock κομμάτι χωρίς να βγεις εκτός των “εμπορικών” ορίων σου. Το τελευταίο (με σουρεαλιστική θεματολογία που περιστρέφεται γύρω από την ιστορία μιας γυναίκας που έγινε ψάρι) είναι τόσο ωραίο που -κατ’εμέ- αποτελεί τo σύγχρονο Here Comes Your Man. Επίσης, πολύ ιδιαίτερο κομμάτι, με στρώματα από riffs να το διανθίζουν, είναι το Long Rider, ενώ δε θα μπορούσε να λείπει και η συχνή αναφορά του Black στις Λατίνο-επιρροές του με το Los Surfers Muertos. Στο δε, St.Nazaire, με τα πιο βαριά φωνητικά, μας θυμίζουν ότι μπορούν εύκολα να το…χοντρύνουν ακόμα.

Από την άλλη, δε θα χάλαγε η μέρα μου αν έλειπαν τα Silver Bullet, Bird Of Pray, Death Horizon, Daniel Boone που μου φαίνονται αρκετά άνοστα για Pixies. Ασφαλώς πάντως, κάμποσες συνθέσεις από το άλμπουμ, έχουν θέση σε ένα μελλοντικό “best of” της μπάντας. Αν, δε, με κάποιο τρόπο παίρναμε τα καλά κομμάτια των δύο τελευταίων δίσκων και τα εντάσσαμε σε έναν, θα μιλάγαμε για δισκάρα σίγουρα.
Μιλώντας παραπάνω για τα θέματα που καταπιάνονται οι στίχοι τους, να πούμε πως συνεχίζουν να είναι μακάβριοι, σαρκαστικοί, εκκεντρικοί και…λίγα λέω! Ένα παράδειγμα: «And when the moon grows smaller /Donna picks out a flower /Gives her a witchy power / There in the witching hour, /Donna's taking her potion, eating all my devotion /Fucking up my emotion, in the witching hour”.
Σε διαδικασίες σύγκρισης του άλμπουμ με παλαιότερα δε θα μπω, αλλά το να πούμε ότι δεν πλησιάζει καν στο να είναι το καλύτερο τους, νομίζω δεν είναι πρώιμο. Τι μπορεί να είναι καλύτερο από το Doolittle εδώ που τα λέμε; Νομίζω, παρόλ’ αυτά, πως αποτελεί το απόγειο της νέας εποχής τους, ακουμπά περισσότερο από τα προηγούμενα δύο, στους θριάμβους του παρελθόντος και αυτό -για τους περισσότερους fans της μπάντας- είναι καλό! Όπως και να έχει, κατάφεραν να προσθέσουν ακόμα ένα κρίκο στην αλυσίδα του παράξενου, αινιγματικού, σαρκαστικού και εν ολίγης πανέμορφου, εδώ και 33 χρόνια, κόσμου τους. Ένα βασικό κομμάτι των 90’s μας συνοδεύει, μέσω των Pixies, στα ’10 και πολύ χαίρομαι γιαυτό!
Long Live the Pixies!
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Catfish Kate, Graveyard Hill.
6,5/10