Η μοίρα το έφερε έτσι και η κυκλοφορία του νέου δίσκου των All Them Witches συνέπεσε με την επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές. Επιστροφή στην πρωτόγνωρη για όλους πραγματικότητα, αυτή της μίζερης εποχής του covid-19. Μία ζόρικη περίοδος που χαρακτηρίζεται από τη διάχυτη απορία του τι θα φέρει ο χειμώνας. To Nothing As the Ideal ήρθε λοιπόν σαν ένα κάποιο βάλσαμο. Η χαρά όταν έπιασα στα χέρια μου το βινύλιο της νέας δουλειάς της μπάντας από το Nashville βέβαια, δεν είχε καμία σχέση με τον ενθουσιασμό που μου προκάλεσε όταν τελικά τελείωνε το πρώτο ταξίδι του στο πικ-απ.

Μετά από μια σχετικά μέτρια (για το ποιόν τους πάντα) κυκλοφορία το 2018 με τίτλο το όνομά τους, οι ATW επέστρεψαν θριαμβευτικά. Κύριο χαρακτηριστικό της επιστροφής είναι η διάθεσή τους να βαρύνουν τις κιθάρες τους σε τέτοιο βαθμό που σε στιγμές δεν πιστεύεις ότι ακούς τη γνωστή σου blues/psych rock μπάντα και τσιμπιέσαι να δεις αν ακούς καλά. Σας λέω πως έχουμε σχεδόν…metal σεληνιασμό και αν δε με πιστεύετε ακούστε την έναρξη του 41 (ακούστε το εδώ). Έμεινε καμία αμφιβολία;

Νωρίς-νωρίς και πριν τον πύραυλο που λέγεται 41, τα αλλεπάλληλα, “κατά ρυπάς”(Ζeppelinικά) riffs, στο Enemy of my Enemy, θυμίζουν σε όλους μας ότι οι ΑΤW τελικά είναι τεράστιοι όχι μόνο γιατί είναι καλή blues ή psych μπάντα, αλλά γιατί πάντα στο ρεπερτόριο τους υπήρχε μια αλχημεία ειδών που σε αυτήν έβρισκες και μπόλικο stoner χαρακτήρα. Εδώ αυτό βέβαια πάει ένα βήμα παραπέρα και ακουμπά στο heavy rock, περασμένο πάντα μέσα από το προσωπικό τους φίλτρο, αυτό του Αμερικάνικου νότου.
Ένα βήμα πριν από το “Enemy”, και στην πρώτη θέση της tracklist, βρίσκεται το Saturnine & Iron Jaw που μας καλωσορίζει με καμπανάκια και δυστοπική, κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Στο μυαλό έρχονται εικόνες από…Mad Max και Exteminator. Ένα χαλαρό solo σε αποκοιμίζει με αποτέλεσμα η κιθαριστική έκρηξη (από τα μαγικά χέρια του Ben McLeod) που ακολουθεί, σε κάνει να νιώθεις σα να σε διαπερνά ρεύμα. Μετά το 5ο λεπτό δε, υπάρχει ένα καταπληκτικό «γύρισμα» στο κομμάτι, μία από τις -πολλές- εξωγήινα όμορφες στιγμές του δίσκου.

Το -μεγάλης διάρκειας- See You Next Fall είναι πολυδιάστατο. Το rhythm section κρατά ένα ρυθμό σκοτεινό, trippy και αργόσυρτο που θυμίζει Massive Attack. Ο Charles Michael Parks Jr. απαγγέλει στίχους όπως “After begging like a dog/I'll flee the scene to somewhere clean/Or be left behind/In the world of demigods”. Μία κιθάρα μόνιμα βρυχάται υπογείως (ενίοτε και…πιο ψηλά) και μία -απαραίτητη πινελιά- τζαμαρίσματος προς το τέλος ολοκληρώνει το ιδανικό σκηνικό. Κορυφαίου επιπέδου μπάντα δεν μπορεί να είσαι αν δεν έχεις καταπληκτικό ντράμερ, και ο Robby Staebler είναι ακριβώς αυτό. Προς το τέλος του κομματιού απλώς αποφάσισε να κάνει και ένα show-off. Τα είχαμε πει και εδώ για αυτόν, σε ένα από τα θρυλικά live τους στην Αθήνα.
Το The Children Of Coyote Woman είναι ίσως το μόνο κομμάτι του δίσκου που μπορείς να χαρακτηρίσεις «κλασσικό» All Τhem Witches. Μπλουζιά, με alt country αναφορές και αργόσυρτο. Συνδέει το νέο άλμπουμ με τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος τους. Στο Lightning at the Door (2013) άλλωστε είχαμε και "The Marriage" και "Τhe Death" of the Coyote Woman. Εδώ έχουμε τη συνέχεια του αφηγήματός τους για τη μυστηριακή αυτή γυναίκα.

Ένας συγκλονιστικός δίσκος σαν αυτόν δε θα μπορούσε πάρα να μας αποχαιρετά επάξια. Το Rats In Ruin είναι ένα έπος που οι λέξεις είναι φτωχές για να το περιγράψουν. Προσωπικά μου έφερε στο νου έναν επίσης αδιανόητα σπουδαίο επίλογο δίσκου που μας είχαν προσφέρει οι Black Rebel Motorcycle Club στο Specter at the Fest του 2013, με το Lose Yourself. Θα έλεγα μάλιστα ότι τα τραγούδια μοιάζουν σε πολλά: Σκοτεινά, αργόσυρτα, μεγάλης και ακριβώς ίδιας διάρκειας με πορωτικό κιθαριστικό solo και φοβερό ξέσπασμα από τη μέση και μετά. Ανατριχιαστικά ωραία!
Δεν ξέρω αν έπεισα έστω και έναν με τα παραπάνω. Οι All Them Witches έχουν καταφέρει να κλέψουν την καρδιά μου, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο γκρουπ την τελευταία δεκαετία, και κάθε τους κυκλοφορία είναι μια ακόμα επιβεβαίωση ότι δεν έχω κάνει λάθος επιλογή. Νομίζω πως ο συγκεκριμένος δίσκος δε (ηχογραφημένος στα Abbey Road Studios του Λονδίνου υπό τον έλεγχο του παραγωγού Mikey Allred), είναι ο πιο ολοκληρωμένος και συνολικά καλύτερος της μέχρι τώρα θαυμαστής πορείας τους. “Τίποτα δεν είναι σαν το ιδανικό” και να, εδώ νομίζω πως το πλησιάσαμε.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: 41, Rats In Ruin.
9/10
Photos:v_era