Γενικά, με τις προσωπικές δουλειές καλλιτεχνών που έγιναν γνωστοί μέσα από συγκροτήματα, αλλά και με τα “supergroups”, έχω μία επιφύλαξη. Δε μιλάω φυσικά για "ογκόλιθους" του παρελθόντος, π.χ. David Byrne, Bryan Ferry και ελαφρώς πιο πρόσφατα ίσως, όπως Morrisey, αλλά για νεότερες περιπτώσεις. Όπως και να έχει πάντως, το φοβερό άλμπουμ των The Smile ήρθε να μου γκρεμίσει κάθε επιφύλαξη ή φόβο περί των παραπάνω.
Ποιοι είναι οι The Smile (αν και πλέον όσοι έχετε ήδη κάνει κλικ τους ξέρετε προ πολλού); Tα μέλη της μπάντας είναι ο Thom Yorke (φωνητικά, κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα) και ο Jonny Greenwood (κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα), δύο από τα βασικότερα μέλη των τεράστιων Radiohead, μαζί με τον ντράμερ Tom Skinner των υπέροχων jazz/avant-garde jazz μαστόρων, Sons of Kemet. Το όνομα τους προήλθε από ένα ποίημα του Ted Hughes και μία ρήση του William Blake: "There is a smile of love and there is a smile of deceit".
Θα πίστευε κανείς ότι μέλη μίας rock μπάντας, θα τα “έβρισκαν” με έναν jazz καλλιτέχνη; Αν κρίνουμε από τη στροφή των Radiohead των τελευταίων πολλών χρόνων, μάλλον ναι! Όπως και έγινε, με το τελικό αποτέλεσμα, το A Light for Attracting Attention να είναι ένα εκπληκτικό μείγμα από κιθάρες, ambient ήχους, beatατα, ρυθμικά γεμίσματα, post, progressive, έως και math rock, όλα διανθισμένα με τη φοβερά δουλεμένη φωνή του Thom, άλλοτε να ψιθυρίζει και άλλοτε να κραυγάζει.

Οι πρώτες νότες, το πρώτο πιανάκι και το μπάσο που συνοδεύει το The Same, στέλνουν κατευθείαν το μήνυμα ότι το πράγμα θα έχει ενδιαφέρον. Και ότι σίγουρα η «Radiohead» αισθητική και μουσική τεχνοτροπία θα είναι κυρίαρχη. Όμως, όσο ακούω το δίσκο και από τα λίγα που μπορώ να αντιληφθώ από όσα συμβαίνουν μεταξύ μουσικών στο studio, οι δύο Radiohead δεν πήγαν να βρουν έναν/κάποιον ντράμερ και να κάνουν άλλο ένα Radiohead δίσκο. Έψαξαν (και βρήκαν) αυτόν που θα κάνει τη διαφορά, αυτόν που θα αποδώσει στο μέγιστο βαθμό, όσα μέσα στην πανδημία σκαρφίζονταν και έστελναν ο ένας στον άλλο. Και ο Tom Skinner θεωρώ ότι ήταν ακριβώς αυτό που χρειάζονταν. Ρυθμικός όταν πρέπει (όπως στο εξαιρετικό A Hairdryer), jazzy εκεί που χρειάζεται, δυναμικός σε βαθμό να τον «ακούς» άνετα σε prog μπάντα, με βάθος στο παίξιμο όταν τα τραγούδια γίνονται πιο σκοτεινά, όπως το Speech Bubbles.
Όχι, αυτός δεν είναι ένας Radiohead δίσκος, και σίγουρα είναι πολύ ανώτερος από άλλες solo (και μη) δημιουργίες του Thom, όπως την Atoms for Peace κολεκτίβα. Διαφορετικός και για όσα ανέφερα παραπάνω (το ταίριασμα των τριών καλλιτεχνών) αλλά και γιατί τα τραγούδια, οι ιδέες, θαρρώ πως είναι καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες. Η περίοδος της απομόνωσης φαίνεται πως σε κάποιους έφερε τρομερή δημιουργικότητα.
Μπορείτε να την διαπιστώσετε παντού: Όπως το φοβερό Thin Thing που δεν ξέρεις που να το κατατάξεις μουσικά: Jazzy/ambient, electronica, big beat ή ακόμα (και εύκολα) math rock του μέλλοντος, σε περιτύλιγμα από ένα πανέξυπνο pop groove! Το Free In The Knowledge είναι ένα τραγούδι που, ναι, άνετα το έβρισκες σε έναν από τους τελευταίους δίσκους των Radiohead, απαλός ήχος, πιάνο, synths να γεμίζουν την ατμόσφαιρα με μυστήριους ήχους και φυσικά, classic πλέον, η φωνάρα του Thom απλώς να ψιθυρίζει και να φέρνει ρίγος. Ρίγος που είχε φέρει άλλωστε από την πρώτη στιγμή που τον -εγώ τουλάχιστον- ακούσαμε στο Creep.

Το προσωπικό μου αγαπημένο του δίσκου (ένα από τα δύο-τρία έστω) είναι το θεϊκό We Don’t Know What Tomorrow Βrings. Είναι μακράν το πλέον «ανεβαστικό» του δίσκου. Μου μοιάζει με μία μίξη της τραγουδοποιιας των Archive (στο επικό κομμάτι), των Αir (στην electro/space διάσταση) και φυσικά των Radiohead, της The Bends εποχής. Πολύ αγαπημένο και το ακριβώς προηγούμενο στη σειρά των τραγουδιών, το παραμυθένιο Waving a White Flag, που φέρνει λίγο, όσο πατάει η γάτα μου, από Fake Plastic Trees, αλλά μοιάζει κάπως και σε κομμάτι που θα είχαν γράψει οι Liars.
Να επανέλθω στα αρχικά μου σχόλια. Όσο και αν αγαπάω τους Radiohead, τον δίσκο τον άκουσα με αρχική επιφύλαξη. Αυτό όμως μάλλον εκτόξευσε και τον τελικό ενθουσιασμό μου. Εκπληκτική δουλεία από τους τρεις καλλιτέχνες, που μαζί με τον εξαιρετικό παραγωγό και από χρόνια συνεργάτη των Radiohead, Nigel Godrich, δημιούργησαν ένα μικρό αριστούργημα που αξίζει να ακουστεί και να πάρει τη θέση που το αξίζει στις καρδιές του κοινού. Μακάρι να μπορέσουμε να τους δούμε live κάποια στιγμή.

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή τους:We Don’t Know What Tomorrow Βrings, Thin Thing.

9/10

Photos: v_era