O Jack White έκανε, με το έκτο solo album του με τίτλο No Name, αυτό που ξέρει καλύτερα: Θεμελιώνει γερά το rock’n’roll -για ακόμα μία φορά- στη συνείδηση του μέσου, πραγματικού ακροατή του 2024 (απαραίτητη διευκρινιστική λέξη γιατί δεν ξέρω πόσοι έχουν μείνει που πραγματικά αφιερώνουν χρόνο να ακούσουν ένα δίσκο).
Όπως έχει αποδειχθεί, είναι από τους λίγους που μπορεί να το κάνει με τόση συνέπεια. Να είναι τολμηρός, σταθερά εμπνευσμένος και χωρίς συνθετικούς ψευτοπεριορισμούς προς το να επιδιώκει τις «επιτυχίες» (άσχετο αν τελικά το καταφέρνει να μπει στα top). Να είναι ώμος, ειλικρινής και να αποφεύγει τις δηθενιές, σε μία εποχή που κυριαρχούν τα «ναι μεν αλλά» στη μουσική αλλά και γενικότερα. Garage, heavy, old-fashioned rock που αγκαλιάζει το μέλλον...

Το άλμπουμ είναι πολύ πλούσιο συνθετικά, αλλά και ποσοτικά καθότι 13 κομμάτια σε ένα LP, στα σημερινά δισκογραφικά δεδομένα, είναι από σπάνιο έως απίθανο να συναντήσεις. Το No Name ξεκινάει με κομματάρα, ένα από τα 2-3 αγαπημένα μου σίγουρα. Old Scratch Blues και το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του rock’n’roll συνυπάρχουν στον απίστευτο ρυθμό αλλά και τα θεόσταλτα riffs του Jack. Ενώ όμως ο δίσκος αχνίζει «κλασσικούρα», υπάρχουν σημεία του που μοιάζουν να γράφτηκαν από 20χρονο μουσικό. Τόσο μοντέρνα, επίκαιρα, «σημερινά» ακούγονται κομμάτια όπως τα Archbishop Harold Holmes και Number One With a Bullet. Παρά το γεγονός ότι είναι full αναλογικός σε όλα του, σε βαθμό εμμονής. Έχει ένα θέμα με την…πολύ τεχνολογία, ειδικά όταν αυτή μπαίνει στη μουσική και το συναίσθημα που πρέπει αυτή να βγάζει. Άντε να διαφωνήσεις μαζί του...! Πόσο μάλλον στην περίπτωση, που το είδος που υπηρετεί είναι καθαρό rock’n’roll και όχι dance ή electronica.
Μερικές ακόμα συνθέσεις που ξεχώρισα, από ένα συνολικά πολύ δυνατό, ξεσηκωτικό άλμπουμ -κατεβάστε από το πατάρι τις…air guitars σας, θα σας φανούν και πάλι χρήσιμες- είναι τα: What’s the Rumpus? (το πλέον pop ύφους κομμάτι του δίσκου), Terminal Archenemy Endling (μια νότα ψυχεδέλειας στο δίσκο), Bless Yourself (τι απίστευτη ένταση, μάθημα στο πως γράφεται ένα ωμό, heavy τραγούδι σήμερα…)

Επιστρέφω στην αρχική μου σκέψη: Είναι σαφέστατα χρήσιμο και υπερβολικά παρήγορο ότι υπάρχει ο Jack White στη μουσική του σήμερα. Αποθεώνει το γνήσιο rock’n’roll και το βοηθά να ριζώσει καλά στις ψυχές των ακροατών του 2024. Μέσα σε αυτούς προφανώς βρίσκεται και η νέα γενιά, αυτή που στην Ελλάδα τουλάχιστον (αλλά και παγκοσμίως) κατά συντριπτική πλειοψηφία έχει παραδοθεί στα σκουπίδια. Μπορεί ένας νέος να μην καταλήξει να γουστάρει rock. Ενδεχομένως όμως, σε λίγα χρόνια που θα ανακαλύψει δίσκους των Zeppelin, Sabbath κ.ο.κ (ή έστω ξεχασμένα mp3) του μπαμπά ή του παππού του, ο σημερινός 15άρης, να θελήσει να βρει κάτι αντίστοιχο, ότι πιο πρόσφατο υπάρχει. Αυτό είναι σίγουρα, o Jack White…

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Old Scratch Blues,Terminal Archenemy Endling
8,5/10