Μία πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν για εμάς η συναυλία του Σάββατου στο φιλόξενο Aν Club. Ο λόγος διττός. Αρχικά τα δύο γκρουπ, που τα έφερε έτσι η ζωή να τα βλέπουμε για πρώτη φορά. Υπήρξαν εξαιρετικά ταιριαστά σε ύφος και γενικότερο μουσικό κλίμα. Δεύτερος και πολύ σημαντικός λόγος ικανοποίησης ήταν η προσέλευση. Δεν το λέω με απόλυτη βεβαιότητα αλλά πρέπει να πλησιάσαμε -ευτυχώς όχι πολύ, ώστε να μην το απολαύσουμε- το sold out. Όταν, λοιπόν, περνάς 3-4 ώρες της ζωής σου, με ωραίες μουσικές και την αίσθηση της παρέας σε ένα live (καθώς μου φάνηκε ότι λίγο-πολύ οι περισσότεροι γνωριζόμασταν) και βγαίνεις με τα αυτιά να βουίζουν, πως να μην είσαι ευχαριστημένος;

Περί της 22:00, με ήδη αρκετό κόσμο στο χώρο, έκαναν την εμφάνιση τους οι Coyote’s Arrow. Τα έξι μέλη (με γνωστούς μουσικούς μέσα σε αυτά, όπως οι Σταύρος X και Δημήτρης Μάνθος -Deus Ex Machina- και η Εύα Κολόμβου -Nonmandol-) δέχτηκαν το χειροκρότημα καλωσορίσματος από το κοινό και μπήκαν κατευθείαν στο ψητό. Ο ήχος τους συνδυάζει πολλά στοιχεία. Έχει, στα δικά μου αυτιά φυσικά, ως βάση του πρωτίστως punk φόρμες αλλά δεν περιορίζεται εκεί. Βρίσκεις μπόλικη μελωδία, αρκετές grunge και Americana επιρροές (αλλά και alt country και ινδιάνικους ήχους/ρυθμούς και…κραυγές), ενώ σίγουρα υπάρχει και καθαρά heavy υπόβαθρο. Προφανώς, καθένας βάζει την πινελιά του και έτσι προκύπτει το σύνθετό αυτό αποτέλεσμα.
Το σημαντικό είναι ότι το ευχαριστιούνται πολύ πράγμα που φαίνεται πάνω στη σκηνή αλλά περνάει και προς το κοινό. Η μπάντα είναι πολύ δεμένη με σπιρτόζικο rythm section και δυνατές κιθάρες που φτιάχνουν το ιδανικό περιβάλλον για να ξεσπαθώσουν τα… αντρικά και γυναικεία φωνητικά. Από τα κομμάτια που ακούσαμε (κάποια από το Ε.P Desert, μερικά από τον δίσκο τους AHO του 2018) ξεχώρισα τα πιο μελωδικά τους (Veils, Coyote’s Arrow) και αυτά που πήγαιναν περισσότερο προς το…σκληρό τους εαυτό (Rage, Shots), ενίοτε διανθισμένα από voodoo ρυθμούς. Αυτά ξεχώρισα, δεν ήταν σίγουρα οι μόνες καλές συνθέσεις.

Σύντομη διακοπή και ξαφνικά -κατά το soundcheck- δύο μεγάλα και αρκούντως ταλαιπωρημένα σιδερένια βαρέλια προσγειώθηκαν ακριβώς μπροστά μου. «Ή θέλουν να μου πουν κάτι (φύγε - ξέρω’γω…) ή θα περάσουμε πολύ καλά σήμερα» ήταν η πρώτη σκέψη μου. Παρά το γεγονός ότι οι Savage Republic μας έχουν επισκεφθεί αρκετές φορές (τελευταία το 2014, πάλι στο μπαρουτοκαπνισμένο Αν) και παρά το ότι συνδέονται πολύ με την Ελλάδα («λατρεύουμε να παίζουμε για εσάς, είστε το αγαπημένο μας κοινό», είπε σε κάποια φάση του χαοτικού live από σκηνής ο τραγουδιστής Thom Fuhrmann), -όπως προανέφερα- συναντιόμασταν για πρώτη φορά. Έτσι, δεν ήξερα τί να περιμένω και αυτό φυσικά τα έκανε όλα καλύτερα (έχοντας ως πάγια αρχή να μη μπαίνω στο youtube για live στιγμιότυπα ενός group που δεν έχω ξαναδεί)

Το ξεκίνημα ήταν εντυπωσιακό, με τους Kerry Dowling και Ethan Port (μουσικάρες και τρελάρες και οι δύο, ο καθένας στο στύλ του πάντα) να χτυπούν -με diy μεταλλικές ράβδους - τα δύο βαρέλια σε ένα industrial intro που έμοιαζε με κάλεσμα σε μυστηριακή γιορτή. Από τα πιο ωραία intro που έχω ζήσει σε live με τα αυτιά να βουίζουν για ώρες. Ήταν σίγουρα η ιδανική μέρα να ξεκινήσω χρήση ωτοασπίδων, δεν είναι γραφτό να γίνει ποτέ μάλλον. Έτσι κάπως, με την απόσυρση του ενός βαρελιού, περάσαμε στο κομμάτι 1938. Το άλλο βαρέλι παρέμεινε ακλόνητο μπροστά μου και υπήρξε βασικός πρωταγωνιστής του ήχου, συνοδοιπόρος των ντραμς, καθ'όλη τη διάρκεια της βραδιάς.
Οι post-punk, post rock, industrial μεγαλειώδεις συνθέσεις άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη. Πραγματικά, μετά από το τέλος κάθε τραγουδιού σκεφτόμουν πως αυτό ήταν η αγαπημένη μου εκτέλεση της βραδιάς, κάτι που πρωτοείπα στο Stingray αφού στο 1938 δεν ήξερα καν τί μου γίνεται ακόμα. Να σταθώ ασφαλώς στο Meteora, ομώνυμο της τουρνέ και του δίσκου, επ’ευκαιρία της οποίας έγινε αυτή. Υπέροχη post rock ελεγεία και νομίζω πως η version που επέλεξαν να παίξουν είναι αυτή που αφιέρωσαν στον Ουκρανικό λαό και τα απίστευτα που περνάει εν έτει 2022 (/2023 πλέον) από τον παλαβό...

Νωρίτερα, πρώτο δείγμα από τον εν λόγω δίσκο ήταν το μελωδικό Newport '86.
Στο Siege κάναμε ένα πέρασμα από tribal και surf ρυθμούς και εντάσεις με εξωτικά φωνητικά (κραυγές, για να είμαστε πιο ακριβείς). Αντίστοιχου Morricone-ικού ύφους, βγαλμένο από ταινία του Tarantino, και το Bizerte Rolls, ένα ακόμα από το τελευταίο τους άλμπουμ. Λίγο πριν ακούσαμε και το ελαφρώς (βαρέως μάλλον) Αραβικών ηχοχρωμάτων αργόσυρτο Trek.

Το πολύ δυναμικό Next To Nothing αφιερώθηκε με ειδική αναφορά στον Phil Drucker, ιδρυτικό μέλος της μπάντας που έφυγε από τη ζωή πριν από 7 μήνες. Κομμάτι γραμμένο πριν 40 χρόνια -αντιπροσωπευτικό του post punk ύφους των Savage Republic, εκείνης της εποχής και σύνθεσης - να ακούγεται πιο φρέσκο από ποτέ.
Αμέσως μετά προσγειώθηκε στα αυτιά μας το μαγευτικό Ο Antonis, διασκευή κομματιού του τεράστιου Μίκη Θεοδωράκη αρκετών δεκαετιών πίσω (βρισκόταν στο soundtrack του Z, του Κώστα Γαβρά). Μιλάμε για απίστευτο έπος, ένα instrumental post punk αριστούργημα. Η σχέση τους πάντως με την Ελλάδα είναι όντως δυνατή, 4-5 δίσκοι τους έχουν ελληνικά ονόματα (Varvakios, Νηπιαγωγείο, Meteora κ.ο.κ), νομίζω αυτό τα λέει όλα. Σα να μην έφταναν αυτά ήρθε και το υπέροχο, κιθαριστικό έπος του Year of Exile, μια post rock μαγεία – The Savage Republic way- να με αποτελειώσει. Αλλά είχε κι άλλο...
Η κατάσταση παραέγινε καλή λίγο πριν το τέλος της. Ο Fuhrmann κάλεσε στη σκηνή τον τεράστιο και “δικό μας” πλέον -καθότι ζει στην Ελλάδα- Blaine L. Reininger (Tuxedomoon) που με το βιολί του κυριολεκτικά απογείωσε τα Siam και Viva La Rock 'N' Roll. Όλο το venue χόρευε και παραληρούσε εκστασιασμένο και στα δύο κομμάτια. Μία εξαιρετική συνεισφορά σε δυο μαγευτικές, διονυσιακές συνθέσεις.

Κάτι που μου άρεσε πολύ και δεν το συναντάω συχνά, ήταν και η αίσθηση πως δεν υπήρχε frontman, leader στη μπάντα. Είχες την εντύπωση πως όλοι είναι εκεί ουσιαστικά, κάνουν άψογα τη δουλειά τους και είναι όλοι Ένα. Αυτό είναι ένα από τα πολλά που με κέρδισαν σε αυτή την απίθανη παρέα παλιοροκάδων που στο τέλος, με μπροστάρη τον απίθανο-αδιανόητο-ανεξέλεγκτο-ασταμάτητο-α-τιαλλοναγράψω ντράμερ, Alan Waddington και αφού ξαναφώναξαν την Εύα Κολόμβου στη σκηνή, έκλεισαν με το Procession το οποίο (με την επιστροφή του δεύτερου βαρελιού) εξελίχθηκε σε ένα ασταμάτητο τζαμάρισμα, μία μαγική επανάσταση των κρουστών. Κάθε intro που σέβεται τον εαυτό του έχει και αντίστοιχα μεγαλειώδες outro.
Δεν ήθελα να…πολυλογήσω αλλά δεν μπόρεσα να το αποφύγω. Εν κατακλείδι, περάσαμε- και νομίζω και οι ίδιοι το ίδιο- καταπληκτικά, κέρδισαν ένα τουλάχιστον οπαδό και τώρα τρέχω να βρω δίσκους τους να καλύψω τα κενά στη δισκοθήκη.

Coyote’s Arrow – Set List
Desert
Veils
Bad Day
Time Is My Healer
Insane
Living In My Brain
Can't Breathe
Lose Control
Rage
Shots
Coyote's Arrow.

Savage Republic – Set List
Intro (κρουστά με βαρέλια αντί για τύμπανα)
1938
Stingray
Newport '86
Meteora
27 Days
Hippodrome
Mobilization
Siege
Trek
Spice Fields
Bizerte Rolls
O Andonis
Year Of Exile
The Ivory Coast
Next To Nothing
Siam (w/ Blaine L. Reininger)
Viva La Rock 'N' Roll (w/ Blaine L. Reininger)
Procession ( w/ Εύα Κολόμβου)
και κάνα δεκάλεπτο ακόμα όπου κοπάναγαν ό,τι κοπανιόταν, τύμπανα, βαρέλια, ντραμς κλπ… Τι βραδιά…