Aν μπορώ να σκεφτώ ένα καλό (!) που μπορεί να έφερε η κλεισούρα (ως συνέπεια της πανδημίας) στη ζωή μας, είναι η ευκαιρία που μας δόθηκε να ακούσουμε περισσότερη μουσική. Ένα ακόμα στοιχείο που παρατηρήθηκε αυτή την περίοδο στον κόσμο της μουσικής, ήταν οι σημαντικές επιστροφές -και επανασυνδέσεις- μετά από μακροχρόνια απουσία, οι περισσότερες εκ των οποίων υπήρξαν πολύ αξιόλογες. Οι δύο βασικότερες που μου έρχονται στο μυαλό είναι αυτές των I Like Trains και των Doves, όμως θεωρώ πως αυτή του Μαρτίου του 2021 ήταν η καλύτερη: η σαρωτική επιστροφή των Σκωτσέζων Arab Strap, με το 7ο studio άλμπουμ τους, το As Days Get Dark.
Η ατμόσφαιρα του δίσκου είναι το βασικό ατού του. Μία ατμόσφαιρα καθηλωτική μα συνάμα τόσο απλοϊκά καμωμένη. Ο Aidan Moffat με την έντονη Σκωτσέζικη προφορά και τη βαριά φωνή του, θα έλεγε κανείς πως περισσότερο μιλάει/απαγγέλει, παρά τραγουδά. Τον ακούς και ο ήχος σε ταξιδεύει κατευθείαν στα κάστρα και στο απέραντο πράσινο της Σκωτίας. Προφορά που ακόμα και αν κάποιος μιλάει για…φρουτοσαλάτες, η εικόνα που ο ήχος φέρνει στο μυαλό αυθόρμητα, είναι αυτή των highlands. Μόνο που…ο Aidan σαφώς και δε μιλάει για φρουτοσαλάτες.

Ποια είναι τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται; Μπόλικα και κυρίως αυτά που αφορούν την καθημερινότητα και τη ζωή του καθενός. Ασχολούνται με τα πάθη και όσα συμβαίνουν μόλις πέφτει ο ήλιος. «We have seen all the ways our earthly bodies work, their successes and their failures, every kink and quirk, we know hard they ache, we understand their needs» στο υπέροχο Compersion Pt.1.
Στο Bluebird (παραπομπή στο σήμα του Twitter), καυτηριάζουν τα social media και το πως επηρεάζουν τη ζωή και τη σκέψη του σύγχρονου ανθρώπου. Αλλά και το πόσο εθιστικά μπορούν όλα αυτά να γίνουν, σε βαθμό να αναρωτιούνται «γιατί το κάνουμε αυτό;»: “Never present, Never here, Never there, Locked in our loops of half-truths and trifles
And who are you anyway?, who am I anyway? Is there anybody there? Does anybody care?”

Στο Kebabylon μιλάνε για τις απίστευτες εικόνες που συναντά κανείς, όταν η βραδινή διασκέδαση έχει τελειώσει με κάθε λογής μεθυσμένο να έχει καταλήξει σε ένα kebabτζιδικο, λίγο πριν καταφέρει να επιστρέψει σπίτι. Μιλούν επίσης για πιο προσωπικά πράγματα και συνήθειες. Όπως στο Another Clockwork Day, με αναφορές (πιθανότατα) στο…πορνό: “He was bored with himself, tired of routine Free Live Cams left him limp”.
Πάντως, καλύτερη εισαγωγή από τους στίχους του The Turning of our Bones δε θα μπορούσαν να βρουν: “I don’t give a fuck about the past/the glory days gone by”, ή αλλιώς “δεν επιστρέψαμε για να μιλήσουμε για το παρελθόν, αλλά για το σήμερα και για το μέλλον». Σίγουρα μιλάμε για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.
Η δεύτερη σύνθεση που λάτρεψα είναι το Here Comes Comus! Eίναι σαφώς το πλέον uptempo κομμάτι, με new wave ύφος και ρεφραινάκι φτιαγμένο για single υψηλών προσδοκιών. Πολύ όμορφο είναι επίσης και το Fable of the Urban Fox με το ηλεκτρικό βιολί να κυριαρχεί, και να επαναφέρει τη διάθεση σε πιο σκοτεινά και folk μονοπάτια.
Ένα ακόμα καταπληκτικό τραγούδι είναι το Sleeper. Τρομερή κιθαριστική δουλειά και εξαιρετικές μελωδίες. Spooky φωνητικά και μια ατμόσφαιρα λυρική που μου έφερε στο μυαλό τους αγαπημένους μου, And Also the Trees. Εκπληκτικό κομμάτι μουσικά αλλά και στιχουργικά, καθώς μιλούν για το πέρασμα του χρόνου, αποτυπώνοντας το υπέροχα μέσα σ'ένα ταξίδι με τραίνο.

Εκτός από το κομμάτι των φωνητικών, σημαντικό συστατικό της συνολικής επίγευσης που αφήνει ο δίσκος είναι και το κιθαριστικό μέρος. Απλό αλλά ξεκάθαρα με «κολλητικά» riffs και ταιριαστά synths. Όλα όπως πρέπει, όσο πρέπει και με φανερή τάση να παραχωρούν στα φωνητικά τον πρώτο λόγο.
Ο As Days Get Dark μοιάζει σαν να φτιάχτηκε κατά κύριο λόγο για να σε βάλει σε μια σκοτεινή, ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που λίγα νέα συγκροτήματα μπορούν να φτιάξουν. Γνωρίζουν ότι όλοι μας αυτή την περίοδο ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, που έχουν χτίσει για τα καλά μέσα μας μια περίεργη ψυχολογική διάθεση με έντονες ευαισθησίες και νεύρα τσιτωμένα. Σα να ήθελαν να εκμεταλλευτούν αυτή τη φάση για να μας μπολιάσουν με τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους. Το έκαναν αποφεύγοντας να μιλήσουν άμεσα για αυτή καθ' αυτήν την πραγματικότητα. Άλλωστε και ο ίδιος ο Aidan τόνισε πως ο τίτλος του δίσκου ακόμα και αν «ακούγεται κάπως» και δεν είχε ως αρχική έμπνευση την ίδια την πανδημία. Δεν ήταν σκοπός τους να μας βυθίσουν στην απαισιοδοξία. Το album έχει περισσότερο να κάνει με όσα συμβαίνουν στις ζωές μας κατά τις τελευταίες ώρες της ημέρας-μιας κανονικής και όπως ξέραμε, ήμερας-, όταν σκοτεινιάζει...
Όπως και να έχει πάντως, η επιστροφή μιας κορυφαίας μπάντας, μετά από 16 χρόνια σιωπής, έπρεπε να είναι εντυπωσιακή και έτσι έγινε. Well Done! Ένας από τους δίσκους της χρονιάς!

• 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Here Comes Comus!, The Turning of our Bones.
8,5/10

 Photos: v_era except band's photo which is taken from the band's official web site