H επαφή μας -ως Sliding- με τη μουσική των Squid ξεκίνησε σχετικά χαλαρά. Στα πλαίσια της ενημέρωσης για το site, «συναντηθήκαμε» στο ξεκίνημά τους με ένα κομμάτι τους (το Houseplants) που μπήκε στο mixtape μας του καλοκαιριού του 2019. Αργότερα, το 2021 στα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς ήταν το Pamphlets. Μετά, λιγάκι, χαθήκαμε. Ο καιρός πέρασε, και η τύχη το έφερε να βρεθούμε στο φετινό La Route du Rock (2023) στη Βόρεια Γαλλία. Από μία ατυχία (και ακύρωση) των Viagra Boys, πέσαμε πάνω τους, λίγες εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του 2ου δίσκου τους, του O Monolith. Πάθαμε την πλακάρα μας από το live που έδωσαν και δε γινόταν παρά να τσιμπήσουμε άμεσα το cd και κατόπιν να γράψουμε κάτι γι’αυτό.
Οι Squid είναι μια μπάντα από το Brighton που ξεκίνησε την πορεία της το 2016. To 2021 κυκλοφόρησε το πρώτο της LP Bright Green Field και στα πλαίσια της περιοδείας για την προώθησή του (που καθυστέρησε αρκετά λόγω covid), δοκίμαζε διάφορα ακυκλοφόρητα τραγούδια που είχε στα σκαριά. Κατόπιν, και πάντα αξιολογώντας και τις αντιδράσεις του κοινού προς αυτά, οι Squid δούλεψαν τα κομμάτια στο στούντιο μέχρι τον Ιούνιο του 2023, οπότε και αυτά κυκλοφόρησαν, αποτελώντας το δεύτερο άλμπουμ τους, το O, Monolith.
Οκτώ αχαλίνωτα κομμάτια που δε θα σας αφήσουν σε ησυχία. Ο ήχος με τον οποίο τους μάθαμε, Bright Green Field, είχε πολλά κιθαριστικά στοιχεία. Αυτά τα βρίσκουμε και στο νέο δίσκο, όμως πλέον τα synths έχουν πάρει πολύ πιο ενεργό ρόλο, ενώ το rhythm section είναι πολύ δυνατό και σε στιγμές το απόλυτα κυρίαρχο. Ο ντράμερ Ollie Judge, που είναι και ο βασικός τραγουδιστής τους το «παίρνει πάνω του» σε αρκετές στιγμές μέσα στο δίσκο, με αρκετά μικρά ρυθμικά σόλο.
Ο ήχος τους, πάντως, πέρα από τις παραπάνω γενικές αναφορές, δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένα μονοπάτια ενός είδους. Είναι παράξενος, πολυποίκιλος και αρκετά πειραματικός. Είναι indie αλλά με αρκετά folk στοιχεία. Ακουμπά στο pop αλλά δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και απλοϊκά refrain, αλλά αναρχία, αυτοσχεδιασμός, χαμός. Είναι κιθαριστικός σε ένα βαθμό όμως τα synths και τα κάθε φύσεως κρουστά παίζουν σημαντικό ρόλο, εν τέλει.
Από τα οκτώ κομμάτια ξεχωρίζει σαφώς το πρώτο single, Swing (In A Dream) που ξεκινά με synths (για να δείξει το δρόμο που θα κινηθεί το άλμπουμ), σύντομα όμως μπαίνουν πολλά όργανα και αποκτά εξαιρετικό βάθος και πολυπλοκότητα ο ήχος του. Μελωδίες εναλλάσσονται σε στρώματα, τζαμαρίσματα διαδέχονται το ένα το άλλο με τελικό αποτέλεσμα ένα πανηγύρι ήχων.

Υπέροχο είναι και το After the Flesh που στηρίζεται κατεξοχήν στις υπέροχες μελωδίες που το κατακλύζουν, που βρίσκουν το δρόμο τους όμως μέσα από ένα σταθερό ρυθμικό μοτίβο. Τα γυναικεία δεύτερα φωνητικά πάντως κάνουν τη σύνθεση πιο σαγηνευτική και το «κόψιμο» του κομματιού στη μέση, το κάνει πιο μυστηριώδες.
Νωρίτερα το Undergrowth είναι ένα ρυθμικό, ελαφρώς funky κομμάτι που θα μπορούσαν άνετα να είχαν γράφει οι Beta Band, απλώς εδώ έχουμε μία σαφώς πιο noise προσέγγιση στο συγκεκριμένο ύφος.
Ωραίο, χαρούμενο και γεμάτο πρωτότυπες ιδέες είναι και το The Blade στο οποίο τα φωνητικά του Judge είναι πιο υψίτονα σε κάμποσα σημεία.
Το αγαπημένο μου κομμάτι όμως είναι και το πιο φασαριώζικο και πειραματικό, το Siphon Song. Ένα space, fuzzy ταξίδι του οποίου το τελευταίο ένα λεπτό είναι απλά καταπληκτικό.
Σαν επίλογο θα έλεγα πως το πόσο στυλάτος, προχωρημένος και φουτουριστικός δίσκος είναι ο O, Monolith μπορεί να το καταλάβει κανείς απλά διαβάζοντας τον τίτλο του τελευταίου κομματιού του δίσκου και φυσικά ακούγοντας το. If You Had Seen The Bull’s Swimming Attempts You Would Have Stayed Away και τα μυαλά στο μπλέντερ.

Dredge in the water, fill in the fences
Hole in the sink
Living with others, warm food and water
Wait in the corner
Lie on the sawdust, stuck on two teeth
Bite on the shell

Σίγουρα από τους δίσκους της χρονιάς.
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: If You Had Seen The Bull’s…, Undergrowth.
8/10

Photos: v_era