Ειλικρινά δεν ξέρω τι έκαναν τα μέλη των Iliketrains (που πλέον λέγονται Ι Like Trains) τα τελευταία 8 χρόνια, όσα δηλαδή είχαν σιγήσει -σαν μπάντα- δισκογραφικά. Μεταξύ μας, δεν το έψαξα κιόλας. Ξέρω απλά ότι το 2016 κυκλοφόρησε το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για την ιστορία της μπάντας, το «A Divorce Before Marriage” που αξίζει να δείτε. Ζούμε περίεργες εποχές, έντονα πολιτικοποιημένες και με πολλές αξίες αλλά και κατεστημένα να τίθενται εν αμφιβόλω. Αυτό το γεγονός, όλη η -παγκόσμια- περιρρέουσα, ζόρικη ατμόσφαιρα, φαίνεται πως ήταν το «κάτι» που τους κινητοποίησε, τους ενέπνευσε και ίσως τους έφερε προ των ευθυνών τους. Γιατί κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, έχει ευθύνες απέναντι στο κοινό της, ευθύνες που δεν περιορίζονται απλώς σε ένα μουσικό έργο. Και έτσι φτάσαμε στο KOMRPOMAT, το -μακράν- πιο πολιτικοποιημένο ή πιο σωστά, στο πλέον κοινωνικά ευαισθητοποιημένο, άλμπουμ τους.
Σχεδόν πάντα, σε ένα δίσκο, αυτό στο οποίο δίνω βάρος είναι η μουσική και κατόπιν, αν αυτή με κρατήσει, περνάω και στους στίχους. Εδώ, οι Ι Like Trains δε σου αφήνουν αυτό το περιθώριο, αφού σχεδόν κυριολεκτικά σε πυροβολούν με λέξεις, φράσεις και νοήματα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Φρόντισαν μάλιστα να το καταστήσουν σαφές από το πρώτο single, ότι «επιστρέψαμε για να τα χώσουμε». Το “The Truth” δεν είναι απλά το πρώτο single, δεν είναι απλά ένα εκπληκτικό κομμάτι με στίχους που σκοτώνουν. Είναι το soundtrack της πενταετίας που μόλις πέρασε. Αυτής του Trump, του Boris Johnson, του Πούτιν και του Ερντογάν, του άκρατου λαϊκισμού, της επιλεκτικής ενημέρωσης, του νεογκεμπελισμού των ΜΜΕ και των social media. Όλα είναι εδώ. Αν και θα έπρεπε να παραθέσω όλους τους στίχους, αναφέρω επιλεκτικά μερικούς, για να πάρετε μία ιδέα:
“The truth is not available for comment at this time
The truth has over one hundred million views
The truth is unverified and unverifiable
But it is the truth if I say it is”.
Τα ανωτέρω, συνοδεύονται από μονότονο αλλά έντονο ρυθμό, σε ύφους που θυμίζει τους Lcd Soundsystem, ο οποίος κλιμακώνεται και καταλήγει σε έκρηξη! Μια καταπληκτική, όσο και εξαιρετικά απλοϊκά στημένη σύνθεση.

Η περιγραφή για το The Truth θα έλεγα ότι καλύπτει πολλά απ’όσα συμβαίνουν στο δίσκο. Το ότι επέστρεψαν αγριεμένοι το καταλαβαίνεις άλλωστε από το ξεκίνημα αφού το Α Steady Hand κάνει μπόλικη φασαρία, ένα μελωδικό αλλά και θορυβώδες καλωσόρισμα στον κόσμο του KOMPROMAT. Χωρίς σταματημό, ο ρυθμός γίνεται λίγο πιο έντονος με το Desire is A Mess και αρχίζεις να ψυλλιάζεσαι ότι κρατάς στα χέρια σου έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2020. Οι στίχοι είναι και εδώ πολύ σημειολογικοι, καθ’ότι αναφέρονται σε αυτούς με εξουσία και δύναμη στα χέρια και στους τρόπους που χρησιμοποιούν για να καλύπτουν τις διεφθαρμένες πράξεις τους. «How do You Sleep at Night?”
To πιο καθαρά post punk ύφους κομμάτι του δίσκου είναι αναμφισβήτητα το Dig In, κιθαριστικό, δυναμικό και αποτελεί την τέλεια εισαγωγή για το αγαπημένο μου του δίσκου, το επικό, full ραδιοφωνικό, PRISM. Εδώ «σκοτεινιάζει» λίγο το πράγμα μουσικά, θυμίζει αρκετά τις καλές στιγμές των Placebo όπου τα synths δημιουργούν αργόσυρτες, αραχνούφαντες ατμόσφαιρες αλλά τα ντραμς, σε εντελώς άλλη διάθεση, πυροβολούν σε έντονους ρυθμούς.
Γυρνάμε πλευρά, αφού μόλις τελείωσε το χορταστικό πρώτο μέρος και το A Man of Conviction μας καλωσορίζει στο δεύτερο, που περιλαμβάνει και την κομματάρα που προαναφέραμε, το The Truth. Αυτό περιστοιχίζεται από το New Geography και το Eyes to the Left (που ρίχνει και την αυλαία του δίσκου), που για τους…λόγους του το καθένα αξίζει της προσοχής σας. Το πρώτο θυμίζει αρκετά τον τρόπο που χτίζουν τα τραγούδια τους οι Interpol. Μελωδία και ιδιαίτερος ήχος κιθάρας, εναλλαγές ρυθμού με το μπάσο να παίζει σημαντικό ρόλο στο ύφος των τραγουδιών και συνήθως επικό και συνάμα λυρικό τελείωμα.
Το δε Eyes to the Left είναι ένα electro/ambient κομμάτι, άλλο τελείως ύφος από όλα τα υπόλοιπα του δίσκου. Αργόσυρτο αρχικά και με τη γυναικεία φωνητικά (feat. Anika των Exploded View) να του δίνουν ιδιαίτερο χρώμα και μοναδικότητα.
O Kompromat αποτελεί τον πληρέστερο δίσκο της έως τώρα καριέρας τους και αυτό από μόνο του τον κάνει απαραίτητο για τη δισκοθήκη σας. Δεν είναι και πολλές άλλωστε οι indie/post punk μπάντες που επί σχεδόν 20 χρόνια κρατάνε τόσο ψηλά τον πήχη της ποιότητας των συνθέσεων τους και των όσων παρουσιάζουν. Το επίσης πολύ καλό στοιχείο του είναι ότι παρά την μελαγχολία που μπορεί να βγάζει (αφού τα θέματα που καταπιάνεται είναι για να…συνεφιάζει κανείς), δε σε «ρίχνει». Αντιθέτως αναβλύζει ένα πηγαίο δυναμισμό, μια αισιοδοξία πως και τη διαφθορά, το ψέμα, την παραπληροφόρηση, ακόμα και τον ιο covid19 (πάνω στον οποίο άλλωστε κυκλοφόρησε) και την απομόνωση που επέβαλε, ενωμένοι μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε.

Για το τέλος, η σίγουρα όχι άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Kompromat: Ρωσικής προέλευσης λέξη (της Σταλινικής, Σοβιετικής περιόδου), «Πληροφορίες (αρνητικά στοιχεία, άλλοτε αληθή, άλλοτε κατασκευασμένα) που συλλέγονται για χρήση σε εκβιασμό, δυσφήμιση ή χειρισμό κάποιου, συνήθως για πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημόσια πρόσωπα γενικότερα». Και ερχόμαστε στα λόγια που με μονότονο ύφος απαγγέλει ο frontman David Martin: “The truth is an exercise in patience/The truth is not what we signed up for/The truth is no longer concerned with the facts.”...

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: PRISM, The Truth.
8/10

photos: v_era