Τα έχουμε ξαναπεί, για τη φίλη και γείτονα Κύπρο, πως τελευταία ξεπετάγονται πολύ ωραίες δουλειές στο χώρο της καλής μουσικής. Αν με ρωτάγατε πριν 3-4 χρόνια να σας πω μία μπάντα από το νησί της Αφροδίτης, θα ακολουθούσε σιωπή και πολύ ώρα σκέψης μήπως και βρεθεί μία. Αυτό ευτυχώς αλλάζει σιγά-σιγά με πολλές αξιόλογες μπάντες να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Μία από αυτές είναι και οι Belua, που πρόσφατα -εντός 2019- κυκλοφόρησαν τη δεύτερη δουλειά τους, το Mother of All. Μάλιστα αυτό έγινε εκτός εταιρείας, κάτι που σημαίνει ότι έχει κανείς πολύ περισσότερα πράγματα να σκοτίζει το κεφάλι σου, πλην καθαρά της μουσικής, ταυτόχρονα εξασφαλίζει όμως και μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων.
Για να είμαι ειλικρινής την μπάντα δεν την ήξερα από τις αρχές της ύπαρξής, έτσι έπρεπε να «βουτήξω» στο παρελθόν της. Ο Μother of All είναι ο διάδοχος του Αs Good a Time as Any του 2016, και πρώτος με τη σημερινή μορφή των Belua, από την άποψη του έμψυχου δυναμικού. Ο συνδετικός κρίκος με την προηγούμενη δουλειά, είναι η Μικαέλα Τσαγκάρη που τραγουδά, γράφει μουσική, στίχους και έχει και το studio στο οποίο δούλεψε το συγκρότημα. Ο ορισμός της «ψυχής της μπάντας» δηλαδή.
Χαρακτηριστικό του δίσκου θα έλεγα πως είναι η άψογη ισορροπία pop και prog ήχων, που η μπάντα έχει πετύχει με μαεστρία και παραπέμπει σε πολύ πιο καταξιωμένα ονόματα του χώρου, με ισορροπία ειδών που φαινομενικά δεν «κολλάνε» πολύ. Αποδεικνύεται πως όταν υπάρχει έμπνευση, υπομονή και ικανότητα, όλα μπορούν να ταιριάξουν και τίποτα να μη «χτυπά» άσχημα. Είναι τόσο καλοφτιαγμένο όλο αυτό, που τόσο ο ακροατής που προτιμά pop ακούσματα, όσο και αυτός που αρέσκεται σε πιο πολύπλοκες συνθέσεις και μουσικές περιπέτειες μέσα σε κάθε τραγούδι, δύσκολα θα βρουν κάτι παράταιρο.
Εξίσου σημαντική επιτυχία του δίσκου όμως, είναι και το πολύ ήπιο και ευχάριστο στο αυτί αποτέλεσμα που δημιουργεί η αντίθεση του να τραγουδάς στίχους που εκφράζουν προβληματισμό και σχετική «μαυρίλα», πάνω σε ευχάριστες, up-tempo μελωδίες.
Πολλά κομμάτια μέσα στο άλμπουμ είναι από αξιόλογα (όπως το jazzy Headboard ή το πρώτο single Golden Girl) έως…αδιανόητα ωραία. Στη δεύτερη κατηγορία μπαίνει σίγουρα το Idea, που είναι ένα easy going, indie κομψοτέχνημα. Βέβαια, υπήρξαν και δυο συνθέσεις που με έκαναν να γουρλώσω τα μάτια, να χάσω κυριολεκτικά τα λόγια μου. Το πρώτο είναι το prog/pop έπος που λέγεται Mercy. Βγαλμένο από τα όνειρα των Mercury Rev, με τα αιθέρια φωνητικά της Μικαέλας να το απογειώνουν και το ξέσπασμα/τζαμάρισμα από τη μέση και μετά, να το μετατρέπει από ακουστική, folk ιστορία σε ταξίδι με ψυχεδελικό παραλήρημα. Επική και ταυτόχρονα δαντελένια σύνθεση, με διαρκείς εναλλαγές που δε θες να τελειώσει ποτέ. Μιλώντας για παραλήρημα…που να ακούσετε στο αργόσυρτο Flycatcher τι γίνεται. Εκεί που δεν το περιμένεις, το χαλαρό tempo σου επιφυλάσσει εκπλήξεις με πιάνο, ντραμς και κιθάρες να πιάνουν φωτιά.
Θα δυσκολευτώ να ξεχωρίσω δύο τραγούδια, ως τα καλύτερα του άλμπουμ, αλλά σε αυτά δε γίνεται να μην υπάρχει αυτό που ρίχνει την αυλαία του. Το Son είναι όλα όσα θα πρέπει να υπάρχουν σε ένα psych/pop (με έβγαλαν από τη δύσκολη θέση να δώσω ένα όνομα σε αυτό που παίζουν! Το ονόμασαν οι ίδιοι!) άλμπουμ.
Ο Mother of All είναι από τους καλύτερους εγχώριους δίσκους των τελευταίων χρόνων. Από αυτές τις δουλειές που τις ακούς, μαγεύεσαι και θες άμεσα να ξαναμπείς στον κόσμο που έφτιαξαν, να διαβάσεις στίχους, να μάθεις για τους συντελεστές, να φανταστείς πώς θα είναι να ακούσεις κάθε νότα της ζωντανά. Σε οδηγούν σε κινήσεις που έκανες πριν την εποχή του streaming, του mp3 και της fast-food ακρόασης της μουσικής. Μεγάλο κατόρθωμα για την, επιφανειακή, καταναλωτική -χωρίς δυνατότητα απορρόφησης του προϊόντος που μόλις κατανάλωσες-, εποχή που ζούμε. Ανυπομονώ να τους απολαύσω live.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Son, Flycatcher.
8/10
Υ.Γ: Ασφαλώς και το Mother of All ήταν στους δίσκους μας της χρονιάς, για το 2019.
Photo: v_era