Μία πολύ σύντομη εισαγωγή: Οι Boris είναι μία μπάντα από την Ιαπωνία και σχετικά με το ύφος της μουσικής που παίζουν, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μην τους κατηγοριοποιήσεις, γιατί “πάει, το’χασες”. Ας πούμε απλώς ότι είναι μια πειραματική μπάντα, με την έννοια του ότι εδώ και 27 χρόνια μπλέκουν με διάφορους ήχους, πηδάνε από είδος σε είδος και αποτρελαίνουν κοινό και γραφιάδες. Όσους από αυτούς δεν έχουν ήδη προλάβει να αποτρελάνουν σε κάποιο live τους δηλαδή. Επειδή πρέπει όμως να γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι, ας πούμε ότι παίζουν noise, παίζουν post rock, doom και ambient, ίσως, σε φάσεις, και καθαρό metal, αλλά το σημαντικότερο που πρέπει να σταθούμε είναι ότι το κάνουν ΔΥΝΑΤΑ και συνήθως σε πολύ υψηλό συνθετικό επίπεδο.
Φέτος, αισίως κυκλοφόρησαν τον εικοστό πέμπτο δίσκο τους, (ναι, σωστά διαβάζετε) με τίτλο LφVE & EVφL, μέσω της δισκογραφικής του Jack White (White Stripes), της Third Man Records, σε μία ωραία συνεργασία. Άλλωστε, το να συνεργάζονται το έχουν πολύ εύκολο, αφού εκτός από τα 25 δικά τους άλμπουμ, έχουν και άλλα 13 που προέκυψαν από συνεργασίες (ενδεικτικά: Ian Astbury, Merzbow, Sunn O))) ). Γενικώς, δεν πρέπει να έχουν και πολύ ελεύθερο χρόνο.

Δεν είμαι γνώστης όλης της δισκογραφίας των Boris, συγκεκριμένα τους έμαθα την τελευταία δεκαετία και προσπαθώ εναγωνίως να κάνω catch up με το δισκογραφικό παρελθόν τους. Θεωρώ πάντως ότι το εν λόγω άλμπουμ, είναι -με βάση πάντα το προσωπικό μου γούστο που είναι πιο κοντά στο shoegaze, το post και το heavy rock παρά στα όποια metal μονοπάτια- ένα από τα ιδανικότερα σημεία για να ξεκινήσει κανείς τη γνωριμία με τον υπέροχο, φρενήρη, κόσμο τους. Και αυτό, γιατί το (πολύ) “δυνατά” που αναφέρθηκε παραπάνω, ελαφρώς παραμερίζεται στο συγκεκριμένο άλμπουμ. Αντ’αυτού, εδώ επικεντρώνονται σε άλλα πράγματα.
Ποια είναι αυτά; Το ξεκίνημα, ας πούμε, δίνεται με το εντελώς ήπιο έως «ναρκωμένο» Away From You. Το μπάσο είναι αυτό που κυριαρχεί και τα απαλά φωνητικά που παραπέμπουν σε πιο dream pop συγκροτήματα. Αυτά πάντως προϊδεάζουν για ήχους που θα συναντήσουμε και αργότερα, στο απόκοσμο Coma. Μοιάζει σα να κατάφεραν να εντάξουν σε μόλις 2 τραγούδια, πολλά απ’ όσα έχουμε ακούσει από τους Sigur Ros. Αρχικά, φωνητικά σε μια παράξενη γλώσσα, που στην ουσία περισσότερο λειτουργούν σαν ένα ακόμα ηχόχρωμα, ένα ακόμα μουσικό όργανο, παρά σαν μία προσπάθεια έκφρασης νοημάτων ή εξιστόρησης. Με το δε Coma, μας πετούν σε ένα ηφαίστειο με ήχους από κιθάρα και μας αφήνουν να βυθιζόμαστε μέσα σε θόρυβο.
Ο πειραματισμός που λέγαμε παραπάνω φαίνεται ξεκάθαρα στο εκπληκτικό EVOL, που ξεκινά με ένα τετράλεπτο tribal ντράμινγκ. Τα φρενήρη τύμπανα ρίχνουν ρυθμούς και αυτό που ακολουθεί είναι ambient ήχοι και φωνητικά που άλλοτε μοιάζουν να είναι ψίθυροι και άλλοτε κραυγές με ….σιγαστήρα. Αυτό κρατάει για αρκετή ώρα, ώσπου έρχεται το κιθαριστικό ξέσπασμα με ένα υπέροχο solo, post rock αναφορών. Στη συνέχεια έχουμε ένα επικό κρεσέντο και καταλήγουμε σε noise ξέσπασμα και φωνές που δείχνουν αναστάτωση. Μένεις πραγματικά άφωνος για 16 και κάτι λεπτά.
Ακολούθως, ενεργό ρόλο αναλαμβάνει ένας κιθαριστικός θορυβώδης οδοστρωτήρας που μοιάζει να χάνεται σε γαλαξιακή βουή. Αυτό είναι το uzume που είναι το απόλυτο soundtrack στην εικόνα ενός διαστημόπλοιου που κινείται ακυβέρνητο προς το άπειρο.
Τα περίεργα φωνητικά επιστρέφουν, αποκτούν ένα Lemmy-κο γρύλισμα και σε συνδυασμό με τις space κιθάρες, ξεδιπλώνουν μία άλλη πτυχή της μπάντας, την έφεση της ΚΑΙ προς το space/stoner rock/metal. Τo κάνουν όμως με πολύ αδίστακτο και ταυτόχρονα ιδιαίτερο τρόπο. Το μικρή διάρκειας, In The Pain(t), λειτουργεί σαν λίγες στιγμές ηρεμίας πριν τα 11 και κάτι λεπτά του doom ύφους, Shadow of Skull, το οποίο θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται μέσα στο αδιανόητα ωμό και τραχύ Von (πρώτο άλμπουμ των Sigur Ros), ή ακόμα και σε κάποιες εμπνεύσεις των Ulver. Έτσι κάπως κλείνει με δύναμη και μεγαλοπρέπεια ο δίσκος, όπως ακριβώς του αξίζει. Αυτό που παθαίνεις εσύ σαν ακροατής είναι (μετά από τις πρώτες 4-5 ακροάσεις) να συνειδητοποιείς ότι όσα έφτασαν στα αυτιά σου δεν ήταν μία απλή μουσική εμπειρία, αλλά πολλά παραπάνω. Είναι μία μπάντα που δεν περνάει απαρατήρητη και απλώς δεν μπορείς να αντισταθείς στο να θες να «ζήσεις» όσα άκουσες, σε ένα live τους.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Evol, Shadow of Skull.
8/10