Δεν άξιζε ένα τέτοιο τέλος στον τεράστιο Steve Albini. Για το δίσκο των Shellac θα γράψουμε παρακάτω αλλά κακά τα ψέματα, όλων το μυαλό πάει στον πρόωρο και αναπάντεχο θάνατο του μουσικού, παραγωγού/μηχανικού ήχου και τεράστιου τυπά, Steve, σε ηλικία μόλις 61 ετών. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς αφού η απώλειά του ήρθε λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του νέου φοβερού άλμπουμ της μπάντας του, των Shellac, με τίτλο Το All Trains. Δίσκο που αναμέναμε όλοι, με μία κρυφή ελπίδα να τους βλέπαμε και στην Ελλάδα φυσικά...
Ο θάνατος του επισκίασε τα πάντα. Εκατοντάδες μουσικοί και μπάντες που ανέδειξε ο Steve, εξέφρασαν την οδύνη τους, σύσσωμος ο μουσικός και μη τύπος έκανε αναφορά στο γεγονός (άλλοτε με λεπτομέρειες και εμβάθυνση και άλλοτε όχι) και γενικώς όλη η indie/grunge/noise κοινότητα αισθάνθηκε μεγάλο, γιγαντιαίο κενό.
Προφανώς επισκιάστηκε και η κυκλοφορία του δίσκου αλλά σίγουρα, ταυτοχρόνως, ο θάνατος του την έκανε περισσότερο εμβληματική, συμβολική. Το δύσκολο σε αυτή την περίπτωση είναι να απομονώσει κανείς το συναισθηματισμό και να κρίνει τον δίσκο με απόλυτα και καθαρά μουσικά (ποιοτικά, προσωπικού γούστου) κριτήρια. Όχι απλά δύσκολο, βουνό ολόκληρο...

Είναι βουνό ρε γαμώτο γιατί το τελευταίο κομμάτι του δίσκου λέγεται I Don’t Fear Hell. Και φυσικά τον πιστεύουμε...!
Οι στίχοι, δε, αναφέρουν:

“Something, something, something when this is over
I'll leap in my grave like the arms of a lover
If there's a heaven, I hope they're having fun
Cause if there’s a hell, I'm gonna know everyone”.

Και να θες να αποφύγεις συναισθηματισμούς και σκέψεις, δε σε αφήνει η ίδια η κατάσταση.
Το πιάσαμε από το τέλος, αλλά δε γίνονταν αλλιώς. Όσο δυναμίτης βέβαια είναι το τελευταίο κομμάτι, κάπως έτσι κυλάει όλος ο δίσκος, ο έκτος της μπάντας (10 χρόνια μετά τον Dude Incredible). Είναι ένα κλασσικό δείγμα του μουσικού ύφους και της γενικότερης νοοτροπίας των Shellac, που παραδίδει μαθήματα για άλλη μια φορά στο κιθαριστικό κομμάτι ενώ ταυτόχρονα οι λέξεις φτύνονται από το στόμα του Steve αλλά και των Bob Weston (μπάσο) και Todd Trainer (ντραμς) που ενίοτε συμμετέχουν στα φωνητικά. και αυτό που κάνει σε εμένα είναι να επαναπροσδιορίζει, επαναφέροντάς τη στα…σωστά επίπεδα, τη σχέση μου με το noise rock.
Το WSOD με το φανταστικό κιθαριστικό riff, στέλνει κατευθείαν το μήνυμα πως θα ακολουθήσουν πράγματα που δε θα μας αφήσουν σε ησυχία. Όποιος ξεκίνησε να ακούει με χαμηλή ένταση, να σηκωθεί άμεσα, να πάει στον ενισχυτή και να τον τερματίσει.
Το Girl From Outside και το uptempo, κολασμένο Chick New Wave συνεχίζουν στους ίδιους φρενήρεις ρυθμούς και εντάσεις, με το δεύτερο να μπορούσε να γίνει ένα από τα αγαπημένα κομμάτια στις συναυλίες παρουσίασης του άλμπουμ, αν ποτέ γίνονταν τέτοιες…! Την ίδια δυναμική για live εκρήξεις προσφέρει και το Scabby the Rat. Το κομμάτι αναφέρεται σε γιγαντιαίους φουσκωτούς αρουραίους που εμφανίζονται ως σύμβολα, έξω από εργοστάσια και χώρους εργασίας κατά τη διάρκεια απεργιών των συνδικάτων στις ΗΠΑ.
Νωρίτερα συναντάμε το επίσης υπέροχο How I Wrote How I Wrote ‘Elastic Man’ (cock & bull), τραγουδισμένο από τον Bob Weston, με αναφορές στο αντίστοιχο κομμάτι των The Fall του 1979.
Αγαπημένο μου του δίσκου, αν και δυσκολεύομαι και σε λίγες μέρες θα είναι άλλο και μετά άλλο, είναι το Tattoos. Χαρακτηρίζεται από κοφτά riffs, απότομα κοψίματα στα ντραμς και μία γενικότερα επιθετική διάθεση: “How many people did you kill … / You got ghosts chasing you now” και “They say time waits for no one / You couldn't be more wrong
Time is patient, like a hunter waiting for You to come along”.
Ο δίσκος κλείνει με το I Don’t Fear Hell που προαναφέραμε, στο οποίο τα ντραμς μου ακούγονται ιδιαίτερα έντονα και έχουν έρθει «μπροστά» από την παραγωγή. Ο Steve έχεις την αίσθηση (στο μυαλό μου είναι όλα αυτά βέβαια, μη δίνετε σημασία) ότι τραγουδάει πιο γλυκά, απαλά τους στίχους σα να θέλει να αφήσει περισσότερο τη μουσική να μιλήσει, να τα πει όλα. Όπως πάντα έκανε άλλωστε, είτε στους δίσκους των Big Black αρχικά, των Rapeman για λίγο και των Shellac αργότερα, είτε στις παραγωγές του στα τόσα και τόσα συγκροτήματα που ανέδειξε ή συνεργάστηκε και επηρέασε τον ήχο τους σε απόλυτο βαθμό. Μιας και το αναφέρω ξανά, καλό είναι να αναφέρουμε μερικά: Nirvana, GY!BE, Low, Pj Harvey, Mogwai, The Wedding Present, Helmet, Neurosis, Bush και η λίστα τείνει προς το άπειρο…!

Ευτυχώς η ιστορία «Shellac» (φαίνεται πως) τελειώνει με ένα καταπληκτικό δίσκο-ορόσημο μίας ολόκληρης εποχής, σε μία περίοδο μάλιστα που επιπλέουν τα σκατά σε όλους τους τομείς. Ο To All Trains θα μείνει στην ιστορία τόσο για όσα βρίσκονται εντός αυτού, όσο και για όσα συνέβησαν και θα συμβούν μετά από αυτόν, πιθανότατα και εξαιτίας αυτού.
Δυστυχώς ο πλανήτης δε θα έχει την ευκαιρία να τον απολαύσει ζωντανά αλλά και να ανακαλύψει τι μπορεί να ακολουθούσε…!
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Tatoos, I Don't Fear Hell.

9/10