Γίνεται ένα άλμπουμ που «κραυγάζει» τις επιρροές του, το κάθε κομμάτι του να σου αφήνει έντονο το αίσθημα του γνώριμου, και συνάμα να ακούγεται φρέσκο και ενδιαφέρον, ενώ φλερτάρει ήδη με τα καλύτερα της χρονιάς; Η απάντηση είναι ναι, και ιδανικό παράδειγμα είναι η πρώτη full length δουλειά των King Hannah, I'm Not Sorry, I Was Just Being Me. Ένα απολαυστικό άλμπουμ, από τα λίγα που κυκλοφορούν κάθε χρόνο και ενισχύουν την πίστη μας ότι καλή μουσική δε σταματά ποτέ να βγαίνει.
Το ντουέτο των Hannah Merrick και Craig Whittle προέρχεται από το αγαπημένο (για το Sliding) και πολύ δυνατό μουσικά, Liverpool. Ο ήχος του όμως θα έλεγα πως περισσότερο φέρνει στο νου Αμερικανούς ή και Αυστραλούς καλλιτέχνες, όπως η PJ Harvey, η Courtney Barnett, ο Nick Cave κ.ο.κ. Η γνωριμία των 2 θυμίζει κλασσική ιστορία ανθρώπων που γνωρίστηκαν σε pub. Τους άρεσε η μουσική (και δη το ίδιο είδος), εν καιρώ αποφάσισαν να γράψουν τραγούδια, και αργότερα να κυκλοφορήσουν ένα LP. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να μας συναρπάσουν.

12 σκοτεινά κομμάτια, μαγευτικά, σπιρτόζικα και δυναμικά, με πολύ καλή αναλογία στις δόσεις όλων αυτών των στοιχείων και με το All Being Fine, το πρώτο single του δίσκου, να είναι αναμφισβήτητα ο βασιλιάς. Το κομμάτι έχει ήδη κατακτήσει τις καρδιές του κόσμου, των κριτικών και φυσικά έχει απίθανο airplay στα μουσικά ραδιόφωνα (για τα ιντερνετικά μιλάμε κυρίως, φυσικά). Το σκοτεινό, blues trippy ύφος του δίσκου όμως σε συναρπάζει νωρίτερα στην λίστα των τραγουδιών, με το ξεκίνημα και το εντελώς “American desert” ύφους, A Well-Made Woman. Η ατμοσφαιρικότητα συνεχίζεται στο Big, Big Baby, εδώ όμως οι κιθάρες γίνονται πιο έντονες.
Το δήλωσαν οι ίδιοι ότι προσπάθησαν να κάνουν τον ήχο τους να μοιάζει σαν να παίζουν τα κομμάτια εκείνη τη στιγμή, χωρίς πολλές παρεμβάσεις στο στούντιο. Νομίζω πως σε μεγάλο βαθμό το πετύχαν, χωρίς να φαίνεται το αποτέλεσμα επιτηδευμένο. Γνώριμο μεν, όχι όμως φτιαχτό ή κουραστικό. Τρανό παράδειγμα το ατμοσφαιρικό The Moods That I Get In, με το καταπληκτικό, υπνωτικό κιθαριστικό τελείωμα. Φυσικά στις επιρροές, ή πιο σωστά στο «ποιούς-μας-φέρνουν-στο-νου-σε-διάφορες-στιγμές», περίοπτη θέση έχει και η Hope Sandoval και οι Mazzy Star. Θα έλεγα μάλιστα πως οι ομοιότητες είναι διάχυτες στο άλμπουμ, απλώς εδώ το ύφος στα φωνητικά της Hannah είναι λιγότερο… αισθησιακό και περισσότερο spoken-word, περιγράφοντας περίεργες και αυτοσαρκαστικές ιστορίες, όπως τη δική τους: «I'm picking up another shift tonight // I hope to God that it's the last one I //I do // And I thank God, the day we met in the Cross bar // We're doing it so that we can live our // Whole lives // Just doing this» (It's Me And You, Kid)

(Photo:v_era)

Φυσικά τόσο μουσικά όσο και στο θέμα των φωνητικών, συχνά «ακούς» και Massive Attack μαζί με την Beth Gibbons, όπως στο Foolius Caesar. Ένα κομμάτι που άνετα θα μπορούσε να βρίσκεται στο Mezzanine (Massive Attack). Πιθανότατα το πιο δυναμικό τραγούδι του δίσκου-πάντα σε σκοτεινό και fuzzy ύφος-είναι το αγαπημένο του γράφοντος, Go-Kart Kid. Φοβερά φωνητικά και κιθάρα που τσακίζει κόκκαλα. Όμως, μετά τη θύελλα, έρχεται η νηνεμία με το -υπέροχο-ομώνυμο του άλμπουμ I'm Not Sorry, I Was Just Being Me , αλλά και το Berenson που θυμίζουν πολύ τον ταυτόχρονο λυρισμό και την απλότητα, των Yo La Tengo.

Ο I'm Not Sorry, I Was Just Being Me, είναι ένα ακόμα δείγμα ότι το Νησί έχει επιστρέψει στις ωραίες μουσικές. Είτε θυμίζοντας πράγματα από το παρελθόν (του), είτε παραπέμποντας σε μουσικά ύφη άλλων χωρών, καταφέρνει να μας δίνει διαμαντάκια (Black Country, New Road και Κing Hannah η Αγγλία, Fontaines D.C. και Μurder Capital η Ιρλανδία) και μας γεμίζει ξανά με ελπίδα. Δίσκος για τη δισκοθήκη σας και για πολλές πολλές ακροάσεις, με ουισκάκι (και ας μη με τρελαίνει, αλλά το σηκώνει η φάση) και χαμηλό φωτισμό.

(Photo:v_era)

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: All Being Fine,Go-Kart Kid

8,5/10.

Photos taken from band's official Facebook Page