Αργήσαμε πολύ, είναι η αλήθεια, να γράψουμε για τον φετινό δίσκο των Celuta Red (κυκλοφόρησε τέλη Ιανουαρίου), όμως τώρα που η χρονιά πλησιάζει προς το τέλος της και κάνουμε μία γενική ανασκόπηση, πέσαμε πάνω του ξανά. Το An Impasse to Embrace είναι ένα καταπληκτικό indie άλμπουμ, ένα από τα καλύτερα της χρονιάς και ίσως το πιο καλοδουλεμένο από τα συνολικά τέσσερα της 15ετους ύπαρξης της μπάντας (ακόμα πάντως δεν έχω αποφασίσει ποιο είναι το αγαπημένο μου).
Οι Celuta Red έχουν σταθερή σύνθεση για αρκετά χρόνια. Οι Ευτυχία Σάλτα και ο Γιάννης Μαμάτσιας είναι ιδρυτικά μέλη, ενώ ο Ashley Hallinan στα ντραμς, ήρθε πριν την ηχογράφηση του τρίτου LP, Idle Frenzy. Έτσι, η μεταξύ τους συνοχή και επικοινωνία είναι σημαντική, κάτι που είναι ευδιάκριτο και στη δημιουργία του δίσκου, εκτός από τα live. Στο An Impasse to Embrace υπάρχει μοναδικό πάθος και έντονος συναισθηματισμός που κακά τα ψέματα, χωρίς συνοχή και βλέμματα που να κοιτάνε προς τον ίδιο στόχο, δεν γίνεται να επιτευχθούν. To παραπάνω το αντιλαμβάνεσαι νωρίς-νωρίς στο δίσκο, ακούγοντας το ατμοσφαιρικό Did I Dream.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της μπάντας είναι οι υπέροχες μελωδίες, που διακόπτονται με διαστήματα όπου αυξάνεται ο δυναμισμός, ο πειραματισμός και τα τζαμαρίσματα. Αυτή η εναλλαγή γίνεται με υπέροχο, εμπνευσμένο τρόπο και πάντα συνοδεία της ιδιαίτερης (και με καλή αγγλική προφορά) φωνής της Ευτυχίας. Ένα πολύ καλό δείγμα της παραπάνω περιγραφής είναι το ονειρώδες Afloat. Με τη μία παραδεισένια μελωδία να διαδέχεται την άλλη, σε ένα τραγούδι που μοιάζει με τραίνο που περνά από δεκάδες διαφορετικά τοπία, με σταθερή τροχιά και ταχύτητα αλλά πάνω του να καθρεφτίζονται συνεχώς διαφορετικά μέρη. Νωρίτερα στο δίσκο θα βρείτε το πολύ πιο δυναμικό και ρυθμικό Try Not to Breathe και το groovατο Uteros, που είναι με ελληνικό στίχο παρακαλώ, έστω κατά το ήμισυ!
Μετά το Αfloat, βρίσκεται το επίσης μεγάλης διάρκειας και ελαφρώς μονότονο Stay Tide ενώ ακολουθεί ένα από τα καλύτερα μου του δίσκου, το dreamy αλλά και απρόβλεπτα spacy What If. To instrumental Saddle Point μοιάζει να συμπληρώνει το What if και το κάνει με πολύ στυλάτο τρόπο είναι η αλήθεια. Τέλος, το δίσκο κλείνει το φοβερό, με tribal ρυθμούς και αρκετά electro στοιχεία, Silence is Shooting.
Το πρώτο και βασικό στενάχωρο για το Αn Impasse to Embrace είναι η αδιανόητη αδιαφορία του μουσικού «τύπου» της χώρας μας. Στο διαδίκτυο, σχεδόν ένα χρόνο μετά την δικτυακή του κυκλοφορία, δε θα βρείτε σχεδόν καμία αναφορά. Απορώ πραγματικά: Υπήρξε κόσμος που άκουσε αυτό το άλμπουμ και δεν τον άγγιξε; Που θεώρησε ότι δεν πρέπει να κάνει κάποια αναφορά, αν όχι να το εκθειάσει; Εκτός αν τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά και όχι καθαρά με το τι ακούν τα αυτιά μας…

Το δεύτερο στενάχωρο στην υπόθεση είναι ότι μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει ανακοινωθεί κάποια έκδοση σε φυσικό μέσο (βινύλιο, cd) και εμάς τους παλιομοδίτες αυτό μας κρατά σε αγωνία. Πιστεύω όμως ότι αργά η γρήγορα θα γίνει και αυτό. Η θέση του στη δισκοθήκη μου, το περιμένει.

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Αfloat, What If.
7,5/10

Photo: taken from band's Official Facebook Page