Nα με συγχωρέσετε και εσείς, οι αναγνώστες μας, αλλά και οι Steams, που άργησα τόσο να γράψω για το Mild Conquest, αλλά θεωρώ προτιμότερο να το κάνω, αφού πρώτα έχω στο χέρια μου το φυσικό προϊόν/μέσο. Για πολλούς λόγους, με βασικότερο όμως το πως ακριβώς έχω μάθει να ακούω μουσική. Οι Steams -στα δικά μου μάτια και αυτιά τουλάχιστον- κάνουν αυτό που κάνουν με απόλυτο σεβασμό, πάνω απ’όλα, στην ίδια την τέχνη που υπηρετούν. Το λιγότερο λοιπόν που θα μπορούσα και εγώ να κάνω είναι να ακούσω τον νέο τους δίσκο, όπως ακριβώς του αξίζει: Μέσω του βινυλίου τους με την καταπληκτική φωτογραφία εξωφύλλου/στιγμιότυπο από αυτά που μένουν στην ιστορία.
Το έχουμε γράψει πολλές φορές πως στο Sliding θεωρούμε τους Steams μία από τις σημαντικότερες παρουσίες που έχει να επιδείξει η εγχώρια μουσική τα τελευταία χρόνια και χαιρόμαστε πάρα πολύ κάθε φορά που συνεχίζουν τον δύσκολο -για την Ελλάδα- δρόμο που έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν. Δύσκολο, γιατί στη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης αν θες να ασχοληθείς με τη μουσική: 1. Πας σε talent show 2. Ασχολείσαι με ελληνικό ποπ/λαϊκό 3.Χρησιμοποιείς ελληνικό στίχο 4. Αν ασχοληθείς με μη ελληνικό στίχο, παίζεις stoner ή metal και 5. Για όνομα του θεού, δεν παίζεις prog/folk/psyche rock. Μα τίποτα δεν πέτυχαν, λέμε…
Στο δεύτερο δίσκο τους, το psych rock, έτσι όπως αυτοί κατάφεραν να εκφράσουν μέσω του πρώτου δίσκου (με τα πολλά ελληνικά στοιχεία, με όργανα όπως τσαμπούνα, κρητική λύρα, λαούτο), βρήκε το διάδοχό του. Οι Steams, βέβαια, έβαλαν δύσκολα στους εαυτούς τους, καθότι θα έπρεπε να πλησιάσουν το εξαιρετικό επίπεδο που έφτασε το ντεμπούτο τους. Κατά την άποψη μου το κατάφεραν και ο χρόνος, που χρειάζεται κάθε δίσκος για να «κάτσει» καλά μέσα μας, θα δείξει αν το ξεπέρασαν. Εκ πρώτης βέβαια, μου φαίνεται πως η παραγωγή γενικότερα είναι κάπως πιο προσεγμένη, τόσο στο καθαρά ηχητικό κομμάτι (μίξη κλπ) όσο και στα του βινυλίου (artwork κλπ).
Κορυφαίο κομμάτι κατά την άποψή μου είναι το εκπληκτικό, speedάτο και με απότομα συμπληρώματα μελωδιών, Union. Είναι η σύνθεση που έχω ακούσει περισσότερες φορές και το μυαλό δε λέει να ξεκολλήσει. Οι αλλαγές στο tempo από κομμάτι σε κομμάτι (και μέσα στο ίδιο κομμάτι συχνά) είναι ένα από τα ατού της μπάντας. Ίσως -και- γι’αυτό μου αρέσει πολύ και το Αlgerian Eyes, τοποθετημένο αμέσως μετά τον τυφώνα του Union.
Πολύ ωραίο και το δυναμικό Lament, με τον πρόλογο από τον Γιώργο Μαζωνάκη να δίνει έναν άλλο, περίεργο και ενδιαφέροντα θα έλεγα, τόνο στο κομμάτι. Κατ΄αντιστοιχία με τα προηγούμενα, πολύ ιδιαίτερο κομμάτι είναι και το αργόσυρτο και μυστηριώδες The Horror!, που αλλάζει μορφή και τόνο από τη μέση και μετά. Τέλος, ο δίσκος κλείνει με ένα 7λεπτο όργιο, το The Crown που προέκυψε από τζαμάρισμα στο στούντιο, αυθόρμητα και ωραία, σε μία κατάσταση ημι-νηφαλιότητας, κατά δήλωση της ίδιας της μπάντας...
Επιστρέφοντας σε όσα έλεγα νωρίτερα για το φυσικό μέσο, εκτιμώ πάρα πολύ όταν βλέπω από ελληνικό συγκρότημα να περιλαμβάνει τους στίχους στο εσώφυλλο. Μπορεί να είναι δικό μου κόλλημα -δεν το αρνούμαι- αλλά μου δείχνει πως δεν φοβάται o καλλιτέχνης (και δη ο Έλληνας, που δεν εκφράζεται στη γλώσσα του) να παραθέσει, να εκθέσει ξεκάθαρα τα όσα έχει γράψει, αντιθέτως τα θεωρεί σημαντικό κομμάτι του έργου του. Σαφώς βέβαια η μουσική είναι το πρωτεύον και αυτό είναι που με έχει καταγοητεύσει στους Steams, όμως αυτή συνοδεύεται (ή συνοδεύει) πολύ καλούς στίχους (του Πάνου Δημητρόπουλου). Όπως τα λόγια με τα οποία εκκινεί, εντυπωσιακά, ο δίσκος με το Entrance: “What you Hide? From the war, what’s your cause, ‘cause I don’t Know. Watch your Men, Delegating, mrs. Triumph, out there Raving”.
Στα…εσωτερικά της μπάντας, ο δίσκος γράφτηκε το 2020 με ντράμερ τον Γκούσταβ Πένκα που λίγο μετά αποχώρησε. Μία μεγάλη απώλεια που όμως καλύφθηκε από έναν επίσης πολύ καλό ντράμερ, τον Νικόλα Μαμάση. Το ότι οι Steams, βέβαια, είναι μία παρέα πάνω απ’όλα, φαίνεται και στην φωτογραφία του εσώφυλλου όπου εκεί βρίσκονται και οι πέντε μαζί: Πάνος, Ανδρέας, Αλεξ, Γκούσταβ, Νικόλας.
Wild (Ferment) στον πρώτο δίσκο, Mild (Conquest) στον δεύτερο, γιν-γιανγκ και απόλυτη αλληλοσυμπλήρωση. Μια καλή περιγραφή της μουσικής των Steams, άλλοτε τρικυμιώδης και φρενήρης και άλλοτε γαλήνια και χαλαρωτική, πάντα όμως λυτρωτική για τον ακροατή. Δεν ξέρω για εσάς, πάντως εμένα με έχουν «πιάσει» απόλυτα, με έχουν μαγέψει, με ταξίδεψαν για άλλη μια φορά και δεν υπάρχει γυρισμός. Είναι καταπληκτικά στον κόσμο τους…
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Union, The Crown
8,5/10.
Photos: v_era
