Καλές οι συναυλίες σε μεγάλα venues, οι καλοκαιρινές σε festival κάτω από τον ήλιο ή τη βροχή, αλλά και οι συνευρέσεις σε μικρά bar, studio, πολυχώρους και diy καταστάσεις έχουν και αυτά τη χάρη τους. Εμάς στο Sliding μας είχαν λείψει. Σε ένα τέτοιο, μπαρουτοκαπνισμένο μέρος, το Black Box Studio στα Σεπόλια, βρεθήκαμε το περασμένο Σάββατο και απολαύσαμε τρεις υπέροχες ελληνικές μπάντες οι οποίες μάλιστα έχουν εντελώς διαφορετικό ήχο, πάντα φυσικά κινούμενοι στα παρακλάδια της rock μουσικής και αισθητικής.
Την αρχή, μπροστά σε αρκετό κόσμο, έκαναν οι φρέσκοι Hay Stealthy (παιχνίδι αναγραμματισμού με το Stay Healthy) που παίζουν καθαρόαιμο post rock, το παραδοσιακό. Με τις δύο κιθάρες και τα drums/μπάσο (ένα κλασσικό δηλαδή σχήμα) να φτιάχνουν ένα τυπικό μεν, στιβαρό και πορωτικό ηχητικό σύμπαν που κράτησε το ενδιαφέρον μας καθ’όλη τη διάρκεια του set. Σ’αυτό βοήθησε βέβαια και το γεγονός πως δεν ξέραμε τα κομμάτια, έτσι είχαμε συνεχώς απορία προς τα που θα πάει το κάθε τζαμάρισμα ή solo, πως θα είναι η επόμενη μελωδία και πόσο θα μας κάνει να κουνηθούμε ο επόμενος ρυθμός. Ακούσαμε πέντε, ίσως και έξι μακρόσυρτες και δυναμικές συνθέσεις από μια μπάντα που δείχνει αρκετά δεμένη. Σίγουρα θα βελτιωθεί στο μέλλον γιατί φαίνεται πως και οι τέσσερεις είναι ταγμένοι σε αυτό που κάνουν. Set list δεν υπάρχει, καθότι τα κομμάτια δεν έχουν ακόμα τίτλους. Αναμένουμε με ελπίδα και ανυπομονησία τα νεότερα από το συγκρότημα!

Λίγη υπομονή για τις αλλαγές στα όργανα, γρήγορη κίνηση για να τσιμπήσουμε μία κρύα μπυρίτσα υπό τους ήχους των Red Sparrows, και μία ακόμα μπάντα για την οποία καλώς ή κακώς (προφανώς κακώς) δεν ήξερα τίποτα, έκανε την εμφάνιση της, μπροστά σε αρκετά περισσότερο κόσμο. My Own Treehouse λοιπόν και με το που εμφανίστηκαν μπροστά μου, πολλά πρόσωπα μου φάνηκαν γνωστά. Δεν το εντόπισα ακριβώς για όλους, όμως ο τραγουδιστής τους, με τη χαρακτηριστική φωνή και τη θεατρική σκηνική παρουσία, θυμήθηκα (και με τη βοήθεια της v_era που λόγω φωτογραφήσεων θυμάται ευκολότερα πρόσωπα) πως ήταν ο frontaman στους Βlame Canada, Άγγελος Λάνης, που είχαμε δει πριν κάμποσα χρόνια. 

Η μουσική τους κινείται στο χώρο του prog rock, με περάσματα από hard rock (μου έφερνε τον ήχο το μυαλό σε μερικά κιθαριστικά solos) αλλά και του art rock -αν υπάρχει τέτοιο πράγμα τελοσπάντων. Αυτό που χρωματίζει ιδιαιτέρως τις μουσικές που παράγονται από την πολύ δεμένη μπάντα (Θοδωρής Ντυλγέρης-μπάσο, Παναγιώτης Ντυλγέρης-κιθάρα, Θανάσης Τσακιράκης-ντραμς και Θανάσης Ζουρνής-πλήκτρα), είναι φυσικά η φωνή του Άγγελου. Προσωπικά μου έφερε στο μυαλό διάφορες σημαντικές και χαρακτηριστικά υψίτονες φωνές, όπως του Anohni (Antony Hegarty, από τους Antony and the Johnsons), του frontaman των Supertramp Roger Hodgson ή ακόμα και του τεράστιου Geddy Lee των Καναδών γιγάντων, Rush.

Ακούσαμε έξι κομμάτια, τα τέσσερα εκ των οποίων βρίσκονται στο “The First Particle Was a Dreamer” που κυκλοφόρησαν πριν λίγους μήνες. Όλα ήταν από ενδιαφέροντα έως πραγματικά υπέροχα, ξεχώρισα όμως το May και το Full in God and Death, ενώ πολύ δυνατή στιγμή ήταν και το πιο πρόσφατο Fallen into Unconsciousness που μπορείτε να ακούσετε παρακάτω.
Από τις τρεις μπάντες, όπως προανέφερα, τις δυο δεν τις γνωρίζαμε. Αυτή που ξέρουμε καλά και αγαπάμε πολύ είναι το τρίο των Celuta Red. Νομίζω τα έχουμε γράψει πολλές φορές (με τελευταία εδώ, στην άποψή μας για τον τελευταίο τους δίσκο) αλλά ποτέ δεν είναι αρκετά. Oι Celuta Red, είναι κατά την άποψη του Sliding, μία από τις σπουδαιότερες μπάντες του Indie ήχου στην Ελλάδα. Αυτό που την κάνει ακόμα πιο γοητευτική είναι ότι έχει καταφέρει να παραμείνει κρυφό μυστικό, underground ας το πούμε, παρά την πορεία τόσων χρόνων και τους τέσσερεις, παρακαλώ, δίσκους. Είναι και λίγο στενάχωρο βέβαια αυτό γιατί καλό το underground αλλά αυτό σημαίνει πως οι φανταστικές μουσικές τους φτάνουν σε λιγότερα αυτιά. Από την άλλη, όποιος θέλει ψάχνει και βρίσκει…

Ως το τρίτο συγκρότημα -και με μεγαλύτερη πορεία στο χώρο- οι Celuta Red έπαιξαν για λίγο περισσότερη ώρα. Μας κράτησαν σε ένταση και διαρκή κίνηση για περίπου μία ώρα με οκτώ φοβερές συνθέσεις. Η Ευτυχία Σάλτα έδινε «ρέστα» με τα αιθέρια φωνητικά της, στα ντραμς ξεκουφαθήκαμε από το πάθος του Ashley Hallinan, ενώ στην κιθάρα έκανε μαγικά ο Γιάννης Μαμάτσιας. Ακούσαμε τέσσερα κομμάτια από το περσινό εκπληκτικό An Impasse to Embrace. Tα καταπληκτικά What if και Αfloat μου τράβηξαν και πάλι τη μουσική, μου έκοψαν την ανάσα για να είμαι πιο συγκεκριμένος. Ακούσαμε και το εξωγήινα ωραίο Locomotiva από το επίσης σημαντικό άλμπουμ τους του 2018, Idle Frenzy.  αλλά και το φοβερό, τρομερό, αχαλίνωτο Etna. Eνα μουσικό Ηφαίστειο.

Η Ευτυχία δεν παρέλειπε μεταξύ των τραγουδιών να μας ευχαριστεί για την παρουσία μας αλλά και το Βlack Box για την φιλοξενία. Η αλήθεια είναι πως ήταν όλα άψογα, θυμηθήκαμε μετά από καιρό πως είναι να πας σε ένα live, λίγο διαφορετικό, πιο «χύμα» με την καλή και μόνο έννοια. Μπράβο σε όλους, αναμένουμε τα επόμενα!

My Own Treehouse Set List
1. Red Lights
2. Old
3. May
4. Fallen into Unconsciousness
5. Full in God and Death
6. 184

Celuta Red Set List
1.Escape the Blaze (EP Escape The Blaze, Only To Find Another,2020)
2.Try not to Breathe (An Impasse To Embrace, 2022)
3. What if (An Impasse To Embrace, 2022)
4. Afloat (An Impasse To Embrace, 2022)
5. Locomotiva (Idle Frenzy,2018)
6. Ut Εros (An Impasse To Embrace, 2022)
7. Etna (Amoeba, 2015)
8. Mind oh Mighty (Idle Frenzy,2018).

Photos/ videos: v_era