Σε κάθε κείμενο που προσπαθώ να γράψω αυτές τις μέρες της καραντίνας και της -παγκόσμιας- δυστυχίας, μου είναι δύσκολο να μην κάνω αναφορά στη δυσάρεστη ψυχολογία που όλοι μας φυσικά κουβαλάμε. Λίγα πράγματα μπορούν κάπως να απαλύνουν τον πόνο, με τη μουσική και την ακρόαση ενός καλού δίσκου, σίγουρα να είναι ένα από αυτά. Ο Twisted Collage ας πούμε, το ντεμπούτο της indie/folk/psych μπάντας Polaroid Buffalo Club, που κυκλοφόρησε μέσω της Ikaros Records, το κατάφερε ευτυχώς, σε σημαντικό βαθμό.
Είναι ένας δίσκος που αποπνέει ξεγνοιασιά και αισιοδοξία, τουλάχιστον ως προς το μουσικό κομμάτι του, αισθήματα που αποζητούμε όλοι μας αυτές τις μέρες. Από την πρώτη κιόλας ακρόαση είχα εντοπίσει συγκεκριμένα πράγματα που μου άρεσαν. Καταρχάς τα φωνητικά του Κώστα Μηλιαρά: Θυμίζουν άλλοτε τα ηπιότερα σημεία του Alex Turner (τόσο στους Arctic Monkeys και ακόμα περισσότερο στους Last Shadow Puppets) και άλλοτε φωνές από διάφορες μπάντες των 60’s και 70’s. Όμως, τα παραπάνω διαθέτουν και μια επίστρωση «μαύρων" λαρυγγιών (λίγο από Κiwanuka ας πούμε, για να αναφέρω κάτι σύγχρονο), οπότε το γλυκό “δένει” υπέροχα. Ακούστε το εναρκτήριο Good Ol' Buddy Karma και το ρυθμικό Those Dirty Hands για του λόγου το αληθές! Εξαιρετική μελωδικότητα, εύρος και άψογη προφορά από τον Κώστα, με το τελευταίο να βοηθά ώστε να μην ξενίζει (και ξινίζει) το τελικό αποτέλεσμα.
Το δεύτερο που αντιλαμβάνεται άμεσα κανείς είναι η αγάπη για τις δεκαετίες ’60-’70 (Jefferson Airplane και το όλο κλίμα στην Καλιφόρνια της εποχής). Αυτό, αν και είναι της μόδας, γίνεται με σεβασμό αλλά και έμπνευση. Δεν είναι δηλαδή μία ωμή αντιγραφή, αλλά κάτι που καταφέρνουν να το κάνουν «δικό τους», προσαρμοσμένο ηχητικά και στιχουργικά στο σήμερα.

Βέβαια σε σημεία ο δίσκος επισκέπτεται και προγενέστερες δεκαετίες, όπως την δεκαετία του ‘50 με την πιο rock’n’roll φάση, κάτι που μπορείτε να συναντήσετε στο Seasons, κλίμα που ταιριάζει με το γενικότερο πνεύμα του δίσκου. Όμορφο, κυρίως ως προς την αντίστιξη των δύο φωνών (του Κ. Μηλιαρά και της Ren Παναγοπούλου των Echo Train, που κάνει guest εμφάνιση) είναι και το Change of Scene.
Επίσης, μου άρεσε πολύ και η ψυχεδελική ατμόσφαιρα του Till I Have Wings, που συνδυασμένη με μπόλικες alt-country πινελιές, προσφέρει ένα επικό και συνάμα σκοτεινό αποτέλεσμα. Το αγαπημένο μου όμως κομμάτι και αυτό που -καθαρά λόγω προσωπικού γούστου και επιρροών- με «έπιασε» από την πρώτη στιγμή είναι το My Last Trip που κλείνει τη λίστα των τραγουδιών. Με την ανατολίτικη μελωδία του (που μου έφερε στο μυαλό τους Tea Party) και στίχους όπως "We were a dazeling light of Chaos and Beauty", τονίζει λίγο παραπάνω το τελικό αποτύπωμα του άλμπουμ. Και στα δύο προαναφερθέντα, είναι εντυπωσιακό πως ενώ τα φωνητικά είναι υψηλότονα και με ένα κάποιο αισιόδοξο τόνο, το καθαρά μουσικό μέρος ρίχνει ένα μαύρο πέπλο που σκεπάζει τα κομμάτια. Και αυτό είναι τόσο, μα τόσο, γοητευτικό!
O Twisted College είναι ένας δίσκος που αν μη τι άλλο, έχει πρωτότυπο ήχο σε σχέση με την εγχώρια παραγωγή και αυτό από μόνο του, του δίνει μπόλικους πόντους. Μεταξύ μας, θα μου έφτιαχνε εντλεώς τη μέρα, αν τα κάποια country σημεία που ξεφεύγουν, να απουσίαζαν και στην θέση τους να ανέβαινε η indie κιθαριστική ένταση. Όμως μπορούμε να καυχιόμαστε πως σε ένα ακόμα μουσικό είδος, βάζουμε ξανά -σα χώρα- αποτύπωμα, τιμώντας την κληρονομιά των Aphrodite’s Child, τους οποίους μπορεί να μην ανέφερα παραπάνω, νομίζω όμως πως βρίσκονται κρυμμένοι παντού. Συνθετικά, στιχουργικά και -λίγο λιγότερο ίσως- στο κομμάτι της ενορχήστρωσης, φαίνεται πως έχουμε μπροστά μας ένα πολύ καλό ντεμπούτο, που δημιουργεί ελπίδα και…απαιτήσεις για το μέλλον.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: My Last Trip, Till I Have Wings.
7/10

Photos:v_era