Για να cut a long story short (που λένε και οι ξένοι), παρακάτω θα διαβάσετε για έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Για να σας προλάβω, όχι δεν πρόκειται για μια μέτρια μουσικά χρονιά, απλώς ο δίσκος των Sprints, Letter To Self, είναι καταπληκτικός.
Το έκανε και πάλι το θαύμα της η πιο καυτή (μαζί με την Αυστραλία) περιοχή του πλανήτη στο μουσικό κομμάτι και ειδικά στο indie/post punk/garage ιδίωμα, η Ιρλανδία και ειδικά το Δουβλίνο. Oι Sprints παρέδωσαν ένα δίσκο πραγματικό δυναμίτη με έντεκα καλογραμμένα κομμάτια που έχουν πάνω κάτω τα ίδια χαρακτηριστικά, τα οποία δεν κουράζουν όμως στιγμή.

Ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά; Σίγουρα το πρώτο που προκαλεί αίσθηση είναι η ένταση των κομματιών. Σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι θεριά ανήμερα, indie/garage πύραυλοι και αυτό που με εντυπωσίασε είναι πως σε ελάχιστες περιπτώσεις μέσα στο δίσκο, κατέβασαν το πόδι από το γκάζι.
Για να νιώσετε τι εννοώ «γκάζι» πάντως, δε θα αργήσετε, αφού το εναρκτήριο Ticking είναι εντελώς αντιπροσωπευτικό δείγμα. Έχεις δε την αίσθηση ότι τους υποχρέωσαν να κόψουν το κομμάτι στη μέση γιατί αυτοί ήθελαν να το συνεχίσουν ως ένα, μαζί δηλαδή με το Heavy που ακολουθεί και το λες και διδυμάκι του πρώτου. Στο δε Cathedral, παίρνουμε ιδέα τόσο της dark πλευράς τους όσο και της industrial/garage. Σπουδαίο κομμάτι.
Δεύτερο σημαντικό χαρακτηριστικό των κομματιών και του ήχου τους γενικότερα, είναι η άλλοτε τσιριχτή και άλλοτε βαθύτονη φωνή της κιθαρίστριας και βασικής τραγουδίστριας, Karla Chubb. Παραπέμπει σε διάφορες φωνές του πρόσφατου παρελθόντος, όπως ας πούμε της Amy Taylor (Αmyl and the Sniffers) ή της Jehnny Beth (Savages).
Σχεδόν σε όλα τα κομμάτια το μοτίβο που χρησιμοποιείται είναι σχεδόν spoken αλλά με έντονα φωνητικά και σιγανό χτίσιμο του κομματιού, ήπιο ξεκίνημα και ξέσπασμα, πάντα με καλοδουλεμένα, εμπνευσμένα και σπανίως εύπεπτα, riffs. Εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα συναντάμε στο καταπληκτικό Can’t Get Enough Of It που είναι όμως ένα κομμάτι καθαρά indie, που ξεφεύγει απ’όλους του κανόνες του άλμπουμ, σαν ένα bonus διαμαντάκι.

Ο ήχος τους είναι μια καλή μίξη 2-3 ειδών. Πατάνε αρχικά, γερά πάνω σε ένα garage δαίμονα που έχουν μέσα τους αλλά με πολλές φιτιλιές indie/noise στοιχείων. Βρίσκει κανείς δηλαδή πολλά στοιχεία τόσο από Savages όσο και από Sonic Youth (όπως στο κιθαριστικό, μελωδικό και ελαφρώς πιο ήπιο Shaking Their Hands που είναι -μάλλον- το αγαπημένο μου του δίσκου).
Στο Literary Mind περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι μπορεί κανείς να ακούσει την πιο punk πλευρά του ήχου τους, ένα ακόμα μουσικό είδος που καταφέρνουν να αγκαλιάσουν, να εντάξουν στο menu του δίσκου, χωρίς ίχνος όμως λαιμαργίας.

Με τέτοιο ξεκίνημα, μας γεννούν ελπίδες για μεγάλα πράγματα στο μέλλον, πρέπει όμως να είμαστε και συγκρατημένοι.
Οι Sprints βρέθηκαν πραγματικά σε μεγάλα κέφια συνθετικά, είχαν και μπόλικο υλικό γύρω τους με όσα σκατά συμβαίνουν στον πλανήτη, ώστε να καταπιαστούν με αυτά στιχουργικά, όμως θα πρέπει να δούμε και τη συνέχεια τους για να βεβαιωθούμε ότι πρόκειται για κάτι υπέροχο που ήρθε για να μείνει.
8,5/10
Δύο κομμάτια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Shaking Their Hands, Heavy.

photos: v_era