Ο νόμος των πιθανοτήτων, αυτός που έχω φτιάξει στο μυαλό μου δηλαδή βάσει εμπειριών, ορίζει πως μεσοβδόμαδη συναυλία και να είναι κακή φάση, συμβαίνει δύσκολα. Χωρίς να είμαι βαθύς γνώστης της καριέρας του Jonathan Bree (έχοντας ακούσει μόνο τον τελευταίο του προσωπικό δίσκο και 2-3 κομμάτια από τα προγενέστερα της solo πορείας του), είχα ένα σαφώς καλό προαίσθημα. Τελικά, ο νόμος επιβεβαιώθηκε. Το live στο Temple ήταν από τα καλύτερα, πιο ζεστά, γλυκά και ταυτόχρονα δυναμικά του τελευταίου διαστήματος. Η δε εντυπωσιακή εικόνα στην είσοδο, με την ουρά του κόσμου να θυμίζει Αγγλία (ο ένας πίσω από τον άλλο, πάνω στο πεζοδρόμιο μέχρι και μετά τη γωνία του τετραγώνου) ήταν ένα από τα σκηνικά που θα μου μείνουν χαραγμένα για καιρό.
Ο κόσμος αρκετός κατά την είσοδο, μέσα όμως και κατά τη διάρκεια του live, δε μας έλεγες πολλούς. Τους λόγους που τέτοια live δεν πείθουν το indie κοινό δεν τους ξέρω, ξέρω όμως ότι δεν φταίει κανείς άλλος, παρά το ίδιο το κοινό.

Αρχικά, τη βραδιά κλήθηκε να ζεστάνει ο Warm Graves. Δεν τον ήξερα για να είμαι ειλικρινής. Μάλιστα ψάχνοντας μετά, είδα πως τα μέλη της αρχικής μπάντας ήταν τρία (άρα “οι” Warm Graves) αλλά πλέον είναι μόνο ο Jonas Wehner, ο οποίος και εμφανίστηκε στη σκηνή με τα laptop του και ένα μικρόφωνο. Θεωρώ ότι μας κέρδισε με τους ήχους του και τα ελαφρώς βραχνά και παραμορφωμένα, fuzzy, φωνητικά. Oι electro, dark wave μουσικές του μου έφερναν στο μυαλό άλλοτε Wolfsheim (τα γερμανικά φωνητικά σίγουρα έπαιζαν το ρόλο τους) και άλλοτε μπάντες όπως οι Air, οι Fisherspooner, οι Βoards of Canada ίσως...! Ο ήχος του ήταν δυνατός και γεμάτος και νομίζω πως δύσκολα (ακόμα και αν κάποιος δεν τρελάθηκε μουσικά με όσα άκουγε) κάποιος δε θα κουνήθηκε έστω και λίγο.
Ακούσαμε κομμάτια, από τους 2 δίσκους της μπάντας, και ιδιαίτερα από το περσινό Ease, που είχε μπει σε κάμποσες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι ακούγοντας τα albums του στο σπίτι, ενθουσιάστηκα πολύ περίσσοτερο από ό,τι βλέποντας τον live. Σίγουρα αξίζει να τον "ψάξει" κάποιος καλύτερα.

Λίγη ώρα μετά οι μασκοφόροι της μπάντας του Bree έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή. Δευτερόλεπτα μετά εμφανίστηκε και ο ίδιος μαζί με δύο χορεύτριες, ντυμένες σαν ολόλευκες πορσελάνινες κούκλες, όλοι με τη χαρακτηριστική “no face” μάσκα από spandex. Είναι εντυπωσιακό, vintage, το σκηνικό που χτίζει μία τόσο απλή κίνηση, μία μάσκα δηλαδή, αρκεί βέβαια αυτό να γίνεται σωστά, με ποιότητα, αισθητική και επίγνωση του τι θες να κάνεις. Και αυτό το έχει με το παραπάνω.
Καταπληκτικό όμως είναι και το στυλ του στο μουσικό κομμάτι. Οι συνθέσεις του έχουν μία εκλεπτυσμένη, avant garde επιβλητικότητα, ένα μοναδικό ύφος και δυναμισμό. Συνδυασμένα με την βαριά και βαθιά φωνή του φτιάχνουν μια σαγηνευτική ατμόσφαιρα που σε…προσηλυτίζει.

Στο μυαλό, μου έφερε πολλούς μεγάλους του παρελθόντος, από David Bowie και Bryan Ferry μέχρι και νεότερους όπως Nick Cave. Αυτά ως προς τη γενικότερη ατμόσφαιρα. Μουσικά, αν έπρεπε να τον προσομοιάσω με κάποιους (ίσως και να μη χρειάζεται…) θα έλεγα πως φέρνει σε Get Well Soon.
Το σκηνικό τελειοποιείται με τα όσα γίνονται πάνω στη σκηνή. Χορευτικά που συνοδεύουν κάθε νότα, κάθε ηχητική αλλαγή στα κομμάτια, κάθε ιστορία. Videos απόλυτα ταιριαστά με το κάθε τραγούδι. Εντυπωσικός και ο τρόπος που στο τελείωμα σχεδόν κάθε κομματιού ο Jonathan έμενε ακίνητος και άφηνε τις χορεύτριες να βάλουν τις τελευταίες πινελιές. Τέλος, την όλη εικόνα τελειοποιούσε ο φωτισμός με τις πυρακτωμένες «κολώνες» και το φωτεινό μικρόφωνο να κυριαρχούν στο χώρο.

Ένα εξαιρετικό live από ένα σπουδαίο καλλιτέχνη που ναι μεν το You’re So Cool τον έκανε πολύ γνωστό, όμως έχει πολύ υλικό άξιο να ανακαλύψει κανείς. Με την εμφάνισή του της περασμένης Τρίτης, απλώς μας το υπενθύμισε.

Jonathan Bree – Set List
Epicurean
Until We're Done
You Are the Man
Destiny
Pre-Code Hollywood
Politics
Blur
Valentine
City Baby
Miss You
When We Met
You're So Cool
We'll All Be Forgotten
Encore:
Steel and Glass

Photos-videos: v_era