Για τους Fontaines DC, μας αρέσουν-δε μας αρέσουν, έχουν γραφτεί πολλά. Με άλλα μπορεί να συμφωνεί κανείς, για άλλα να θεωρεί πως είναι υπερβολικά ή να διαφωνεί. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι στην μπάντα αρέσει να κάνει τα πράγματα γρήγορα, όντας γνήσιο τέκνο της σύγχρονης εποχής. Το ευτυχές όμως είναι ότι το "γρήγορο" τους, δε συνοδεύεται από προχειρότητα...
Έτσι, σε πέντε μόλις χρόνια, έχουν προλάβει να κυκλοφορήσουν τέσσερα LPs, δεκάδες singles, να έχουν αλωνίσει την Ευρώπη για εκατοντάδες live (δύο εκ των οποίων στην Ελλάδα), να έχουν κάνει live/ντοκιμαντέρ στο Netflix αλλά και άλλα κατορθώματα που ίσως να μου έχουν διαφύγει.
Κάτι ακόμα που δεν μπορεί να δεχτεί αμφισβήτηση, είναι ότι για τον κόσμο της μουσικής (τον περιορισμένο έστω χώρο του μη mainsteam) οι τύποι αυτοί αποτελούν μία ελπίδα.
Για να μην πλατειάζουμε άλλο όμως, πάμε στο προκείμενο που δεν είναι άλλο από το τέταρτο LP των Ιρλανδών, με τίτλο Romance και με ένα χαρακτηριστικό, pop εξώφυλλο που φωνάζει πως «ήρθαμε να κατακτήσουμε και τους εναπομείναντες άπιστους».
Είναι σίγουρο πως θα το έκαναν με κάθε τρόπο, ακόμα και αν χρειαζόταν να μαλακώσουν λίγο, να ρίξουν τις εντάσεις για να αγκαλιάσουν τους πάντες. Επειδή διάβασα μερικά περίεργα του στυλ: «ο Cave, o Βowie, o Ιggy Pop κ.ο.κ θυσίασαν τις μουσικές τους προκειμένου να γίνουν πιο αρεστοί εμπορικά» και έμεινα λίγο…κάγκελο, η απλή απάντηση είναι πως η μουσική μπορεί να γίνει pop (-ular), χωρίς να γίνει σκουπίδι. Εξαρτάται ποιος την γράφει και πως την υπερασπίζεται. Ακριβώς αυτό λοιπόν νομίζω πως έχει συμβεί με την περίπτωση των Fontaines DC στο Romance. Επειδή δεν είμαι κανένας guru της μουσικής, απλά ένας ακροατής που άκουσα στις διακοπές μου το δίσκο αρκετές φορές, μπορεί να πέφτω και έξω. Δεν ξέρω αν έχουμε να κάνουμε με υπέρτατο διαμάντι (και μεταξύ μας αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει), σίγουρα όμως δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με σκουπίδι (πολύ μακριά απ'αυτό), ούτε με κανενός είδους ξεπούλημα της μπάντας.

Καμία από τις ανωτέρω υπερβολές δε με βρίσκουν σύμφωνο, τον δίσκο τον άκουσα πολύ ευχάριστα και εν τέλει αυτό είναι που μετράει. Τόσο όμορφα κύλησε, που στο σύνολό του θεωρώ πως είναι ένας από τους καλύτερους που άκουσα φέτος.
Σημειώνω πως η παραπάνω αναφορά μου στην τάση τους να μαλακώσουν και να γίνει λίγο πιο…άνετος ο ήχος τους, αναφέρεται σε κάτι που ναι μεν ισχύει ξεκάθαρα αλλά αυτό γίνεται χωρίς να θυσιάζουν κάτι σε ποιότητα ή σε στιχουργική θεματολογία.
Γενικώς, δεν έχουν να αποδείξουν πλέον τίποτα. Το κατάφεραν αυτό με τις μουσικάρες που ακούσαμε στα τρία πρώτα άλμπουμ και που συνεχίζουμε να ακούμε.
Μιας και αναφέρθηκα στα τρία πρώτα τους, εδώ καλό είναι να προσθέσουμε και το προσωπικό άλμπουμ του frontman Grian Chatten το οποίο κυκλοφόρησε πέρσι. Ναι μεν προσωπικό, μπορεί κανείς να βρει όμως κάμποσες ομοιότητες μεταξύ αυτού και του Romance, ακόμα και στα χρώματα του εξώφυλλου (θαλασσί, ροζ).
To In The Modern World που κλείνει την πρώτη πλευρά, θα μπορούσε εύκολα να είναι στον προαναφερθέντα δίσκο. Πρόκειται για μια από τις ομορφότερες μπαλάντες που έχω ακούσει τα τελευταία – πολλά- χρόνια με τις φωνές του Grian και του μπασίστα Conor Deegan στο ρεφραίν, να μου μοιάζουν πολύ ταιριαστές.
Το Romance νωρίτερα, δίνει τον τόνο όλου του δίσκου που έχει ποικιλία: ήσυχες στιγμές αλλά και εντονότερες, ακουστικά περάσματα ή δυνατές κιθάρες, ρυθμικά ή μελωδικά κομμάτια. Εδώ τα συναντάμε όλα.
Το Starburster είναι ένα από τα πολύ κλασσικά, Fontainικα, «αλήτικα» τραγούδια τους, με σαφή hip hop στοιχεία. Δεδομένος ο χαμός στα live από τις πρώτες νότες και το αρχικό πιανάκι! Λάβετε θέσεις! Πολύ πετυχημένη και πρωτότυπη ή αναπνοή που ακούγεται μεταξύ των λέξεων στο ρεφραίν. Έπος!
Το Here's The Thing είναι ένα pop/rock κομμάτι που είναι αρκετά διαφορετικό απ’όσα έχουμε συνηθίσει από την μπάντα. Τα φωνητικά του Grain έχουν πολύ λιγότερο στοιχείο Ιρλανδικής προφοράς και ο ήχος μου θύμισε κάτι μεταξύ…Duran Duran και -κάτι από- Suede.
Το Desire έχει ένα καταπληκτικό ξέσπασμα που το κάνει πολύ ιδιαίτερο. Νίωθω μια Smashing Pumpkins αίσθηση στο κομμάτι, μία alternative/grungy χροιά, αλλά με την στάμπα των Fontaines. Tα φωνητικά στο outro του κομματιού είναι επίσης εξαιρετικά.
Το Bug έχει μια όμορφη, ρυθμική γοητεία μέσα στην απλότητά του.

Δυο συνεχόμενα χαμηλών τόνων κομμάτια ανοίγουν τη δεύτερη πλευρά του δίσκου. Πολύ όμορφο τόσο το Motorcycle Βoy όσο και το new wave ύφους Sundowner με το καταπληκτικό μπάσο να του δίνει απίστευτο βάθος.

«A sadness in the soul I dreamed it long ago
But I have not belonged To any setting sun
A destination low And I'd hate to see you go
Now that I can feel it It's faster if I call you»

Το Horseness Is The Whatness είναι μακράν το πλέον ποιητικό στιχουργικά κομμάτι του δίσκου, είναι και το μόνο που τους στίχους έγραψε ο κιθαρίστας Carlos O'Connell. Μουσικά, δημιουργούν μία απίστευτη ατμόσφαιρα με το βιολί και το melotron που μοιάζει χαλαρή επιφανειακά, όμως στο βάθος το κομμάτι «κοχλάζει».

«Will someone
Find out what the word is
That makes the world go round?
'Cause I thought it was 'love'
But some say
That it has to be 'choice'
I read it in some book
Or an old packet of smokes
And basics
I guess I get the gist
There's not that much to miss
You choose or you exist».

Στο Death Kink κλείνω τα μάτια και ακούω πολύ μα πολύ Pixies. Με γυρίσαν στα αγαπημένα 90’s με τον ήχο αλλά και με εύστοχους στίχους όπως:
“Amazing stars from the drink”. Τους ευχαριστώ για το χαμόγελο που έχω όποτε ακούω αυτό το κομμάτι.
Τέλος το Favorite είναι το αξιοπρεπές κιθαριστικό pop κομμάτι που απαιτείται για να κλείσει ένας λαμπερός δίσκος με ροζ/θαλασσί εξώφυλλο (πήραμε και τη ροζ έκδοση βινυλίου οπότε ολοκληρώθηκε το θεματάκι)
Ο Romance, μαζί με κανα-δυο ακόμα δίσκους, μου έφτιαξε αρκετά την πεσμένη διάθεση της επιστροφής από τις διακοπές. Μπράβο ξανά και ξανά για την έμπνευση και την τόλμη αυτών των παιδιών να προχωρούν μπροστά. Θα την παλέψουμε και φέτος πιστεύω, εμείς που «ακούμε» μουσική έχουμε ένα παραπάνω λόγο να το πιστεύουμε...! Και να ξέρουν πως αν δεν έρθουν αυτοί Αθήνα, θα πάμε εμείς Δουβλίνο. Άντε…

#2 τραγουδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Death Kink, In The Modern World.
8,5/10