Το γεγονός και μόνο της επιστροφής των αγαπημένων μας Porcupine Tree στη δισκογραφία, έστω και (δυστυχώς) σαν τρίο αυτή τη φορά, έχει από μόνο του βαρύνουσα σημασία. Είναι τόσο σημαντικό, που το καθαρά μουσικό κομμάτι κινδυνεύει να μπει σε δεύτερη μοίρα. Κάπως έτσι νομίζω πως το αντιμετώπισε ο μουσικός τύπος σε μεγάλο βαθμό και είναι όντως δύσκολο να μην συμβεί, ειδικά αν πρέπει να γραφτούν άρθρα άμεσα με την κυκλοφορία του. Αποφάσισα λοιπόν να μη βιαστώ, να ακούσω το δίσκο πολλές φορές και για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι να γράψω τις σκέψεις μου για αυτόν.
Αρχικά, ας δούμε το δίσκο κομμάτι-κομμάτι. O Closure/Continuation ξεκινά με το Harridan που είναι στην ουσία η βίβλος του σύγχρονου prog rock (που οι ίδιοι άλλωστε θεμελίωσαν), συμπιεσμένη σε 8 λεπτά. To κομμάτι έχει γράψει ο υπέρ-ντράμερ, Gavin Harrison μαζί με τον Steven Wilson και είναι ταχύρρυθμα μαθήματα progressive τελειότητας, από «επιδειξιομανής και με το δίκιο τους» μουσικούς, προς όλα εκείνα τα porcupine-ικά συγκροτήματα που δυστυχώς συχνά παπαγαλίζουν και φλυαρούν. Μάλιστα πολλές φορές αυτό συμβαίνει υπό την καθοδήγηση του ιδίου του Wilson. Παρ’όλα αυτά το κομμάτι δεν είναι από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου, κάτι του λείπει συνθετικά.

To Of The New Day είναι μάλλον το πιο βαρετό (πιο σωστά, το μόνο βαρετό) τραγούδι του κατά τ’άλλα τρομερά ενδιαφέροντα δίσκου. Θυμίζει σαφώς τις μελαγχολικές στιγμές κυρίως της solo καριέρας του Wilson, όχι όμως τις πλέον επιτυχημένες. Ο C/C κατ’εμε «παίρνει τα πάνω του» από το τρίτο κομμάτι και μετά. Το Rats Return είναι από τις καλύτερες συνθέσεις που θα ακούσετε εδώ. Ισχύουν όσα είπαμε για το Harridan, με τη διαφορά ότι στο Rats οι μελωδίες είναι πιο ενδιαφέρουσες, οι εναλλαγές πιο Porcupine-ικες, τα ντραμς μοιάζουν πιο πειστικά. Στο Dignity o Wilson, ο Barbieri (οι δύο τους αναφέρονται σαν οι συγγραφείς του κομματιού) και ο Harrison κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Γράφουν λυρικά, μελαγχολικά κομψοτεχνήματα, μεγάλης διάρκειας, με εναλλαγές και εξαιρετική ενορχήστρωση.
Το Herd Culling είναι μάλλον το πιο πορωτικό τραγούδι του δίσκου, το πιο…Hatesong (Lightbulb Sun, 2000) του C/C. Mία prog ελεγεία, με απίστευτα ξεσπάσματα, απότομα κοψίματα, τέλεια φωνητικά (άλλοτε χαμηλωμένα, άλλοτε να «έρχονται πιο μπροστά»). Σπουδαίο!

Ακολουθεί το σημαντικό Walk The Plank, στο οποίο τα μαγικά πλήκτρα του Barbieri έχουν την τιμητική τους. Την αυλαία στη σημαντική και μη αναμενόμενη είναι η αλήθεια επανένωση των PT, ρίχνει το φοβερό και τρομερό Chimera's Wreck. Μεγαλοφυές! Συνολικά η πλέον συναρπαστική σύνθεση, πάντα με την ίδια PT συνταγή: Prog ταξίδι, εναλλαγές, δυναμικά κιθαριστικά riffs, ντραμς που κόβουν την ανάσα. Χιλιοακουσμένα θα μου πεις, ναι, αλλά υπέροχα, πανάθεμά τα. Σαφώς και η μεγάλη διάρκεια του κομματιού το κάνει ακόμα πιο απολαυστικό, του ταιριάζει άλλωστε περισσότερο απ'ότι στο Harridan ή και το Dignity.
Που καταλήγουμε με τον Closure/Continuation; Μιλάμε για ένα υπέροχο δίσκο που μάλλον έχουμε… ξανακούσει. Και από τους Porcupine Tree και από τις solo δουλείες του Wilson αλλά και των συμπαικτών του, αλλά ακόμα και από όλες τις μπάντες-δορυφόρους του Wilson (σαν το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ένα πράγμα). Όμως, εδώ που τα λέμε, τις περισσότερες μουσικές που ακούμε πλέον, όλο και κάπου τις έχουμε ξανασυναντήσει. Δεν παύουμε όμως να τις εκτιμούμε. Έτσι και εδώ. Δεν μάθαμε κάτι καινούριο, όμως όταν έχεις ακούσματα (που λατρεύεις) 30 και πλέον χρόνων από μια μπάντα, όταν βλέπεις ότι το τότε -είτε λέγεται On The Sunday Of Life (1992) και Signify (1996) λιγότερο, είτε Lightbulb Sun (2000) και Deadwing (2005) περισσότερο- είναι σήμερα ακόμα ζωντανό, δε μένεις ασυγκίνητος. Έτσι τον αντιμετωπίζω εγώ, (αναγνωρίζοντας ότι όσοι δεν τους γνώρισαν τότε ή απλά είναι νεότεροι στο είδος μπορεί να μην συγκινηθούν με τον ήχο τους ιδιαίτερα). Με μουσικά κριτήρια αλλά και τη συγκινησιακή φόρτιση του παρελθόντος. Όχι της επανένωσης αλλά του δικού μου παρελθόντος μαζί τους. Και τους ευχαριστώ για τη νέα αυτή ευκαιρία που μας έδωσαν να ξαναθυμηθούμε τα νιάτα μας/τους και ας μην πρωτοπόρησαν! Όταν χρειάστηκε στο παρελθόν, το έκαναν.
Φυσικά πάντως, δε μιλάμε για τον καλύτερο δίσκο τους. Όχι γιατί δεν ακούσαμε κάτι καινούριο, δεν περιμένω καινούρια κόλπα από παλιές καραβάνες. Δεν είναι ο καλύτερος, γιατί απλά, συνθετικά άλλοι δίσκοι ήταν ανώτεροι.

Υ.Γ: Στον Wilson βγάζω το καπέλο στο μουσικό κομμάτι αλλά και στο πόσο δουλευταράς είναι. Αυτό είναι δεδομένο. Ακόμα και το να είσαι εγωκεντρικός και τελειομανής είναι έως ένα σημείο δικαιολογημένο ή έστω κατανοητό. Το να είσαι άγαρμπος όμως είναι διαφορετικό. Και αυτό πάει: 1. Στις δηλώσεις του πριν λίγα χρόνια όταν είχε ερωτηθεί για πιθανή επανασύνδεση των P.T., όπου είχε πει (μέσες-άκρες) ότι “δεν βλέπω να γίνεται αυτό καθότι τώρα βρίσκομαι με τους καλύτερους μουσικούς που έχω βρεθεί ποτέ” 2. Για τον τρόπο που «πέταξε» από την επανασύνδεση τον μπασίστα της μπάντας Colin Edwin, χωρίς καμία ενημέρωση προς αυτόν. Μάλιστα δεν τον αντικατέστησε, αλλά το μπάσο το ανέλαβε ο ίδιος!
Καλό είναι να τα λέμε όλα λοιπόν, και τα καλά και τα άσχημα.

Υ.Γ2: 3 bonus tracks είναι για όσους πάρουν το deluxe CD. Όποιος τα ακούσει λοιπόν, ας μου πει την άποψη του, να τη συμπληρώσω εδώ…! Δεν μπορεί να παίρνεις βινύλιο και να μην έχει τα bonus! Είναι άκυρο!
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Chimera's Wreck, Herd Culling.

7,5/10