Θα ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα την περιγραφή του ντεμπούτο άλμπουμ των Coriky. Δε θα σας πω ποιοι είναι οι μουσικοί και ποια η ιστορία τους, αν και όσοι κάνατε το κλικ, νομίζω πως ήδη ξέρετε. Το βασικό στοιχείο του δίσκου και αυτό που αντιλαμβάνεσαι από τις πρώτες νότες του υπέροχου Clean Kill (που ανοίγει την αυλαία) είναι ότι πρόκειται για ένα κατάφρεσκο μουσικό προϊόν με υλικό που σπαρταράει και ξεσηκώνει. Ή αυτό συμβαίνει, ή απλώς το punk/hardcore ύφος των Fugazi (ωπ! Μου ξέφυγε!) ήταν τόσο μπροστά από την εποχή του, που κατέληξε διαχρονικό και οδηγός του σήμερα.

Ας δούμε λοιπόν ποιοι αποτελούν την μπάντα από την Ουάσιγκτον. Τα 3 μέλη των Αμερικανών είναι: Ο κιθαρίστας Ian MacKaye, βασικό μέλος των ιστορικών Fugazi, νωρίτερα ιδρυτικό μέλος των Minor Threat. Μαζί του, η γυναίκα του Amy Farina στα ντραμς, με την οποία δημιούργησαν τους The Evens μετά τη διάλυση των Fugazi. Τέλος, ο παλιός γνώριμος, μπασίστας των τελευταίων, Joe Lally. Οι τρεις τους βρέθηκαν από το 2015 αρκετές φορές για τζαμαρίσματα της…παρέας, το 2018 ξεκίνησαν να δίνουν συναυλίες υπό το παρόν όνομα και λίγο-λίγο κατέληξαν στο φετινό εξαιρετικό ντεμπούτο με τίτλο το όνομα αυτό, δηλαδή Coriky.
Μπορεί η μπάντα που ταρακούνησε το χώρο του punk/post-hardocore ήχου στην Αμερική (τόσο με τη μουσική της όσο και με τη σταθερή στάση της απέναντι σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα) να έχει προ πολλού κηρύξει αναστολή εργασιών (έχει 19 χρόνια να κυκλοφορήσει κάτι), όμως προφανέστατα η κληρονομιά της είναι ολοζώντανη. Και αυτό εκφράζεται μέσω των δραστηριοτήτων των μελών της που είναι πλούσια και δυναμική. Μπάντες όπως οι The Evens, Rights of Spring, The Messthetics και προσφάτως οι Coriky προέκυψαν ως προϊόντα της αρχικής Fugazi μαγιάς.

Κύριο χαρακτηριστικό τόσο του ήχου όσο και το artwork του εξωφύλλου είναι ο μινιμαλισμός. Ακούς «γεμάτη» ενορχήστρωση, χωρίς όμως να γίνεται χρήση πολλών περιττών οργάνων. Το rhythm section είναι εξαιρετικά στιβαρό, τα κιθαριστικά κομμάτια αξιοπρεπέστατα και τα γήινα φωνητικά του Ian, ζεσταίνουν τις συνθέσεις. Σε αυτό προσθέστε και το δέσιμο που έχει σαν μπάντα το τρίο, καθώς τα χρόνια γνωριμίας είναι πολλά, και όλα μαζί φτιάχνουν ένα εξαίρετο μείγμα που παράγει ένα πολύ χορταστικό ντεμπούτο. Σου δίνουν συνεχώς την αίσθηση ότι απλώς βρέθηκαν σε ένα χώρο, πήραν τα όργανά τους και άρχισαν να αυτοσχεδιάζουν. Κάπως όπως έγιναν οι μεγάλοι jazz δίσκοι, ας πούμε. Για του λόγου το αληθές ακούστε το νωχελικό Woulda Coulda.
Για να έχετε μια καλή ιδέα του άλμπουμ θα πρότεινα επίσης να ακούσετε τα indie / post punk κομψοτεχνήματα Have A Cup Of Tea, Too Many Husbands. Να μην ξεχάσω και το ταυτοχρόνως laid back και ρυθμικό Inauguration Day, με το καταπληκτικό κιθαριστικό ξέσπασμα!
Στιχουργικά, σφάζουν με το βαμβάκι πλέον (όχι όπως στην Fugazi εποχή), αν και θα έλεγα ότι το βαμβάκι και εδώ ενίοτε απουσιάζει. Στο Clean Kill ας πούμε αναφέρουν: “She’d seen a lot of action, Oh the terrible things she’s seen on her screen, it’s a clean Kill, But its not Clean”. Μπορεί εύκολα κανείς να υποθέσει ότι γίνονται αναφορές τόσο προς τις δολοφονίες αφρο-Αμερικανών (και όχι μόνο) σε ζωντανή μετάδοση, όσο και σε περιπτώσεις διαφθοράς στην Αμερικανική και παγκόσμια πολιτική σκηνή.

Στο αγαπημένο μου Have a Cup Of Tea, ένα κομμάτι με τόσο…χαλαρό τίτλο έχει στίχους/ ξυράφια όπως: “Pressure’s always on, poison overflowing/ Living with the enemy, living with the enemy”, που σίγουρα αφήνει ανοιχτό το σε τι (απ’όλα) μπορεί να αναφέρονται. Το ίδιο κομμάτι στο τέλος καταλήγει στο εκπληκτικό: “It’s not what you found, but what can be found in you”.
Σα συμπέρασμα και για να μη το κουράσω άλλο: Σε μια εποχή που ότι είδηση βλέπεις στην τηλεόραση είναι κακή έως κάκιστη, δεν έχεις παρά να γυρίσεις το βλέμμα με ελπίδα προς τη δισκοθήκη σου. Εκεί, αν βρεις Fugazi, τσιμπάς άμεσα και το "Coriky” και καλύπτεις υπέροχα το κενό που έχουν αφήσει με τη 19χρονη απουσία τους. Αν δεν βρεις Fugazi…ε, πολύ κακώς!

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Have a Cup of Tea, Clean Kill.
8/10